tyd was dit laataand. Tinus het nie ’n rede verskaf nie en sy het ook nie gevra nie. Kommunikasie tussen haar en haar man bestaan deesdae amper nie meer nie. Elkeen is besig, hy met sy studie en kliënte en sy met haar werk en manuskripte.
Die woonstel se vensters is toe en die Volkswagen is nie in die parkeerterrein nie. Carina onderdruk gedagtes aan Annerie van Wyk. Hulle is eenders en deel dieselfde belange. Sy kan begryp dat hulle tot mekaar aangetrokke voel. Maar Tinus sien haar elke dag op kantoor. Is dit nodig dat hy na werk en saans ook vir haar gaan kuier? Kan hy haar nie in die loop van die dag vra of sy vir hom ’n werkopdrag sal tik nie? Sy glo egter dit gaan lankal nie meer om werkopdragte nie. As hulle saam is, gesels hulle nie oor werkstukke nie …
Carina onthou Rasmus het ’n vraag gevra. “Hy is lankal tuis,” jok sy. “Seker al besig om aandete voor te berei.”
Rasmus het opgemerk in watter rigting Carina kyk. Die woonstel op die punt, links onder. Hy het ook die verlate vensters gesien waar nêrens ’n lig brand nie. “Carina … Ek kan jou nie hier aflaai, sommer op die sypaadjie, en wegry nie. Sal jou man na jou omsien?”
Tinus sien deesdae niks anders as sy boeke nie. En natuurlik Annerie van Wyk … Kan ’n verhouding tussen twee mense wat oor jare opgebou is, binne weke verbrokkel? Binne dae? Wat het geword van die feit waarmee sy altyd gespog het, waarmee sy haar ouers getroos het – dat sy en Tinus geesgenote is, dat hulle mekaar begryp en met mekaar kan praat? Hulle praat nie meer nie. Deel nie, kommunikeer nie.
“Ja. Ja, natuurlik sal hy,” antwoord Carina, met meer oortuiging as wat sy bedoel. “Dankie dat jy my opgelaai het. Ek waardeer dit.” Sy het al soveel keer dieselfde woorde teenoor Rasmus gebruik, dat dit soos ’n refrein klink. ’n Leë rympie. “Dankie, Ras,” sê Carina gedemp. “Ek waardeer jou besorgdheid. Maar jy hoef jou nie oor my te bekommer nie.”
“Is jy nie bang so alleen in die woonstel nie?”
Carina klim uit. “Nee. Tinus sal nou-nou kom …”
Sy lyk weerloos. Te jonk om die verpligtinge van ’n beroep, ’n huwelik en ’n veeleisende man te hê. Fyn en broos, so asof sy nog op die skoolbanke hoort. So totaal anders as sy vrou … Rasmus weet hy moet ongeërg groet en ry. Maar hy soek verskonings om so lank moontlik by haar en van sy huis af weg te bly.
Carina wil hom innooi en self vir hom koffie maak. Al is dit net om dankie te sê dat hy haar aangestel het, dankie dat hy vertroue in haar het. Dankie dat hy haar sy vriendskap aangebied het.
Sy skud haar kop. “Ek sal regkom, moet jou nie oor my bekommer nie,” antwoord sy met meer optimisme as wat sy voel. Die versoeking is groot om haar hart uit te praat. Tant Susie sal verkeerde raad gee, soos haar ma. Haar pa sal help, maar hy het reeds genoeg hartseer gehad. Haar vriendinne is almal te besig, te gelukkig getroud om haar probleme te begryp. Miskien Rasmus? Hy is simpatiek en hy lyk nie haastig nie …
Carina vryf met haar hand oor haar oë. “Tinus werk lang ure en kom dalk eers baie laat. Wil jy nie inkom nie?” bied sy aan.
Rasmus is ouer, minder impulsief. Hy wil nie dieselfde foute as voorheen maak nie, nie weer sy kop teen dieselfde klip stamp nie. Carina Rheede is baie spesiaal en hy wil niks doen wat skade veroorsaak nie, niks wat hul verhouding skipbreuk sal laat ly nie.
“Daar is niks wat ek liewer sou wou doen nie. Maar ek dink in dié stadium sal dit probleme meebring,” antwoord hy. “En probleme is die allerminste wat ek jou wil veroorsaak, Rina-nooi.”
Carina is skielik verleë. Sy was voorbarig. Tinus dink sy gee Rasmus du Toit aanleiding, nou dink Rasmus seker ook so.
Sy probeer verduidelik: “Ek het gedink as jy lus is vir koffie – ’n sitkamer is beter as ’n padkafee. Hier is nie een naby nie en dis moeite om in die druk verkeer ’n ver ent te ry om ’n padkafee te soek.”
“En dalk is daar nie koelte nie, die bediening swak en die koppies vuil.”
Sy kyk vlugtig na hom. Dis bewolk en skemerdonker. Deur die venster kan sy nie sien watter soort uitdrukking op sy gesig is nie. Terg hy net of spot hy met haar?
Rasmus steek sy hand na haar uit. “Ek wil lánk saam met jou koffie drink, gesels, uitpraat, jou beter leer ken. Maar nie ’n ander man se sitkamer nie, nie as hy enige oomblik kan opdaag en vra wat soek ek daar, my kan wegjaag en dit later op jou uithaal nie. So ’n situasie sal meer skade as goed doen.”
Soos gewoonlik, is Rasmus du Toit reg. Asof die man in die motor agter hom saamstem, druk hy sy toeter en wys Rasmus moet ry. ’n Verkeersbaan is nie ’n parkeerplek nie. Tinus sou hom gewip het, maar Rasmus beduie verskonend dat hy ry.
Tussendeur die volgende sarsie op die toeter, druk Rasmus haar hand en wuif ’n soentjie. “Dankie vir die koffie-aanbod. Sien jou môre.”
Carina sien nie die kyk wat die bestuurder in die agterste motor haar gee nie; hoe die man se gesigsuitdrukking verander toe hy sien dis ’n mooi blondine wat die oponthoud veroorsaak het. Al wat sy sien, is Rasmus wat wegry, wat oplaas waai, dan wegkyk en in die verkeerstroom verdwyn.
Tinus, vra sy, jy is my man, maar waar is jy? By ’n ander vrou? Terwyl ’n ander man my huis toe gebring het … Terwyl ek hom ingenooi het, tot hom aangetrokke gevoel het en hóm ook beter wou leer ken. Besef jy nie wat besig is om met ons te gebeur nie? Weet jy nie dat ek jou nodig het nie, nou, op hierdie oomblik, meer as ooit tevore?
6
Carina werk aan die proefbladsye wat Rasmus haar gegee het om persklaar te maak. Ses ton vragmotor, lees sy. Dit is klaarblyklik nie korrek nie. Seston-vragmotor? Ses-tonvragmotor? Sy slaan na, maar kan die korrekte vorm in geen woordeboek vind nie. Sy besluit om haar eie oordeel te gebruik. Dit is een begrip. Sy skryf: “Sestonvragmotor; een woord, geen koppelteken nie.”
Tinus kom tuis; dit lyk of Carina hom skaars raaksien. “Moet ek ’n afspraak maak om jou te mag groet?”
“Haai! Hallo! Nog net een reëltjie, dan’s ek klaar.”
Carina lig haar gesig om te groet.
“Dag.” Tinus loop verby.
Die laaste reël is maklik: “Jou bloedsirkulasie sal vir honderd jaar hou,” sê die spesialiteit. Sy verander dit na bloedsomloop en spesialis, haal die vir uit, skryf lank na die jaar en plaas die werkblad aan die einde van die sin.
“Tinus!” roep sy. “Ek is klaar! Waar is jy?”
Hy is nie in die slaapkamer, besig om te verklee nie. Ook nie in die eetkamer by sy boeke nie. Sy tref hom buite op die balkon aan, waar hy teen die reling leun en voor hom uitstaar. Carina gaan staan styf langs hom.
“Hallo,” sê sy sag. “Ek is jammer ek kon jou nie behoorlik groet nie.” Sy haak by hom in, rek om by te kom en lê haar wang teen syne. Sy baard skuur haar vel. Heerlik manlik. Aantreklik en pure Tinus …
“Ek het jou lief,” fluister sy.
’n Oomblik lank voel Carina sy hande teen haar rug opskuif om haar vas te hou, dan stoot Tinus haar weg.
“Die mense kyk vir ons.”
“Laat hulle kyk.” Carina nestel teen sy bors. Deur die dun materiaal van sy hemp kan sy die hitte van sy lyf voel deurslaan; sy hart voel klop – vinnig en onstuimig. Dis gerusstellend.
