Сабитов кирәк иде.
Шунда ук ул тавыш иясенең Рәшидә булуын танып алды һәм, дөньясын онытып, ике кулы белән дә трубкага ябышты:
– Рәшидә, сезме бу? Тыңлыйм мин, тыңлыйм!
– Әйе, бу мин, Зөфәр абый! Исәнмесез!
– Исәнмесез, Рәшидә, исәнмесез! Кайчан кайттыгыз?
– Бер ун көн була инде…
– Шулай күптәнмени? Ә мин көтәм дә көтәм…
– Вакыт булмады, Зөфәр абый! Кайту белән, төрле эш-мәшәкатькә тарыдым, хатын-кызның беләсез…
Рәшидәнең шундый сагындырган сөйкемле тавышы ерактан гүя җылы-назлы дулкын булып килә иде. Һәм шул дулкын әйтерсең Зөфәрнең йөрәгенә килеп кагыла иде.
– Мин инде оныттыгыз, ахрысы, дип курка да башлаган идем, – диде ул аз гына үпкәле пошыну белән.
– Юк, нишләп онытыйм!.. Онытсам шалтыратмас идем…
– Рәхмәт, Рәшидә, рәхмәт! – Зөфәр тавышын әкренәйтә төште. – Ләкин безгә тизрәк очрашырга кирәк бит, Рәшидә.
– Шулаймы?.. Белмим шул, ничек булыр икән?
– Нигә алай дисез, аңламыйм! Безгә бит очрашырга кирәк, шулай түгелме?
– Әйе, әлбәттә, – диде Рәшидә, аз гына көттереп. – Тик менә белмим: кайда, ничек…
Зөфәр «сез»дән «син»гә күчте:
– Анысы өчен борчылма! Тик әйт кенә: кайчан синең вакытың булыр?
– Минекеме?.. Ничек дим, мин хәзергә буш әле…
– Алайса, болай сөйләштек, – диде Зөфәр киеренке, әмма эшлекле тавыш белән. – Иртәгә син миңа тагын шушы вакытларда шалтырат. Мин шул чакта сиңа кайда очрашуыбызны тәгаен әйтермен. Ярыймы?
– Ярый, мөмкин…
Зөфәр тирән итеп бер сулап куйды һәм, аз гына тынып торганнан соң, моңарчы тыеп килгән дулкынлануын телефон аша җиткерергә теләгәндәй, учы белән трубканы ышыклап, акрын, йомшак кына итеп әйтте:
– Рәшидәм, тыңлыйсыңмы… мин сине бик-бик сагындым!
– Шулаймыни? – Трубкада кычкырып көлгән куанычлы тавыш яңгырады. – Һай, мескенем!
– Көлмә, Рәшидә! Саф дөресен әйтәм…
– Ышанам, ышанам!.. Йә, ярый, алайса, хәзергә…
– Хуш, Рәшидә, хуш! Ләкин иртәгә шалтыратырга оныта күрмә!
– Юк, онытмам!.. Хуш!
Сөйләшү өзелде, әмма сөйләшү кабызган шатлык һәм өмет Зөфәрнең йөрәгендә отыры дөрләп кенә калды. Шул ук көнне ул, эшеннән бик соңга калып кына ычкынуына карамастан, туп-туры Хәмит дустына китте. Хәмит – ялгызак бер егет ул, ләкин бик яшьтән түгел инде, шул Зөфәр чамасы – утыз ике-утыз бишләр тирәсендә булыр. Характерлары белән бер-берсенә капма-каршы булсалар да (ә ихтимал, шуңа күрәдер дә), алар, – чынлап та, бик дуслар. Эш-хезмәтләре дә бер диярлек: Хәмит тә – гел сәүдә тирәсендә чуалып йөргән егет. Ләкин ул Зөфәр кебек бер урында озак оялап утырырга яратмый, шулай ук зуррак эшкә, дәрәҗәлерәк урынга да һич исе китми. Аңа, кечкенә булса да, үз башына ялгызы гына эшли алырлык урын
