тора җилләре дә,Давыллары да…
Әйе-әйе, андый чаклар
Еш булып тора…
Минем күңелдә яз, җәй, көз,
Кыш булып тора.
Бураннары чыгып тора…
Һәм тынып тора.
Күңелем бер бушап тормый,
Гел тулып тора.
Табигать гел үзгәрештә…
Күңел дә шулай.
Күңелемнең табигате
Нәкъ шундый бугай.
Табигатьнең бер төредер
Минем күңел дә…
Табигать төсле үзгәрде
Күңел бүген дә.
«Китәсе кошлар киттеләр…»
Китәсе кошлар киттеләр,
Калды каласылары…
Юк, аларның чит җирләргә
Килми барасылары.
Алар да минем шикелле,
Яши алмый читләрдә.
Ә киткәннәр китә торсын,
Ник аларны чикләргә?!
Ә сез ташлап китмәдегез,
И якташ кошларыбыз…
Ничек кенә булыр инде
Быелгы кышларыбыз?!
Бер-беребезне җылытып,
Кышны чыгарбыз әле.
Кошларыбыз чыдаганны,
Без дә чыдарбыз әле…
Кыш
Кыш барыбер матур инде,
Саф инде, чиста инде…
Ә тәрәздәге бизәкләр?!
Кыш бигрәк оста инде.
Бар дөньяны кар каплаган,
Бар аклык кышта инде.
Салкыннан курыкмаганнар
Барсы да тышта инде.
Малайларның бар белгәне
Чаңгы да чана инде.
Барсы да чанада шуа,
Чаңгыда чаба инде…
Барыбыз да тауда инде,
Юк анда кемнәр генә…
Без бик озак шуар идек,
Кыскарак көннәр генә…
Тау буйлары кыш буена
Шау килеп торыр инде!..
Кар да көрисе булмаса,
Бигрәк шәп булыр иде!
Кышкы бизәкләр
Балаларга
Кыш ярата матурлыкны,
Кыш ярата сәнгатьне.
Ул үзе дә оста рәссам,
Ул үзе дә сәләтле!
Бу сурәтләр искиткеч бит,
Бизәкләр таң калырлык!
Бер карап алу белән үк
Күзнең явын алырлык!
Мин генә түгел, әни дә
Карап торды аптырап!..
Шундый матур! Әллә шуңа
Көн дә бүген яктырак!
Тик алар салкын бизәкләр…
Алар бит кардан, боздан!
Кардан, боздан булсалар да,
Юк, мин аларны бозмам!
Алар кояшта үзләре
Эреп бетмәсә әгәр,
Мин бу якты бизәкләрне
Саклармын язга кадәр!
Язылып бетмәгән шигырь…
Син киткәчтен, Әнкәй, синең хакта
Бер шигырь дә язып булмады.
Кулларыма каләм алалмадым,
Күңелдәге яра уңмады…
Бу юлларны, Әнкәй, күз яшьләрен
Сөртә-сөртә генә тезәмен.
«Әнкәем!» дип кычкырасым килә…
Көчкә-көчкә генә түзәмен.
Кычкырсам да, син ишетмәс идең,
Бигрәк
