բուսից դուրս հողի վրա, կողքին մի երիտասարդ էր պառկել։ Աչքերը փակեց։ Շտապ օգնության մեքենաներով իրեն ու մնացած ուղևորներին տեղափոխեցին մոտակա հիվանդանոց։ Պարզվեց որ ուղեղի ցնցումից բացի ինքը ուրիշ ոչ մի լուրջ վնասվածք չունի։ Կինն ու որդին Երևանից գալիս էին։
Հիվանդանոցի երկար միջանցքում մարդաշատ էր։ Հետաքրքիր է ինչպես է իր կողքը նստած տղան։ Շատ համակրելի ու հաճելի անձնավորություն։ Վեց ժամ լինելով իրար կողք՝ հասցրին ծանոթանալ։
Արմենը նայեց վերնաշապիկի ալ ու նույնիսկ սևացած կետերին՝ սա Կամոյի արյունն էր։ Բժիշկները իրեն կարգադրել էին մնալ հիվանդասենյակում, սակայն չէր կարող այնտեղ նստել ու եկել կանգնել էր Կամոյի դռան դիմաց։ Ինչքան սպասեց այնքան ժամանակը կամաց առաջ գնաց։ Ոչ մեկը դուրս չէր գալիս։ Չլինի թե՞․․․ չէ՛, չի կարող պատահել․․․ գնաց նստեց աթոռին, սակայն չհամբերեց, նորից ոտքի ելավ։ Ինչպե՞ս է այդ տղան։ Քանի՞ տարեկան էր, քսանչորս կարծես։ Զբաղվում է երաժշտությամբ, ընկերների հետ ունեն խմբակ, երգում է ու նվագում։ Արմենը նորից նստավ, փակեց աչքերը, զգում էր նմանություն իրենց մեջ։ Չէ որ ինքն էլ երգում․․․ ժամանակի՜ն․․․ երբ տասնյոթ տարեկան էր․ ու երբ դպրոց էր ավարտում, հայրը ստիպեց ընդունվել տնտեսական։ «Երգը արհեստ չի»։ Իսկ այս տղային հենց հայրն էր աջակցում ու քաջալերում։ Նախանձվե՞ց երիտասարդին։ Ո՛չ։ Ընդհակառակը, ուրախացավ, որ աշխարհում կան հայրեր, որոնք նեցուկ են դառնում որդիների երազանքներին։ Իսկ ի՜ր հայրը․․․ ու՞ր է հիմա․․․ գնաց խոպան ու կորավ․․․ հայտնի էլ չի կենդանի՞ է, թե՝ ո՛չ․․․
Վերջապես դռները բացվեցին ու բժիշները դուրս եկան։
–Դու՞ք․․․ այստեղ ի՞նչ եք անում․․․ ինչու պալատում չե՞ք․․․
–Ինչպե՞ս է նա։ Վիրահատությունը վաղուց վերջացել է։ Բերել եք պալատ, դուրս չեք գալիս։ Ինչպե՞ս է Կամոն,—հարցերին հարցով պատասխանեց Արմենը։
–Կապրի։ Գնացե՛ք ձեր պալատ,—կարգադրեց բժիշկը ու դարձավ բուժքրոջը,—ուղեկցե՛ք նրան հիվանդասենյակ, հետևե՛ք որ դուրս չգա։
–Չի՞ կարելի տեսնել Կամոյին։
–Ո՛չ։
–Գնացի՛նք,—վախվորած ասաց բուժքույրը։
Սակայն պալատում Արմենը երկար չմնաց, վերադարձավ Կամոյի մոտ, որոշեց, մինչև հարազատների գալը մնալ այստեղ։ Մնացած հիվանդների հետևից ընկած բժիշկները հազիվ թե նկատեն իր բացակայությունը։ Կամաց բացեց դուռը ու մտավ մեջ։ Կամոյի աչքերը փակ էին, ուրեմն քնած է։
Արմենը նստեց աթոռին ու մտահոգ նայեց երիտասարդի վիրահատությունից հետո գունատ դեմքին։ Հետաքրքիր բան, իրեն ոչի՜նչ չի եղել, իսկ այս տղան ջարդուփշուր է, աջ ձեռքը, ոտքը, երեք կող, էլ ի՜նչ մնաց․․․ Հարազատներն էլ Հայաստանում չեն։ Նրանք նույնիսկ չգիտե՛ն կատարվածի մասին։
–Ձեզ չասացի՞ն մնա՛լ պալատում։
Արմենը սթափվեց մտքերից ու նայեց անդուր ձայնի կողմ։ Դռան արանքում ցցվել էր նույն բժիշկը որն ուղարկել էր իրեն հիվանդասենյակ։
–Դուք այստեղ գտնվելու իրավունք չունեք։
–Նա այստեղ ոչ մեկ չունի,—փորձեց արդարանալ Արմենը։
–Դուք նրան կարող եք վնասե՛լ․․․ կես ժամ առաջ նա բարդ վիրահատություն է ունեցել, իսկ դուք մուկնուկատու եք խաղում։
Արմենը դուրս եկավ ու այլևս չեկավ Կամոյի մոտ։ Միայն խնդրեց իրեն տեղյակ պահել, երբ նա ուշքի գա։ Երկար չանցած բուժքույրը հայտնեց, որ երիտասարդը աչքերը բացել է։ Արմենը անհապաղ շարջվեց նրա հիվանդասենյակ ու բուժքրոջ հետևից մտավ մեջ։
Երիտասարդը թույլ էր, սակայն ժպտում էր։ Նրա լուսավոր աչքերը մի պահ խոնավացան, հազիվ շարժելով շրթունքները շշնջաց․
–Ձե՜ռքս․․․ կկարողանա՞մ նվագել․․․
Արմենը քիչ մնաց ծիծաղեր։ Հազիվ է ազատվել մահվան ճիրաններից, հարցնում է նվագելու մասին։ Բայց հոգու խորքում լավ էր հասկանում նրան։ Զրկվել տաղանդից, որը քո էությունն է, մահվան է հավասար։
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
