imov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019
ISBN 978-5-0050-9508-4
Created with Ridero smart publishing system
İLK SEZON
qeyd 1
tanrı fit çaldı
Anama: «Lardım, salam ana!» – deyəndən sonra ac təhsil otağımın tərəfinə keçdim və düşündüm:
– Ruslarla amerikalılar və avropalılar arasında fərq nədir?
– Və yaşadıqları və məntiqi düşündükləri üçün biz mücərrədik. – öz-özümə cavab verdim və getdim. İçmək istədim – qorxunc və ısırıq. Gedirəm, ona görə xiyabandan keçib bəzi sənaye müəssisəsinin beton örtüklü hasarının arasındakı məsafəyə keçirəm. Görürəm qaralır. Eşitdim ki, hasarın o biri tərəfində səssiz, ancaq pirsinq edən birisi, fit çalmağı bacarmır. Eyni cavab verdim. Görürəm ki, kartof çantası hasarın o biri tərəfindəki bir şeydən uçur, üstümə də bir şey doldurulur. Sıçrayırdım və çanta, məndən bir müddət əvvəl tərk edilmiş naməlum bir itin getməsinə toxundu. Mən onun yanına getdim, maraqla araşdırdım və heç bir şeydən şübhələnmədən və düşünmədən onu bağladı və orada …, var?! Orada sıx bir şəkildə yığılmışdı, hətta siqaretli kolbasa ilə bərkidilmişdi. Heç bir şey düşünmədən birini çıxartdım, çantanı Adəmin alma əlindən tutdum və çiyinlərimə ataraq Ferrari’nin sürətiylə yataqxanamın qarşısına sürətlə sürdüm, yol boyu unudulmaz kolbasa çubuğunu yedim.
Dərhal oxumaq və yaşamaq istədim.
Sonra nə oldu?! Kuzya. Lee: fit çaldı, kartof torbası atdı, həm də Syktyvkar’ın doğması idi və dostu və ortağı gəldi: Aldırbağuy dərəsində, «Mənə yemək ver» fermasında, rolunu əsirlikdə oynadığım və rus dilini bilməyən.
– Çanta haradadır? Kuzya soruşdu.
– Və sən onu atdın? – İvrit yoldaş suala cavab verdi.
– Və fit çaldın?
– Və sən..??
Sonra səssiz bir döyüş gəlir. Ancaq düzünü desəm, kolbasa acı nazik və dadlı idi…
P.S.: Çantanın döşəməsini ailənizə satdıq və dəniz və axmaqlıq dənizi ilə su altında qaldıq… Sessiyaya bir partlayış təqdim edildi…
qeyd 2
Donuzların nümayişi
O biri gün sessiyanı təslim etməməyim üçün məni Sovet İttifaqının silahlı qüvvələri sırasına, yəni ordu sıralarına apardılar. Orada, bir ay ərzində gündüz mərkəzlərində, uşaq bağçasında, liseydə və iki peşə məktəbində oxuduğum hər şeyi unutmuşam: yeddi yüz səkkiz min doqquz yüz qırx üç nöqtə iyirmi dörd yüz yüz, bu saqqaldan soldan keçəl yerə qədər olan yer. metro.
Dayanırıq, ona görə də demək olar ki, hərbi hissənin girişində növbədəyik və girişdə siqaret çəkirik. Sonra narahat olan ölkəmizdə böhran yaşandı. Vaxt ağır idi, ayda üç paket siqaret. Bölümümüz «Bull udar» kolxozunun yanında yerləşir və bu doğrudur. Beləliklə, dayanırıq və siqaret çəkirik və Baba Yaga bir ağacın arxasından çıxır. Düzdür, onun adı Jadwiga idi. Yaxşı. – düşünürük, – köhnə bir cücə və buna baxmayaraq böyürtkən ilə kolları xəyal edirik. Və qışqırır, fikirlərimizi kəsir. Kar və kordur.
– Oh, əsgərlər, cavab ver, awww?!
– B, axmaq, nə qışqırırsan, qoca? Səndən səkkiz yüz iki santimetr məsafədəyik?! Çitin arxasında!!
– Kimi?
– Bes! – yenidən növbətçi cavab verdi. – Nə ehtiyacınız var, deyin və ya yerkökü doğrayın?
– Mən, çox qoca nənə deyirəm. – satışa getmək lazımdır, – və gülümsədi, – bir az donuz, Boryusenka. Süfrəyə moonshine qoyacağam, hətta mənə də verərəm.
– İndi səninlə nə var? Soruşdum ki, donuzları yalnız zooparkda görən bir adam, amma nədənsə onları hippos adlandırırlar.
– Kimi?
– Dras!! Nə gətirdi sənə? Bir səslə təkrar etdim.
– Sənə bir donuz əti verəcəm … – sualımı eşitmədən və başa düşmədən, köhnə cavab verdi.
– O, yol boyunca, agaric acgözlüklə uçur.. – Təklif etdim, yoldaşlarımın qarşısında.
– Bəs harada yaşayırsınız? – bir dostdan soruşdu
– Və kəndə gəlib Yadudan soruş, küçələrimiz laldır.
– Nə? Arsenic, yoxsa nə? Mikrofona bənzəyərək onun qulağına qışqırdım.
– Xeyr, əzizim! Hehe.. Yad Vigudan soruş!!
– Və nə vaxt gələcək? – yoldaşdan soruşdu.
– Və həftə sonu, günorta! Mən sadəcə onu bəsləmirəm. – nənə cavab verdi və tüklü yaşıl kolları yığmağa getdi.
Bitirdikdən sonra bir həmkarımdan soruşdum.
– Yoldaş, donuzları öldürmüsən?
– Əlbəttə. Kolxoz kəndində yaşayırdım.
Bazar günü gəldi. Çəpərin uzaq küncündən AWOL-a qaçdıq. Heç bir problem olmadan kəndə çatdıq və onun daxmasını tapmaq çətin deyildi, xüsusən kənddə yalnız beş ev və miqrant işçilərin, mişar daşları olan bir yataqxana olduğundan. Gəl onun üçün deməkdir. Və o və çörək qırıntıları, duz və hətta gofer tapıldı. Təbii yemək yedik və daha çox içdik.
– Yaxşı, yaşlı qadın? – yoldaş başladı. – donuz haradadır?
– Bəli, anbarda sevilən bir donuzdur. cavab verib otağa girdi. Yarım metrlik bir paket götürür. Eramızdan əvvəl V əsrdə, yəqin ki, yaşından etibarən bir qılınc açır və çəkir. Elektrikli lentə bükülmüş, paslı və paslı.
– Budur, oğullar, bu mərhum Yusif, Birinci Dünya Müharibəsi Qrantına qayıdır. Bir ət fabrikində olanda hamını işğal etdi və kəsdi: hətta inək və toyuq.
Staxanovskiyə, şəffaf görünüşünə baxanda özümü narahat hiss edirdim. Bir dost bıçağı xanıma əlindən tutdu…
– Gəl, söylə. – Harada axın etdi, A?
Bizi anbara çevirir.
– Var, – deyir, – Sevgilim Borusenka.
Düzünü deyim ki, bu Borusenkaya baxıram və gözlərim qulaqlarımın arxasındadır.
Dəhlizi iki-üç yarıqlı lövhələrdən vuruldu. Yarıqların arasından qıvrımlar və çubuq elastik vəziyyətdə asılır. Görünür, bu piglet Boryushishche həyatın yarısıdır və yalan danışmır.
– Oh, əzizlərim, daxmaya gedəcəm. – dişsiz ağzını bir eşarpın küncləri ilə örtən nənə. -Və boryusenka ilə daha ehtiyatlı davranırsan. Mən qohumlarımdan təkəm. Başqası yoxdur, doğuşdan ona qulluq edirəm. Əlvida, yatma mal-qaram. Yyyyyyy!! – yaşlı qadın hönkür-hönkür ağladı və dərhal
