…”
Die Volkswagen se enjin brul. “Geluk! Dis nie elke dag dat ’n meisie twee mans aan ’n lyntjie het nie.”
“Is nie!” Carina loop om na die ander kant van die motor, waar hy sal hoor wat sy sê. “Nee, Tinus, is nie. Jy is verkeerd. Elke keer is dit ’n sameloop van omstandighede wat die misverstande veroorsaak. Henk se hemde, die knope, die balkon en tant Susie, die kerse, ’n dringende manuskrip en vergete werkopdragte …”
Tinus hoor net een woord. “Manuskripte. Aand na aand. Dag na dag … Gaaf, dan het jy iets oorspronkliker om met hom oor te gesels as wasserye en vuil sokkies. Geniet dit.”
“Ek is sy tikster, dis ál. Sekretaresse of wat ook al, ek weet nie. Maar niks méér nie.”
“As jy nie weet nie, hoe sal ék weet? Vra hom wat jy is. Hy sal nie twyfel nie.” Tinus trap die koppelaar en verander ratte. “Tot siens. Geniet jou dag.”
“Tinus! Wag!” roep Carina.
Maar die ruit aan sy kant is ook toegedraai en hy hoor nie. Of hy wíl nie hoor nie. Ongeag die druk verkeer, vleg hy tussen die stroom ander motors deur. Terwyl Carina nog probeer kyk, verdwyn die Volksie agter ’n bus en is hy buite sig.
7
Rasmus en almal by die bushalte kon sien dat die jong paartjie by die Volkswagen in ’n hewige argument gewikkel is. Te oordeel aan die manier waarop haar man wegtrek en sy verwese agterbly, is dit duidelik wie die rusie gewen het. Haar bleek gesig en trane wat heel duidelik baie vlak lê, bevestig sy vermoede. Rasmus sê niks toe Carina by hom in die motor klim nie, neem net haar hand bemoedigend in syne. Dan konsentreer hy op die verkeer terwyl hy haar ’n geleentheid bied om tot verhaal te kom.
Carina waardeer sy bedagsaamheid. Sy is bly Rasmus gesels nie en dankbaar hy vra nie vrae wat haar trane sal laat oorloop nie.
Wat is besig om met haar en Tinus te gebeur? Waardeer sy hom nie genoeg nie? Of verstaan hy haar nie?
Op ’n keer het haar ma gebel en het sy raad gevra. Wat maak ’n mens as ’n vriendin van jou man hom vir ete nooi, maar jóú uitsluit? As sy hom allerhande gunste bewys en dit lyk of sy jou plek wil inneem?
Pleks dat sy stilgebly het of met haar pa gepraat het, wat sou weet hoekom Tinus nie kon wag om eerder Annerie van Wyk se kos te gaan eet as hare nie. Haar pa sou rustig aan sy pyp gesuig en daarna by die kern van die saak uitgekom het: “Jóú werk was nie so dringend nie. Jou man was in daardie stadium belangriker. Jy moes liefdevoller opgetree het, ’n koningsmaal voorberei het. Dan sou Tinus gebly het. Jy moes veral van sy werkopdrag onthou het, sodat jy die ander vrou nie ’n geleentheid gebied het nie.”
Maar toe praat sy met haar ma … “Ek het jou gewaarsku, gesê hy is nie die man vir jou nie. As Tinus nie vir jou goed is nie, los hom en kom huis toe, waar jy hoort. Waar jy in die eerste plek moes gebly het.”
As haar ma weer bel, sal sy sê alles het reggekom. Hulle hou opnuut wittebrood en as sy huis toe kom, sal dit net wees om te kuier. En sy sal haar man saambring.
Wat sal haar ma sê as sy hoor Tinus was sedertdien weer twee keer by Annerie, maar beskuldig háár van ontrouheid?
Carina kom agter dat Rasmus reeds geparkeer het.
“Droog?” Hy vryf met sy vinger oor haar wang. “Of is daar steeds trane? Voel jy nou beter?”
“Ek weet nie …” Tinus reken sy is oneerlik, sy vertel leuens. Sy kan net sowel die aantygings verdien. “Geen trane nie. Ja, dankie, baie beter,” jok Carina.
Rasmus hou haar arm ’n oomblik langer vas as wat nodig is terwyl hy haar uit die motor help. “Was dit my skuld?” vra hy op die man af.
Carina skud haar kop. “Jy het nie geweet Tinus is erger as ’n turksvy nie. Jy wou help en het niks om oor sleg te voel nie.”
Rasmus bly lank stil. “Ek dink ek het geweet,” sê hy uiteindelik. “Jy is lojaal en dapper en maak vir hom verskoning. Maar ek het geweet jou man is veeleisend en jy het dit tuis nie altyd maklik nie. Ek moes eers uitgevind het, gevra het, voor ek sommer eie reg gebruik het deur by die bushalte vir jou te gaan wag.”
“Dit maak nie saak nie. Dit was nie jou skuld nie,” hou Carina vol.
“Dit maak saak,” stry hy. “Want jy maak vir my saak, Carina. Soveel saak, dat ek nie vir jou ekstra probleme wil veroorsaak nie. Ek moes voorsien het dat my teenwoordigheid vir jou nog probleme kan skep.”
“As dit nie jy was nie, het hy ’n ander rede gesoek.” Carina vee oor haar oë. “Dit was nie slegs die feit dat jy my soms oplaai nie.”
Sy besef sy moes nie uitgepak het en soveel laat blyk het nie. Al noem sy hom jy en jou, bly Rasmus steeds haar werkgewer en dis onprofessioneel om haar en haar man se verhouding met hom te bespreek. Maar hy is begrypend en simpatiek. En hy het gesê sy maak vir hom saak … Hy het haar hand vasgehou en gesê hy wil nie vir haar probleme veroorsaak nie …
Carina voel skielik weer ongemaklik. “Ek is laat. Dis twintig oor agt! Die telefoon lui seker al en Tertia wag op Elita Broodryk se lêer. Sy kom haar om nege-uur spreek oor die resepteboekreeks.”
“Tertia is groot en oud genoeg om haar eie lêers uit die kas te haal.”
As hy so sê … Hy is die baas. Carina bly langs hom in die parkeerterrein staan.
“Ek is jammer dat jy dit weens my moes ontgeld,” sê Rasmus gedemp. “As ek kon, sou ek dit graag wou verhoed – ter wille van ons vriendskap. Ter wille van my gevoel vir jou. Ek het geen verweer nie, Rina. Behalwe dat ek ook tuis ongelukkig is, dat ek jou vanoggend wou sien en bly was oor ’n verskoning om so gou moontlik van die huis te kon wegkom.”
Carina sluk, onseker wat om te antwoord.
“Glo jy my?” vra Rasmus.
“Dink jy nie ek moet ingaan nie?” ontwyk sy ’n antwoord.
“Ter wille van poeding en terte? Elita steur haar nie aan tyd nie. Sy sal eers teen tienuur hier ingestorm kom, die metrisering kritiseer, oor die stofomslae kla en op ’n hoër skrywersvergoeding aanspraak maak.”
Carina wens ’n ander motor wil kom parkeer, sodat hulle die gesprek kan beëindig. Maar die kelderparkering word vir direksielede gereserveer. Niemand kom help nie en Rasmus kyk na haar, wag op haar antwoord.
“Weet jy dat ek vir jou omgee?”
“Moenie … Asseblief, Ras, moenie so sê nie.”
“Hoekom nie?”
“Ons ken mekaar skaars vyf weke. Ek weet hoeveel hartseer deur oorhaastigheid veroorsaak kan word.”
“Vyf minute is lank genoeg. Van die eerste oomblik dat ek jou tydens die onderhoud gesien het, het ek geweet dié blondinetjie gaan diep spore deur my lewe trap. Ek het daarteen gestry, want ek het besef dit mag nie gebeur nie; ons is albei getroud. Maar ek kon nie van jou vergeet nie. Glo jy aan liefde met die eerste aanblik?”
“Ons is nie meer tieners nie,” skerm Carina. “Net op sestien
