Шигырьләр / Стихи. Сагит Рамиев

      Маҗидем, уйланасың уйларыңны,

      Талдырып, маңгай терәп, кулларыңны,

      Кызганам, карап торсам читтән килеп,

      Сып-сылу, япь-яшь кенә буйларыңны.

      Кызганам саргылт ап-ак йөзләреңне,

      Укый-укый ләгънәт тулы сүзләреңне,

      Кызганам керпек какмый карап торган

      Өмидсез бер ноктага күзләреңне…

      Уйлыйсың, җир йөзендә торыйммы, дип,

      Үрмәкүчтәй, мин дә бер ау корыйммы, дип,

      Газизә мине ташлап ятка китсә,

      Башымны шунда ташка орыйммы, дип.

      Өмидсез булма, Маҗид, үзең барда,

      Хакыйкать чын көзгесе күзең барда,

      Уйлама, хур зәгыйфьмен, ләшәймен[45], дип,

      Асмани аять катыйг[46] сүзең барда!

      Масайма син, Раббем! Кодрәтеңә

      Тартып алып ни бар бәхетемне…

      Булыр бер көн: ватар, көл итәрмен

      Гарше көрси[47], сәмаң,[48] тәхетеңне!..

      Караңгы һәм дә таңы ерак,

      Уты сүнгән җәһәннәм – минем төн,

      Олы кайгы, олы хәсрәт

      Һәм эч пошу тулы гел минем төн.

      Минем төн озын, минем төн кара,

      Күрмим хәят[49], тирәм дөм караңгы,

      Караңгы хәтта янган шәмем,

      Караңгыдан рухым да каралды.

      Караңгы һәм тар бар күк асты,

      Тапмый күңлем бер карар һичкайда,

      Карыйм да күккә, очарга уйлыйм,

      Уйлыйм, әмма күрмим нур һәм ай да.

      Нурсыз ул, нурсыз йолдызлар да,

      Хәят беткән, җаны юк таңның да,

      Торам да карыйм, юк, таң атмый…

      Янам, көям, сызланып, кайгымда.

      Егылам да егълыйм, саташам шуннан,

      Кешеләр чорный тирәмне өемдә,