on>
Toe dit nog vroeg was
Mari Grobler
Tafelberg
vir my ouers
Marius en Nellie
Moer
Die oer-een – sy beef
in duinsand. Sy styg
in plantsap. Sy ritsel
in bome. Sy vlam
op in die son-as.
Die mooi een – sy dans
in bye. Sy drup
uit wolke. Sy blink
in sterre. Sy sing
in branders se kom en gaan.
Die ondermaanse een – sy speel
met bokgeeste. Sy seil
in slange. Sy vlieg
hoër as voëls. Sy swem
dieper as vis.
Die aardmoer – sy het
meisies se kraampyn. Sy hoor
babas huil. Sy heel
met veldmedisyne. Sy dra
alles wat is!
Oer
Grotvloere hou vas
aan klip, been, skulp en as.
Vlermuise swiep soos onthou
uit rotsoorhange.
Dis vroeg
en die aarde is groot
met genoeg kos en tyd
om stories op die wind uit te laat loop.
mosselplek
waar baie visse meer word in die see
diere meer word in die veld
moet skepsels nog strandlangs
tussen lug en water
se sewe blou skakerings
wag om méns te raak
swaar om vis te vang
vir vleis te jag
as ’n man se twee bruin hande
sy enigste gereedskap is
vuur
donderaar skel uit ’n weer
wat dwarsdeur klip kan vaar
mens vlug na branders –
vuur neuk selde naby water
brand woed uit in wind se lê
los karkasse en veldkos gaar
mens soek lank na die donderaar
se wegsteekvuur in as –
vind dit later in vuurstok
draai witvonk om tot vlam
pak klippe om ’n sandgat
dáns om die oopvuur-kos
getye
klip vonk teen ysterklip
lanspunt stol in vlam
veld en see se maerpensmens
loop vol;
die maer hart
ná laaggety,
’n leë poel
•
hy was hom in ’n reënbui
versier hom met oker
hy mik sekuur met sy gooistok
haal ’n karp uit die water
. . . sloer bo sy eie weerkaatsing
skrik toe ’n vrou se gesig
langs syne in die vlak stroom roer
Skynbaar
Hy verhit klippies in vuur;
gooi dit in ’n skulp vol water
vir warm boegoetee.
Hy vul ’n dassie-skedel
met uitgebraaide walvisvet;
draai ’n pit met grysbokhare.
Hé! Hoe mooi is sy
in dié kers se lig.
waar
hy hou van haar
soos die tobie van klipmossel hou
hy ryg kabeljou-ore, kathaaitande
en beenkrale vir haar halssnoer in
hy skraap ’n witstompneus
raap sout
vryf sy palms in met boegoe
wil aan haar raak
naglig
spring die maan
soos ’n tier agter die rant uit
dans die grotman en sy vrou
roep die nag soms “kiewiet!”
ken hul mekaar
op hul vingerpunte
drup wolke in die see
salf hy haar met sweet
hoor
