in dieselfde groep werk nie, dis net te veeleisend. Praat van ’n drama queen! Elke ou dingetjie wat verkeerd loop, word opgeblaas tot ’n ramp. Sy’s baie mal oor Adam, maar sy verkies om hom as ’n vriend te hê, eerder as ’n kollega.
“Nou waaroor wíl jy dan praat dat jy my oor lunch-tyd bel? Wat wil jy my vertel?”
“Van my hart, man. En van die nommer wat my hart geclear het.”
“Let me guess – hy’s ’n hunk!”
“Wat laat jou so dink?”
“Wel, die man moet iets hê om jou gedagtes af te lei, want dis die eerste keer vandat jy jou lyf runaway bride gehou het dat jy nie oor die vark wat jou dit laat doen het, wil praat nie.”
“Ja, wel, die hartman ís nogal ’n hunk. ’n Arrogante beer van ’n man wat hom verbeel hy’s spesiaal gekies en hierheen gestuur om harte heel te maak.” Of te breek, kan sy nie help om te dink nie. “Eintlik het die man my van die begin af verkeerd opgevryf.”
“Jong, jy hét maar ’n paar serious hang-ups as dit by dokters kom, veral hartdokters. And who can blame you? Ná wat met jou pa gebeur het.”
“Ek was nou net weer by my pa. Hy gaan by die dag agteruit.”
“Daai ou ballie van jou moet uit sy groef kom of hy gaan jou ma in die graf join, hoor wat ek jou sê. Hy’s hopeloos te morbid om te survive, en hy trek jou ook af tot diep down in the dumps.”
“Moenie so praat nie, Adam. Hy’s al wat ek het.”
“En wat van my? Jy’t darem nog vir my ook.”
“Net totdat jy weer ’n liefde in jou lewe het. Dan gooi jy my opsy.”
“Wel, lovey, op die oomblik gaan ek deur ’n droogte soos wat die Karoo nie ken nie. Daar’s sweet nothing op die horizon.”
“Fine! Dit pas my!”
“How can you be so cruel, doll?”
“Kom dans Saterdag saam met my. Daar’s glo ’n nuwe plek in Blouberg. In die Elizabeth Hotel.”
“En hoekom sal ek en jy nou all of a sudden gaan dans? Pray tell!”
“Dis wat my kardioloog aanbeveel het. Vir my senuwees, jy weet?”
“Come again! Jou senuwees? As jý aan jou nerves ly, speel ek skrumskakel vir die Springbokke. Niemand wat jou al sien operate het, sal dit glo nie. Jy’t senuwees van staal, doll.”
“Ek is nie meer wat ek was nie, Adam,” herinner sy hom.
“Nee, seker nie, nie nadat die vark met jou gemors het nie.”
Nou is Adam behoorlik op dreef. Sy laat hom begaan, sy laat hom afpak oor wat Frederick haar alles aangedoen het en oor alles wat hy Frederick sou aandoen as hy van die bakleierige soort was.
Asof hy dit sal waag om ’n vinger teen Frederick te lig, dink Jenna. Daar sal net ’n nat kolletjie van hom oorbly. Maar dis goed om te weet daar is iémand wat aan haar kant is.
“Sal jy nou saam met my gaan dans?” vra sy toe hy stoom afgeblaas het.
“But of course. Jy weet ek verf graag die stad rooi saam met jou. Only a pleasure, my dear, only a pleasure.”
“Fine. Dan sien ek jou Saterdagaand.”
“Wat trek ons aan? Black tie?”
“Ek het nie ’n cookin’ clue nie.”
“Wel, ek is lus om ’n bietjie op te dress. Let’s go for it, doll. Kom ons maak ’n behoorlike entrance, ek en jy!”
Sy kan nie onthou wanneer laas sy moeite gedoen het met haar voorkoms nie. Toe sy reggemaak het vir die troue, ja, toe het sy vir elke skoonheidsbehandeling moontlik gegaan in die tye wat Koekemoer Internasionaal haar nie besig gehou het nie. Haar van kop tot toon laat doen. Manikuur, pedikuur, bikiniwaks, alles wat beskikbaar was. Sy wou Frederick se voete onder hom uitslaan en hom op sy knieë dwing. Aan háár voete, vir die res van haar lewe ...
Onnodig moeite gedoen. Geld gemors. Verniet! Alles verniet!
“Ja, ja,” sug sy net en groet.
Daardie aand gaan krap sy tog in haar going-away tas, wat vandat sy in Suid-Afrika geland het nog net so onaangeraak in die hoek van haar slaapkamer haar staan en koggel. Sy blaai deur die sexy nagkabaaitjies wat sy vir haar wittebrood aangeskaf het en smyt die flentertjies lap wat as onderklere moes dien eenkant toe.
’n Mens sou in elk geval dubbele longontsteking kry as jy dié goed in die hartjie van die winter in Londen sou dra, besluit sy grimmig. Sy behoort dankbaar te wees – sy’t ’n noue ontkoming gehad.
Onder in die tas, netjies opgevou en in plastiek toegedraai, kry sy die aandrok wat sy sou aantrek wanneer sy en haar nuwe eggenoot saans sou gaan dans. Dis ’n spogrok, ’n feëverhaalrok wat haar opnuut na haar asem laat snak.
Die hemelsblou materiaal vou sag om haar lyf toe sy die rok aanpas. Dit wys net genoeg been by die splete langs die kante om ’n mens nuuskierig te maak. What a waste, dink sy bitterbek, om hierdie rok aan te trek om saam met Adam te gaan dans. Mind you, hý sal dit juis waardeer, dalk meer as enige ander man. En beslis meer as Frederick, wat haar nie na waarde geskat het nie en dit beslis ook nie met haar rok sou doen nie.
“Jy lyk stunning!” laat Adam dan ook hoor toe sy Saterdagaand die deur vir hom oopmaak. “You’re a knock-out, girlfriend!”
“Jy lyk self nie te sleg nie,” antwoord sy en staan opsy om hom in sy spierwit pak klere behoorlik te bekyk.
By die hotel aangekom, trek hulle nogal heelwat aandag toe hulle na die hysbak stap om na die boonste vloer te gaan. Dis ’n spoggerige plek met koninklike rooi matte en ’n aura van geld en ouwêreldse glans. Daar roer iets in Jenna se binneste, iets soos ’n vrolikheid, ’n dankbaarheid om hier te wees. Sy is nou wel nie aan die sy van die man met wie sy gedink het sy ’n nuwe lewe gaan begin nie, maar ten minste saam met ’n vriend wat haar nie in die rug sal steek nie.
Sy haak by Adam in en leun met haar kop vertroulik teen sy skouer. “Dankie dat jy saamgekom het,” fluister sy.
“Ag, jy kén my mos. Born to be of service.”
Hulle hoor die musiek van ver af, maar dis ’n gedempte klank. Sag, absorberend. Soos die weelderige wegsak-matte waarop hulle stap. Haar maag trek op ’n opgewonde knop – asof daar iets opwindends anderkant die deur na die danssaal vir haar wag.
Ek leef nog, dink sy verwonderd. Ek voel nog. En my voete jeuk nog om op die maat van die musiek aan die dans te gaan.
Gelukkig is Adam besonder vlugvoetig – so het sy hom op skool en later op universiteit geken. ’n Voordanser en ’n voorsanger, veral wanneer die voggies sy stembande geolie het.
“Ons gaan vanaand pret hê – ek en jy,” belowe sy toe sy styf ingehaak by hom oor die drumpel tree. Die klank van ’n baskitaar weergalm in haar kop en die huilende tone van die viool tower ’n bittersoet verlange by haar op. Na wie of wat weet sy nie werklik nie.
