ook aan hom voorstel nie?” mompel sy broer.
Marc kyk waarskuwend na Yhoshi.
“Bly te kenne!” Simon buig sy kop. “Ek is Simon. Ek het julle pa leer skilder.”
“Lo?” Natan skud sy kop.
Marc lag. “Dis reg, Natani, hy sal jou later vertel.”
“En jy is ook ’n kunstenaar?”
“So is dit, Natan, maar ek sal jou later vertel hoe dit werk.”
“Abba,” sê Yhoshi, “ek het net gewag dat jy terugkom. Ek gaan af plein toe met Simcha. Avraham-hulle is daar.”
“Beseder. Moet net nie laat kom vir ete nie.”
Vanuit die kombuis waar hy koffie maak, sien Marc vir Natan langs Simon op die rusbank sit. Chaya het op die ander rusbank geklim, fopspeen in die mond. Sy druk die geduldige kat teen haar aan.
Natan en Simon praat asof hulle mekaar al lank ken. Marc is bly dat Natan redelik goed Engels praat en Afrikaans hier en daar verstaan, maar hy merk geamuseerd dat hy duidelik opsetlik hier en daar Hebreeuse woorde tussenin gooi.
“Kan jy ook teken?” hoor hy Simon vra.
Dit laat Marc glimlag.
“Ek kan,” sê Natani.
“Kan jy vir my wys wat jy doen?”
“Ek kan.”
“Bring dat ek sien.”
Toe Natan met sy sketsboek langs Simon op die bank inskuif, hou Marc onbewustelik sy asem op.
“Maar, Natan, is jy seker jy het dit alles self gedoen of het jou pa jou gehelp?”
“Hy het nie.”
Simon draai om na Marc, wat die koffie staan en skink asof hy niks gehoor het nie.
“Is dit so?” vra hy in Afrikaans.
“Wat?”
“Dat hierdie knaap ál hierdie werk op sy eie gedoen het.”
“Ja.”
“Maar dan is hy ’n genius.”
“Wie weet … ?”
“Jy weet goed. Hy is jou eie kind, hè!?”
“Dít weet ek ten minste,” sê Marc gedemp.
Teen twee-uur bel Rivkah om te sê sy sal laat wees, want daar was ’n terreurvoorval. Sy druk die foon dood voordat Marc kan vra wat gebeur het.
Sy kom eers ná ses by die huis.
“Die soveelste rabbi,” sug sy toe sy in die deur moeg teen Marc aanleun. “Die soveelste! Hoekom om vadersnaam gebruik hulle steeds die Damaskuspoort?”
Toe merk sy Simon op die agtergrond en onthou vir die eerste keer dat hy vandag sou aankom. Sy trek haar skouers regop en druk haar vingers deur haar natgeswete hare.
“Shalom shalom, Shimón,” slaan sy oor na Engels, “dis jare dat ons mekaar laas gesien het.”
Hulle omhels mekaar en sy tel Chaya op wat na haar toe aangekom het. Sy druk Chaya se gesiggie teen haar nek en neem die stetoskoop wat sy ontdek het, versigtig uit haar handjies.
“Ek is jammer ek is so laat, maar daar was weer ’n noodlottige messtekery by een van die ingange na die Ou Stad,” sê sy sag. “Ek hoop jy kon jou al tuismaak by Ya’akov.”
“Vir seker, vir seker,” stamel Simon byna, half oorhoops. “Dit moes vreeslik vir jou gewees het,” is al wat hy kan dink om te sê. Die gesig van die tenger vrou met die bloedvlekke aan haar uniform ontsenu hom.
Marc besef dit. Hy neem Chaya by Rivkah.
Toe trek hy haar teen hom aan en soen haar in haar hare. “Gaan stort jy lekker, chamudah. Ek sal Chaya gou kos gee en in die bed sit; ek het haar gebad voordat ek lughawe toe is.”
Rivkah huiwer net ’n oomblik, maar toe maak sy haar uit sy omarming los en gaan sonder om weer te praat hul slaapkamer binne.
“Jinne,” mompel Simon toe hulle alleen is. “Ek het vergeet hoe mooi sy is – al is sy so gedaan.”
Marc glimlag flou. “Jammer dat jou eerste dag hier al so traumaties is.”
“Hoe leef julle elke dag daarmee saam?”
“Oor ons nie ’n keuse het nie. Kom, ek skink vir jou ’n glas wyn sodat jy kan kalmeer.”
“Hel, dit het ek sowaar nodig.”
17/18 April
2/3 Iyar
Hulle sit op die balkon oor die Hurvah-plein en uitkyk. Dit het aand geword. Die kinders is al bed toe. Uit die seuns se kamer skyn nog lig. Yhoshi is soos altyd op die laaste oomblik met ’n werkstuk besig wat oor twee dae moet in wees.
Die geur van die voorjaar hang in die lug. Onder die plein se lampe kan ’n mens die groenigheid van die nuwe blare aan die iepe sien. Die aand is soel en oral op die plein lewe dit van jong mense. ’n Groepie in soldaatuniform sit en sing met ritmiese handegeklap en voetgestamp op die lae klipmuurtjie voor die Hurvah-sinagoge.
“Ek verstaan môre is weer so ’n watsenaam-dag,” sê Simon en strek hom gemaklik uit in sy stoel.
Rivkah glimlag skeef. “Wat is ’n watsenaam-dag, Shimón?”
“Toe ek skemer se kant hier onder gaan loop sigarette soek, het daar mos weer so ’n sirene afgegaan. Nes verlede week toe ek en Marc Jerusalem net binnegekom het. En almal het net daar en dan alles gelos en gaan stilstaan. Ek ook maar. Toe hoor ek hulle hier onder praat van ’n Yom-something.”
Rivkah grinnik. “Môre het eintlik al begin, soos jy nou al weet. As die son ondergaan. Dit is Yom HaZikaron. Die dag begin altyd met ’n een minuut lange sirene. Daar sal môreoggend elfuur weer ’n sirene afgaan, maar dan vir twee minute en in die militêre begraafplaas op Har HaZikaron. Dis ’n herdenking vir gevalle soldate en slagoffers van terreur. Dit staan vanjaar op 23 646.”
Simon kyk haar aan. “Is jy ernstig?”
“Ek is, Shimón.”
“Dit is erg.”
Sy knik. “Marc neem die seuns môre na die seremonie in die begraafplaas. Jy kan saamgaan as jy wil.”
“Natuurlik wil ek.”
“Dit sal jou beter laat verstaan.”
“En jy dan?”
“Ek is aan diens daar,
