haar verligting hom kan ontspoor. Of voordat sy kan vra van wie se foon hy dan bel.
Buite is dit bitter koud en sy bring hom haar blou denimbaadjie. Hy trek dit sonder teenstribbeling aan.
“Moenie weer in jou skulp terugtrek nie, my oester-oester.”
Hy kyk na haar, maar in die flou lig wat deur die venster val, kan hy nie die uitdrukking op haar gesig sien nie.
“Ek sal nie.”
Marc sit ’n rukkie ingedagte, halfverslae oor hoe helder die herinnering na hom toe terugkom. En toe dink hy ook aan die gesprek wat hy en Simon die vorige jaar in Stellenbosch gehad het – juis oor Nicola en oor Marc se verhouding met haar toe hy ’n sensitiewe 17 jaar oud was. En oor die feit dat sy Simon, met wie sy jare lank getroud was en by wie sy twee kinders gehad het, uiteindelik verlaat het.
Hy het vir die eerste keer vir Simon vertel hoe hy te wete gekom het dat Nicola terselfdertyd met hulle albei ’n verhouding gehad het.
Simon het hom ’n rukkie stil aangekyk toe hy klaar gepraat het.
Toe sê hy: “Vergeef my dat ek dit uit jou gewurm het, maar ek wou weet hoe sy gelyktydig met jou ’n verhouding kon hê wat jou so totaal oorrompel het, terwyl sy al meer as een maal met my geslaap het. Ek verstaan nou iets daarvan.”
“Hoe so?”
“Sy was verlief op jou werk en sy het nodig gehad om te weet wie die mens daaragter is. Maar sy het ook ander minder verhewe behoeftes gehad wat vervul moes word en dit kon ek doen.”
“En tog het sy jou verlaat?”
Simon skud sy kop. “Dis nie so eenvoudig soos ek netnou gesê het nie – ryker man, mooier huis. Ek dink dat sy sonder dat sy dit besef het, in my bly soek het na die soort mens wat sy in jou gewaargeword het. Die pêrel waaroor jy so pynlik waak.”
“Nee, Simon, ek dink nie …”
“Já, Marc, ek weet,” val hy hom in die rede. “Nou wéét ek. Die dinge wat jy van haar onthou, is die mens wat sy is. Sy het daarvan vergeet in die eerste jare van babas en nuwe ervarings. Maar met verloop van tyd het sy begin soek, want daardie pêrel is nie in my nie. Ook nie in my werk nie. Ek het haar van jou weggeneem deur haar met my seksuele ervaring te betower. Maar dié soort betowering het sy mag verloor toe daar nie ’n pêrel was om dit in stand te hou nie.”
“Het jy haar liefgehad?”
“Ek het haar liefgekrý. Toe ek my woede te bowe gekom het omdat sy my mislei en opsetlik swanger geraak het. Maar toe was dit te laat en het haar soektog na ’n ander pêrel al begin.”
“Ek is jammer.”
“Is dit nie jou Heilige Boek wat sê jy maai wat jy gesaai het nie?”
Marc glimlag effens. “Dit is.”
Nou, daar in die donker met die maan wat teen die hemel afgeskuif en verdwyn het, met die uil wat nou en dan in die iep steun, glimlag hy weer by homself.
“Abba, Vader, in u grote liefde het u my ’n heerliker pêrel gegee. Die land, die Tora en Rivkah. O Adonai, én Rivkah!”
Hoofstuk 4
Jerusalem
19 en 20 Mei
6 en 7 Sivan
Net ’n paar uur voor die begin van Shavuot, een van die Jode se drie Pelgrimsfeeste, kom Rivkah ongedeerd maar merkbaar ontsteld oor die toestande wat daar heers en veral die brande wat nou oral gestig word, van die Gasa-grens af terug. Omdat hulle die volgende dag op die klein vakansie saam met Simon wil vertrek, word daar vinnig gepak en gereedgemaak.
Hulle vier die begin van Shavuot by Chaim en Hadassah, wat die volgende dag kom om vir die paar dae waartydens Marc, Rivkah en Simon weg sal wees op ’n kort toer deur die land, by die kinders in die woonstel in die Ou Stad te bly.
Die Cohens se huis is pragtig versier met groen blare en blomme en baie vrugte. Die tafel is stylvol gedek met kosbare gerei op ’n wit tafeldoek – gereed vir die ete ná die verwelkoming van Shavuot, wat met die aansteek van kerse en seënbede teen sonsondergang geskied. In die middel van die eettafel pryk ’n bos van die bloedrooi papawers wat nou in die voorjaar oral in tuine en in die veld met oorgawe in Israel blom.
Met ’n hartseer uitdrukking kyk Rivkah ’n ruk lank na die vrolike tafel sodat Chaim na haar toe kom en sy arm om haar skouer sit.
“Mah zeh?” vra hy sag.
Sy draai na hom toe.
“Dis verskriklik wat op die grens aangaan, Abba. Hulle steek nou alles aan ons kant van die grens aan die brand met die brandvlieërs. Jy kan nie glo hoe dit daar lyk nie. Hulle gooi petrolbomme en verbrand duisende bande. Die rook is verstikkend. Ek weet nie hoe die soldate wat veel nader as ons aan die grens is, dit elke dag kan uithou nie. En hier vier ons in veiligheid en vrolikheid fees … Dis net te veel om te verwerk.”
Dit word stil om die tafel.
Chaim soen sy dogter op haar voorkop en tel toe klein Chaya, wat by hom kom staan het, op sy arm.
“Die situasie mag wees wat dit is, maar HaShem, baruch Hu, het ons hierdie fees gegee en ons is hier om Hom te loof vir die Tora wat Hy ons geskenk het. Kom ons skuif ons droefheid en ons angs opsy en onthou dat niks wat rondom ons gebeur, buite bereik van sy almag en sy toegelate wil is nie. Hy het alles onder beheer.”
Chaya wil sy hoed van sy kop trek en hy vat haar handjie in syne vas. “Laat ons die kerse aansteek.”
Hadassah, wat ’n sagte sjaal oor haar hare dra, steek die twee kerse aan. Sy sirkel met haar hande om die vlammetjies en bid toe die Kiddush vir Shavuot. Ter wille van Simon bid sy dit in Engels.
Chaim knik in sy dogter se rigting en Rivkah trek die sjaal wat om haar skouers hang, ook oor haar hare en bid die tweede gebed in Hebreeus.
“Baruch Atah, Adonai Eloheinu, Melech ha’Olam, shehecheyanu v’kiyimanu, v’higiyanu la’zman hazeh.”
Chaim kyk na Yhoshi en knik. Moeiteloos vertaal hy in Engels.
“Geseënd is U, Here God, Koning van die Heelal, wat ons in die lewe gehou het, ons onderhou het en ons in staat gestel het om hierdie feestyd te bereik.”
Op die tafel is twee brode.
“Natani,” sê sy oupa, “doen jy vir ons die gebed oor die brood.”
Natan lig die brode op en bid die seëngebed:
“Baruch Atah, Adonai Eloheinu, melech ha’Olam, hamotzi lechem min ha’aretz.”
“Geseënd is U, Here God, Koning van die Heelal,” vertaal sy ma, “wat vir ons brood uit die aarde voortbring.”
“Yhosh?” vra sy oupa.
Yhoshi lig die bokaal op. Die kerslig flikker in die rooiwyn. Hy bid die gebed direk in Engels:
“Geseënd is U, Here
