Tinus het gesê dit lyk huislik. Nou reken hy seker sy is rojaal met die seeppoeier en ’n swak huisvrou. Dieselfde met sy skoene saans wat hy op die mat uitskop sodra hy by die huis kom. Hy herinner haar nie meer aan Wynand as jong seun nie. Nou sien sy net die slordige sitkamer, die opruim elke môre en nóg sokkies om te was.
“Wat is die oplossing?”
Ras huiwer. “As twee mense agterkom hulle is uiteenlopend van geaardheid en nie vir mekaar bedoel nie, is daar geen sin om met ’n huwelik voort te gaan en mekaar onnodig seer te maak nie. Hoekom jou maat aftakel, sy of haar persoonlikheid probeer verander om by joune te pas? Dan is dit nie meer dieselfde persoon op wie jy verlief geraak het nie.”
Soos met sy raad aan Henk en Tertia, besef Carina opnuut hoe logies en nugter Ras is. Hy moes prokureur geword het en Tinus uitgewer.
“In die proses van verandering breek jy jou maat se selfvertroue af,” vervolg hy. “Ook inisiatief en selfrespek. Uiteindelik, op die lange duur, doen jy meer as afbreek. Jy vernietig sy of haar kans op ’n tweede probeerslag. Daar is geen nut in vermorste jare nie, terwyl albei partye die tyd beter kon benut en intussen gelukkiger kon gewees het.”
Die wyn help Carina om minder skuldig te voel, met minder inhibisies. “Sal Tinus gelukkiger saam met Annerie wees?”
“En Anta gelukkiger sonder my?” Rasmus haal sy skouers op. “Ek wens ek was agtien, wanneer ’n mens al die wysheid in pag het. Maar die vrae kom eers na dertig.”
“Wat doen jy wanneer Anta haar onttrek, as sy nie jou belangstellings wil deel nie?” vra Carina.
“Ek bly tuis. Slaan ’n paar balle teen die muur of swem tien lengtes om van die frustrasie ontslae te raak.”
Carina wens hulle het ook ’n swembad en tennisbaan as uitlaatklep gehad wanneer die druk te groot word.
“En daarna? Na die balle en die lengtes?”
“Daarna?” Oor die tafel reik Ras na haar hand. “Daarna dink ek aan jou. Dit help.”
Hy het mooi hande. Skraal en sensitief. Kunstenaarshande. Carina skuif nie weg nie.
“Noudat ek jou gevind het, kan ek jou nie laat gaan nie. Ek sal nie eise aan jou stel nie, Carina. Ek sal jou tyd gee om deeglik te dink voor jy besluit. Al wat ek vra, is dat jy ons die kans gun om mekaar beter te leer ken – op kantoor en af en toe tydens ete. Is dit ’n onbillike versoek?”
“Nee.” Sy neem nog ’n slukkie wyn. “Ek wens Tinus was so redelik.”
“En Anta … Soos jy en Tinus, is daar ’n afgrond tussen ons. Soos met die kinders, is daar die generasiegaping. Of Pa twintig of vyftig is, wat jou kinders betref, is jy stokoud en outyds. Jou opvoeding is net daarop gemik om hulle in te perk of te straf. Al prys jy hulle of erken jy hou ook van popmusiek en fliek, bly jy steeds die gesagsfiguur waarteen hulle rebelleer. Om met Pa vriende te wees, is onaanvaarbaar in die jongmenskliek.”
Carina onthou toe sy ’n tiener was, wou sy nie saam met haar ouers gaan kuier nie. Dit was onaanvaarbaar, want almal sal dink jy het nie vriende en ’n kêrel nie.
“As hulle in tel wil wees, moet hulle uit beginsel in opstand kom,” troos sy. “Dit gaan nie om jou as pa nie, maar om ’n eie identiteit. Hulle is nog soekend, met ’n vrees om ‘anders’ te wees, om nie deur die tienergemeenskap aanvaar te word nie.”
“Ironies. Wanneer ’n mens ouer word, is jy bang om een van die massa te wees en in obskuriteit te verdwyn. Dan wil jy juis ‘anders’ wees, om te wys jy is nie ’n nonentiteit nie.”
“Gee Tobie en Sulet kans,” bemoedig Carina hom. “Hulle sal ook ouer word en ander waardes ontwikkel.”
Rasmus lyk nie oortuig nie. “Hulle beskou my net as die broodwinner. As mens en as man gee my gesin nie ’n duit vir my om nie.”
Carina kan nie glo dat iemand soos Ras nie waardeer word nie. As hy hare was, het sy hom bederf.
“Ek wens ek kan elke dag vir jou sjokoladekoek bring,” terg sy ligweg.
“Jy bring jouself – dis meer werd. Net om jou soggens te sien, laat my heeldag beter voel.” Rasmus se duim vryf oor haar arm, dan haar gewrig en handpalm. Sy vingers vou om hare. “Ek het gesê jy is belangrik. Spesiaal. Ek gee vir jou om. Maar het ek gesê dat ek jou liefhet?”
Carina was nog nooit ’n tranerige persoon nie, maar skielik sien sy hom deur ’n mistige waas. Sy kan nie verby die knop in haar keel praat nie.
“Jy hoef niks te sê nie, Rina-lief. Die feit dat jy hier saam met my is, is genoeg. Tot dusver was die kantoor en my werk ’n plaasvervanger waarin ek myself kon verdiep. Ek erken daar was vergoeding en ’n mate van bevrediging. Maar dit was ’n leë, doellose bestaan. Jy sal weet. Jy kan nie ’n manuskrip uitneem balkon toe nie en saans as jy eensaam is, is ’n boek nie genoeg kompensasie nie.”
Haar oë kan nie behoorlik fokus nie, maar dis nie trane nie, besef Carina. Dis die wyn, waaraan sy nie gewoond is nie.
“Vandag is die eerste keer dat ek werklik gelukkig is,” sê Rasmus. “Die paar kosbare ure saam met jou gee my moed om nie tou op te gooi nie, om iets van my lewe te maak en te besef ek het dalk ’n toekoms wat nie so donker soos die verlede is nie.”
Hy praat nog, maar Carina neem nie veel in nie. Al wat sy wil doen, is huis toe gaan en in die bed klim. Sy skaam haar morsdood as Ras moet agterkom haar kop draai … Hy sal niks weer met haar te doen wil hê nie.
Carina kom vaagweg agter dat Rasmus die rekening vra en betaal, dat hy haar stoel uitgetrek het en sy arm om haar sit toe hulle uitstap. Maar dis al. Van die rit in die motor weet sy niks. Toe sy opkyk, sien sy nie die kantoorgebou nie, maar hul woonstel.
Rasmus help haar uitklim en druk die slanke, bewerige figuurtjie ’n oomblik teen hom vas. “Jy het twee weke dubbelskof en oortyd gewerk. Jy is op ’n vry middag geregtig.”
“Hoe laat is dit?” vra Carina.
“Halfvier. Al wat jy vry kry, is ’n uur, as vergoeding vir jou harde werk en etenstyd af.” Hy stap saam met haar die trap op. By hul voordeur soen hy haar op die voorkop. “Ek het jou lief. Al vergeet jy alles wat ons gepraat het, onthou dit.”
“Ek onthou.”
Rasmus sluit die deur vir haar oop, dan laat hy Carina gaan. “Volgende Vrydag, dieselfde tyd, dieselfde plek?”
Carina knik. As Tinus drie uit vier aande by Annerie kuier, wat is daarmee verkeerd as sy een maal per week saam met Rasmus gaan eet?
8
Carina slaap toe Tinus tuiskom. Veraf hoor sy ’n lawaai wat soos ’n gekap en getimmer klink. Dis in haar kop, dink sy. Dis die hamerslae teen haar slape wat haar hoofpyn vererger. Sy draai om en probeer slaap.
Die getimmer verminder nie; dring selfs deur die kussing wat sy oor haar ore gedruk het. Eers dink Carina sy droom, maar dan hoor sy dit weer – dié keer die geluid van glas wat breek. Sy sit regop. Inbrekers? Asseblief, bid sy, nie vandag nie, nie nou nie – nie terwyl sy so siek en naar voel nie.
Nog glas breek iewers in die woonstel. Dis nie ’n droom nie, besef Carina. Iemand probeer
