Liaan stel meer belang of ’n ongeskonde afskrif van die oorspronklike manuskrip bewaar gebly het as in ’n onopgeleide tikstertjie se mening. “Ek het gesê sit neer, ek sal volgende week daarna kyk,” herhaal sy koel.
“Ek het gedink …” Carina aarsel. “Die manuskrip is dringend …”
“Wás dringend,” korrigeer Liaan kil. “Ons program vir die jaar is vol. Nadat jy so lank op dié paar bladsye sit en broei en ’n gemors daarvan gemaak het, weet ek nie waar ons ’n nuwe publikasie sal inpas nie.”
Hoe weet sy dis ’n gemors as sy nog nie daarna gekyk het nie? wonder Carina.
Tertia knipoog en Henk haal sy skouers op. Carina begryp nie wat hulle probeer beduie nie. Sy bespreek die manuskrip nie verder met Liaan nie, sit net haar aantekeninge en aanwysings daarby neer en gaan voort met die notule van Dinsdag se bestuursvergadering.
Rasmus is die hele week in en uit – meer uit as in, daarvan getuig die stapel pos en die lys telefoonboodskappe wat Carina geneem het.
“Lekker om aan die krip te sit,” merk Liaan op. “Heerlik om die baas te wees en te kom en gaan soos jy wil.”
“As jy nie gedurig siekverlof neem nie, kon jy ook nou al ’n direkteur gewees het,” antwoord Henk. “Ras mors nie die firma se geld nie.” Hy wys na ’n stapel blaaie voor hom. “Literêre opstelle oor die werk van Brink. As Rassie nie die medewerkers gepiep en gepaai het nie, sou Fokus nie die manuskrip gekry het nie.”
Liaan is nie beïndruk nie. “ ’n Goeie skakelbeampte sou dieselfde reggekry het.”
“Doktors en professors wil met die base onderhandel, nie met juniors nie.”
“Onderhandel? Is dít wat gholf speel en uiteet deesdae genoem word?”
“Liaan, ek probeer die aanwysings vir ’n resepteboek metriseer. Dis ingewikkeld …” Tertia klink geïrriteerd.
Liaan gooi haar pen neer en haal haar gramskap op Carina uit: “ ’n Mens kan nie oor die tee by dié plek kla nie, want ons kry nie tee nie.”
Carina skakel haar tikmasjien af en staan op. “Ek sal gaan maak.”
“Nee. Sit,” keer Henk. “Gaan aan, Rheedetjie, dis nog ver van elfuur af.”
Carina gaan sit senuagtig op die punt van die stoel. Sy wil nie hê Henk moet dit op sy beurt ontgeld omdat hy vir haar in die bresse getree het nie.
“Toe Charmaine nog hier gewerk het, het ons darem agtuur soggens koffie gekry.” Liaan loop kleedkamer toe en klap die deur agter haar toe.
Koffiepoeier, ekstra melk en suiker, maak Carina ’n aantekening in haar notaboek. As dit nodig is, sal sy die voorrade uit haar eie sak aankoop as dit Liaan tevrede sal stel.
Carina wil aangaan, maar kan nie op haar werk konsentreer nie. Sy skakel die tikmasjien weer af en byt op haar onderlip. “Sy hou nie van my nie,” sê sy.
Henk en Tertia kyk na mekaar, maar nie een sê ’n woord nie.
“Hoekom nie?” dring Carina op ’n verduideliking aan. “Voel Liaan ek oortree op haar terrein? Ek het nie aangebied om die jeugmanuskrip te lees nie – meneer Du Toit het my gevra of ek daarvoor kans sien. Liaan behoort bly te wees omdat daar nou minder werk vir haar is.”
Jan Goosen is nog ’n nuutjie in dié kantoor. Hy wou eers swyg en onbetrokke bly, maar hy kan sien Carina voel ongelukkig … én hy hou nie juis van Liaan Botha nie.
“Jy is van die verkeerde geslag, juffie.”
“Ek verneem hulle sê deesdae uitgewer en redakteur en bestuurder. Maar ek het nog nooit van ’n tikker gehoor nie.”
“Die feit dat jy kan tik, is ’n bonus,” spot Jan.
Carina begryp glad nie waarvan hy praat nie.
“Jy is nie mooi nie.” Jan beskou haar deeglik. “Jy is mooier as mooi. Mooier en jonger as sy. Daarby is jy boonop ’n blondine …” Hy laat die laaste woord in die lug hang, toe Tertia vir hom beduie om stil te bly. Hy buig sy kop en gee voor dat hy verdiep raak in die flapteks wat hy geskryf het.
Carina voel weer die atmosfeer en onderstrominge waarmee sy die eerste dag kennis gemaak het …
Die telefoon lui, die notule wag, die ketel kook en Rasmus du Toit het pas binnegekom. Carina het nie tyd om Jan uit te vra nie. Sy maak tee vir almal in die kantoor.
Gewoonlik drink Rasmus sy tee alleen in sy kantoor, maar vandag besluit hy om saam met hulle te drink.
“Ras, hoeveel dekselse kiloliter is in ’n pond?” kla Tertia. “Die ou dae se resepte van ’n koppie dit en ’n eetlepel dat was minder ingewikkeld.”
“My ouma het ’n kookboek wat lui: ’n Handvol meel, ’n knypie kerrie, ’n knippie sout, ’n skudseltjie peper, twee vingers borrie. Wees bly ons moet dít nie herdruk nie.” Rasmus frons. “Hoe kan jy liter en gram wil vergelyk? Een is inhoud, die ander massa.”
“Ek weet, dis waarom ek ’n wrak is,” antwoord Tertia.
“Het ons lesers nog nooit van Wimpy’s en take-aways gehoor nie?”
Rasmus haal sy sakrekenaar – of soos hy dit noem, sy enjin – uit. Hy en Tertia sit koppe bymekaar met die berekeninge en gaan haar metrisering na. Albei brom oor Daan Desimaal wat Piet Pond moes gebly het, maar sommer ook Gert Gram geword het.
Dit duur lank voor hulle tevrede is en Rasmus opkyk. “Een is klaar, tien om te gaan. Vólgende …!”
Dis Henk. Hy weet wat releveer en remitteer beteken. Sy hemde kan toeknoop en sy geld verloor nie meer deur die stukkende sakke nie. Hy besit drie broeke, almal gepars en in werkende toestand. Op die oomblik het hy nie probleme nie. “Alles in die haak, Rassie,” rapporteer hy.
“En die literêre opstelle?”
“Dooddollies, Ras.”
Rasmus het ook gesien sy letterkundige uitgewer se klerasie het ’n metamorfose ondergaan, te danke aan sy goeie oordeel ten opsigte van ’n nuwe, talentvolle aanstelling met potensiaal.
“Nie slegs mooi nie,” terg hy, “hardwerkend ook?”
Henk het as kind nie ’n ma geken nie. Ook nie susters, tantes of selfs ’n ouma nie. Tertia is altyd te besig en Liaan op die oorlogspad. Charmaine Knox was ’n leë blik en haar voorganger net daarop uit om man te soek – waarvoor hy nie ’n kandidaat was nie. Carina Rheede is die eerste vroumens wat vir hom omgee, wat wou help, wat nie lag as hy verstrooid is en ’n gek van homself maak nie. Sonder dat sy dit weet, het sy in Henk Rautenbach ’n kampvegter – lewenslank.
Henk antwoord stram: “Nee.”
“Hoekom?”
“Sy is nog baie jonk … en getroud. Nee, ek glo nie. Nie dié keer weer nie, Erasmus.”
Van Rassie na Ras na Erasmus … tel Rasmus die volgorde uit. Hy hou hom dom. “Wat skort? Wil jy Brink ook metriseer?”
