stap kamer toe, pluk sy hemp uit en trek ’n kortbroek aan.
Carina loop agterna. “Hoekom het jy my nie laat weet jy is veilig nie?”
“Daar was nie ’n telefoon nie en ek het nie gedink ek sal so lank weg wees nie.”
“Ek het probeer werk.”
“Ek is jammer. Jy kan nou jou tyd inhaal, want ek het ook ’n nuwe studiestuk om mee te begin.” Tinus haal sy boeke uit en pak hulle op die eetkamertafel. “Wat eet ons? Weer verbrande kool?” vra hy in ’n poging om vrede te maak.
“Dis nie nodig om sarkasties te wees nie. Dis Saterdagaand. Sop en toebroodjies.”
Carina is reg vir hom as hy kla omdat hulle verlede Saterdag dieselfde gehad het, en die vorige Saterdag en die vorige week …
Maar hy stel blykbaar nie genoeg belang nie of wil nog ’n argument vermy.
“Dit sal lekker smaak.”
Carina is nie honger nie. Nadat sy Tinus se kos vir hom geneem het, gaan sit sy in die sitkamer met die manuskrip op haar skoot. Twee by een tafel werk nie. Hulle sal mekaar steur en sukkel om te konsentreer.
Op skool was Carina se beste bloktyd vroeg in die oggend. Tinus, het sy agtergekom, klim soggens met die verkeerde voet uit die bed. Hy verkies om tot laat snags te werk. Sy het nie die vorige aand nag gesê nie, net stil opgestaan en gaan slaap, om hom nie te steur terwyl hy besig is nie.
Die volgende oggend is sy klaar met nog twee hoofstukke toe hy vaak en half deur die slaap by die eetkamer instap.
Carina blaai terug waar Gerrie besluit om ’n treinkaartjie Harare toe te koop. “Het jy ooit duimgegooi?” vra sy.
“Nee.”
“Of ’n spaarbussie gehad?”
Tinus is nog nie mooi wakker nie. “Gaan dit oor die brandstof wat ek gemors het om na Annerie toe te ry? Dit was skaars ’n halfliter. Ons kan dit seker in ’n krisis bekostig.”
“Nee, dit gaan oor die seun in die storie.” Carina sit botstil. “Na wié?” Selfs in haar eie ore klink haar stem hoog en onnatuurlik. “Na wie toe het jy gery?”
“Annerie. Annerie van Wyk. Jy weet van haar. Sy doen saam met my haar klerkskap by dieselfde firma.”
“Ek dag sy is getroud.”
“Sy is.”
“Ek dag sy is ouerig.”
“Sy is jonger as Du Toit.”
Carina haal ’n slag diep asem. Sy staan op, loop kombuis toe en skakel die ketel aan. Dit gee haar tyd om nie oorhaastig te antwoord nie.
“Dit was op ’n ingewing dat ek besluit het om gou tot by haar te ry.”
Carina haal melk en suiker uit. “Wat het jy by Annerie gaan maak?”
“Gaan vra of sy my taak sal tik.”
“Hoekom?”
Carina besef dit was ’n dom vraag en Tinus benut die kans wat sy hom gebied het. “Omdat my eie vrou te besig is met ander mense om haar verpligtinge na te kom.”
“Die taak moet eers volgende week in wees.”
“Hierdie week.”
“Vrydag?”
“Maandag. Môre.”
“Ek onthou nou. Handelsreg.” Carina voel skuldig. “Ek sou dit vandag vir jou getik het.”
“Strafprosesreg. Jy sou nie. Vandat jy by Fokus begin het, onthou jy niks nie.”
Sy beskuldigings is te na aan die kol. “Verpligtinge?” herhaal Carina. “Is ek verplig om jou take te tik? Ek dag dis ’n guns wat ek jou bewys?”
“Los die koffie,” sê Tinus kortaf. “Ek is nie dors nie. Gaan voort met jou ander verpligtinge.”
“Ek gee nie om om vir jou koffie te maak nie.”
“Ek sal dit self maak, dankie.” Hy gaan was, skeer en trek aan. Dan begin hy werk.
Die res van die dag is hulle albei besig en afgetrokke – Tinus by die eetkamertafel en sy in die sitkamer.
Carina se trane lê steeds vlak. Vyf dae, dink sy. Wat gaan met haar en Tinus aan? In vyf dae het hulle vreemdelinge vir mekaar geword. In die verlede het hy haar geterg dat sy net skoor soek, ter wille van die opmaak daarna. Nou is dit rusies en verwyte en beskuldigings. Veel erger as skoor soek. Maar hulle maak nie na die tyd vrede nie. Hulle ignoreer mekaar en gaan aan – elkeen met sy of haar belange asof hulle nie van mekaar bewus is nie. Tot die volgende rusie …
Tinus is onder druk omdat hy bedags ’n veeleisende beroep volhou, snags studeer en ’n eksamen in die vooruitsig het. Omdat hy oor hul finansies bekommerd is. Sy moet toegewings maak, besef Carina. Al is sy ook onder druk met ’n nuwe werk waar sy graag ’n goeie indruk wil maak en bevorder wil word.
“Jy kan nie van koffie en beskuit leef nie,” sê sy dus. “Sal ek vir ons macaroni maak?”
“Dankie. Ek waardeer die aanbod, veral omdat jy soveel pligte het en jou tyd kosbaar is.”
Nie sarkasties bedoel nie, dink Carina. Sy raak te gou op haar perdjie en is onnodig op die verdediging. “Die manuskrip kan eers Dinsdag ingaan, dit maak nie saak nie.”
“Dit maak. Jy wil jou eerste opdrag betyds ingee. Ek het Annerie vertel jy tik, liasseer, keur, redigeer en antwoord nog die telefoon ook. Twintig voltydse take. Sy was simpatiek genoeg om jou tyd te bespaar. Sy het aangebied dat as ek vanaand die taak kom haal, kan ek sommer ’n stukkie daar eet, dan hoef jy nie met kosmaak te sukkel nie.”
“Iets beter as macaroni?”
Tinus pak ’n stapel boeke op sy arm. “Ek weet nie. En of ek miskien eers haar tikwerk sal moet nasien voor ek die taak inhandig nie. Dalk kom ek eers laat terug. As jy vaak is, moenie vir my wakker bly nie.”
Sy weet hy het Annerie voorheen geken. En hulle werk al twee jaar saam en hulle het dieselfde belangstellings.
Carina bêre die macaroni en maak die kas toe. Sy kla nie, loop net saam deur toe.
“Ek is lief vir jou, my man.” Gewoonlik noem sy hom liefste. Wou sy haar kleim afpen? wonder Carina. Haar besitreg uitoefen of hom subtiel daaraan herinner dat hy ’n getroude man is? Carina wil nie haar onstuimige gemoed ontleed nie. Sy sit haar arms om Tinus se nek en lê haar kop teen sy bors.
Hy soen haar op die wang. “Sien jou môre …”
5
Eers Woensdag het Carina die redigeerwerk aan Noordvlug voltooi. Sy voel tevrede. Die gedeeltes wat sy baie moes verander, het sy netjies oorgetik en van al die persklaarmaaktekens voorsien.
“Sit
