gooi haar hare oor haar skouer. “Opmaak neem langer as veertien minute. Bêre dit vir vanmiddag.”
“Ek het net twee minute nodig.”
“Hou op spog.” Ondanks haar ergernis omdat Tinus so tydsaam is, kan Carina nie haar lag bedwing nie. Solank een van hulle twee ’n sin vir humor behou, kan daar nie veel skeel nie; niks wat nie reggestel kan word nie.
Sy kan nie onthou wanneer laas sy spontaan gelag het nie, besef net dat dit ’n terapeutiese uitwerking op ’n mens kan hê. Carina streel die deurmekaar hare van Tinus se voorkop weg en hou hom styf teen haar vas.
“Manliefste, alles sal regkom, nè? Dis sommer net ’n fase wat sal oorwaai. Ons sál weer vir mekaar lief wees, nè?”
“Nie wéér nie, stééds. Ons het nog nooit opgehou om mekaar lief te hê nie.” Tinus se arm om haar is soos ’n tuiskoms. Soos die lugleegte waarvan hy gepraat het, behalwe dat hulle saam daarin is. Sonder misverstande.
“Kom ons begin van nuuts af aan,” stel Carina voor. “Voor jy vanoggend soos ’n stoomlokomotief uit die kamer gestorm het sonder respek vir die skarniere … Môre, my liefste man,” groet sy.
Hy lyk skaam. “Ek het môre gesê, maar jy het nie gehoor nie.”
“Omdat jy gebrom en onderlangs gemompel het. Diertjie, het jy lekker geslaap?”
Tinus speel saam. “Nie ’n ooglid opmekaar gesit nie, nie die ganske nag nie. En jy, skapie?”
“Nee. Ek kan nie slaap as ek weet jy is vir my kwaad nie.”
“Ek is nie. Maar jy sál wees as ons laat is …” Hy help haar afdek en toesluit. Saam hardloop hulle die trap af na die parkeerterrein.
In die motor op pad bushalte toe, is hy weer die ou Tinus op wie sy met die eerste blik halsoorkop verlief geraak het toe Wynand hulle aan mekaar voorgestel het.
Hoewel die Volksie se verrinneweerde sitplekke dit nie eintlik toelaat nie, sit sy styf teen hom. Hy het sy arm om haar en Carina moet die ratte verander.
“Dis net iesegrimmigheid wat sal oorwaai,” troos hy. “Jy was reg. Ons het ’n vakansie nodig om uit die groef weg te breek. ’n Naweek. Selfs net ’n dag … Ons kan Sondag na die Fonteine toe ry as jy wil.”
“Nie ten koste van jou studie nie. Kom ons vier jou laaste vak wat geskryf is, met ’n vleisbraai tussen sokkerballe en radio’s.”
“Of tuis, met biefstuk en kerslig.”
“Of net by mekaar …”
“Dis al wat saak maak. Ek en jy saam …”
Carina voel toe hy skielik regop sit. “Kyk die mense! Die toue!”
“Ja, want ek en jy was mos belangriker as busse en horlosies,” herinner Carina hom laggend.
“Jy gaan laat wees!”
“ ’n Paar minute maak nie saak nie.”
“Dit gaan ’n paar uur wees!”
Carina sit ook orent. Die halte lyk soos die hoofingang by Loftus Versveld tydens ’n Curriebekerwedstryd wanneer Noord-Transvaal teen die WP speel. “Dis omdat ons later as gewoonlik is.”
“Ek sal jou kantoor toe neem.”
“Jou werk is belangriker as myne. Ek sal stap, as dit moet. Dis goeie oefening.”
“Die hele ent stad toe? Jy kan nie.”
“Ek gee nie om nie. Ek sal op kantoor verduidelik daar was ’n krisis en ’n verkeersknoop.”
“Nee. Dan kom ék liewer laat en verduidelik …”
“Die hof begin vroeg. Ry, Tinus, ek sal ’n plan maak.”
“Ek ry nie sonder jou nie.”
Carina klim uit. “Ek het plathakskoene aan. Stap sal my nie kwaad doen nie. Ry, Tinus. Die belangrikste is dat jy betyds is.”
“Nie sonder jou nie,” hou hy vol.
Hulle sien gelyktydig die silwerblou Mercedes-Benz wat eenkant, uit die verkeer, op die sypaadjie getrek staan. Tinus is die eerste wat die motor herken.
“Geen wonder jy het aangedring ek moet ry nie.” Netnou se warmte en gemoedelikheid het uit sy stem verdwyn. Dit is skielik kil en onpersoonlik. “Goed, ek sal ry. ’n Ekstra minuut sonder my is ’n ekstra minuut saam met hom. Geen wonder jy was so haastig om uit te klim nie.”
“Ek was nie. Of, as ek was, wou ek jou tyd spaar.”
Sy stem is nou ysig. “Wat ek nog altyd van jou bewonder het, wat my tot jou aangetrek het, Carina, was jou eerlikheid. Moenie nou jou goeie rekord bederf nie. Soos ek gesê het, ek is nie ’n moroon nie. Moenie my intelligensie onderskat deur my met leuens om die bos te probeer lei nie. Ek sal meer van jou dink as jy eerlik is, al maak dit seer om die waarheid te hoor.”
“Tinus …” Carina bly verslae langs die motor staan. “Ek begryp nie. Waarvan praat jy?”
“Van jou en Du Toit se afsprake nie net smiddae nie, maar soggens ook. Daarom dat jy my so aangejaag het. Jy kon nie wag om by hom te kom nie, dié dat jy nie veel tyd gehad het vir my nie.”
“Ek hét vir jou tyd gehad. Dit was ék wat eerste my arms om jóú gesit het.”
“ ’n Oomblik lank. Hoeveel uur kry hy?”
“Tinus, jy praat snert! Jy is doof. Ek het jou gesê daar is nie ’n verhouding tussen ons nie.”
“En ek het gesê ek glo jou nie. As dit agtuur die oggend al so gaan, sidder ek om te dink hoe dit bedags op kantoor vorder. Nou begryp ek waarom jy saans so moeg is dat jy skaars kan kosmaak of twee woorde met my praat.”
“Ek is moeg omdat ek hard op kantoor werk en dan nog boonop ’n huishouding moet behartig waarmee jy nie help nie.”
“Vertel dit vir Du Toit! Hy sal jou waarskynlik glo. Ek nie.”
“Ons het geen afsprake nie. Gister was die tweede keer dat hy my opgelaai het en vanoggend die eerste keer dat hy by die halte wag.”
Carina kon net sowel nie praat nie.
“Wanneer jy by hom is, is jy natuurlik nooit moeg en oorwerk nie. Met hom praat jy seker nie oor wasmasjiene en gebrande kool nie. Geen wonder jy wil nuwe skoene en ’n nuwe haarkontrepsie hê nie.”
“My skoene met die hoë hakke is gedaan, dié dat ek vanoggend plattes aanhet. En ek vra nie ’n duur kontrepsie vir my hare nie, net ’n doodgewone borsel.”
“Vra vir Du Toit.”
“Tinus, ek hoop jy besef jy is onbillik,” sê Carina so bedaard moontlik.
“Al wat ek besef, is dat ek vanoggend ’n gek van myself gemaak het deur jou
