xəbəri olanlar və bütün bu işlərdə “üzəduran ştatında çıxış edənlər” orda-burda ağızlarından qaçırdılar: Basdılar getdi. Bu “ştatlı üzəduran” atamdan bir az əvvəl səksənə yaxın yaşı olan Abdulla bəy adlı bir kişinin üzünə durmuşdu ki, Molotova Molotov deyib.
Bir həftədən sonra məlum oldu ki, biz “xalq düşməni”nin övladlarıyıq, ehtiyatlı olmaq lazımdır. Bizim ailə “qara siyahı”ya düşdü. Bir qədər geriyə qayıdıb demək istəyirəm ki, atamdan təxminən bir ay əvvəl bizim kənddən qaranlıq gecələrin birində yeddi zəhmətkeşi, yeddi biçinçini, yeddi əkinçini heç bir günahı olmayan yeddi “günahkar”ı ailəsi ilə birlikdə o vaxt markasını bilmədiyim üstüörtülü maşınlara yığıb apardılar. Altı aydan sonra Sibirdən kağızları gəldi. Adamlar çox ayıq idilər, konkret ünvana, qohum-qardaşa, qonşuya gələn məktublara yiyə duran olmurdu! Bu “yazıq” “boynubükük” məktubları poçtalyon oxuyub kəndə yaydı. Sonralar bildik ki, atamın vəzifəsi bir kənd ağsaqqalı kimi bircə kəlmə demək imiş, daha doğrusu, hazır ifadəyə qol çəkməliymiş ki: bu adamlardan belə iş gözləmək olar. Bunlar faşist Almaniyasının qalib gələcəyinə inana bilərdilər. “Ya bu mətnə qol çəkməlisən, ya da 10 ili kürəyinə yapışdırırıq”. İstintaq aparanın axırıncı sözü bu olub. Fiziki əzabdan, sorğu-sualdan, eyni kəlməni yüz dəfə çeynəməkdən bezən qoca atam çox qətiyyətlə deyib: “10 ilimi ver! Mən ağsaqqal çağımda böhtan deyə bilmərəm”.
O vaxt elə bilirdim ki, insanlar hamısı bir işləyirsə, deməli, bir gülür, bir sevinir, bir düşünürlər… İnsan adlanan şəxs ancaq yaxşıdır. Yer əkənə, yer suvarana, toxum səpənə necə pis demək olar?
Əmlakımız müsadirə olunan gün “səhnə qəhrəmanları”nın üz-üzə gəldiyi gün idi. Bu səhnəni kimsə yazmışdı, kim isə həyatda təsəvvürə gəlməyəcək dərəcədə gərgin tamaşa yaratmışdı. Heç vaxt belə əsər görməmişdim, yəqin, görməyəcəkdim. Tamaşanın “baş rejissoru” – rayon mərkəzindən gəlmiş qaraqabaq adam “açılış elan elədi”, özü də ilk təklifi irəli sürdü: atdan başlayın, at ailə başçısınındır, məhbusundur, deməli, kolxoza çatır. Komissiya üzvləri pıçıldaşıb nə isə qərara gələ bilmədilər. Fərməşdəki yorğan-döşəyi, ayaq altdakı xalça-palaza sayan kişi əl saxlayıb “baş rejisssora” qətiyyətlə dedi: – At indən belə ailənin başçısı olacaq böyük oğula – qonşu kənddə müəllim işləyən İbrahim yoldaşa çatacaq, kolxoz idarə heyətində dəqiq məlumat var ki, at onun puluna alınıb. “Baş rejissor” dərinə getmədi, açıq etiraz eləmədi.
Mal-qara (deyəsən, iki inəyimiz vardı), qoyun-keçi, at və eşşəyimiz çölə – naxıra, sürüyə buraxılmamışdı; həyətə əyilən ağac budaqlarını, çəpərə dırmaşan sarmaşıqları, gicitkən kollarını gəmirə-gəmirə komissiyanın qərarını səbirsizliklə gözləyirdilər. İndi hadisələrin üstündən illər adladığı bir vaxtda vicdanla deməliyəm ki, müsadirə komissiyası yetimlərin xeyrinə bölgü apardı. Guya bütün əmlakın yeddidə birini məhbusa “verib” oradaca müsadirə elədilər. Atamın payına bir dana, bir dəst yorğan döşək, bir də divardan asılı kərənti və oraq düşdü. Kimsə vəzifəsini tezcə yerinə yetirdi – dananın boğazına ip salıb fermaya apardı. Yorğan-döşəyi anam səliqə ilə yığıb eyvana – məhəccərin üstünə qoydu. Kim apardı, hara apardı – daha bunlar yadımda deyil. Mənim vəzifəm bu oldu ki, səhərdən bəri ac-acına qalan, “nümayişə hazır mal-heyvanı örüşə çıxarım”.
Açığı, müsadirə tamaşasını uzatmağa, dəqiq təsvir etməyə gücüm çatmır, yaş məni boğur, həyəcanımı idarə eləyə bilmirəm. Yaxşı yadımdadır ki, əhvalatdan sonra bizə və sürgün olunmuşların kənddə qalmış qohum-əqrəbalarına müəyyən dərəcədə münasibət aydınlaşmağa başladı. Artıq “professional xalq düşmənləri” idik. Bizə fermada işləmək, xırmanda taxıl döymək, toxum səpmək və bənzər təsərrüfat işlərində əmək haqqı qazanmaq rayon mərkəzindən gələn təlimatlara əsasən (yəqin ki, göstəriş şifahi idi) qadağan olunurdu. Bəs necə eləməli? Çörək qazanmaq lazımdır. Uşaq dünyamda yaxşılar, pislər seçildi. Pislər suyumuzu kəsir, otumuzu gözgörəsi biçib aparır, üstəlik, itimizə daş atır, toyuq-cücəmizi perikdirməkdən zövq alırdılar. Bizim dinməyə haqqımız yoxdu. Atamız xalq düşməni idi. Onda Dadaş əmilər, Abbas, Əli kişilər döşlərini irəli verdilər. Dadaş əmi kolxoz sədrinin özünə demişdi ki , “İnfilin oğlunu mənə köməkçi ver” (O vaxt taxılbiçən maşınlar yox idi, bu işi qadınlar görürdülər). Qadınlar – bir dəstədə 5-6, bəzən də 10-12 qadın yetişmiş zəmini biçib tökür, bir kişi də biçilmiş taxıldan dərz bağlayıb taya vururdu. Bu biçinçi qadınlar (cavan gəlinlər, qızlar) elə sürətlə işləyirdilər ki, bir kişi onlarla ayaqlaşa bilmirdi. Onda köməkçiyə ehtiyac olurdu. Bağçıların əmək haqqı yaxşı idi. Ancaq 12 yaşlı uşaq üçün çox ağır işdi. Bütün günü ikiqat vəziyyətdə işləməyə fiziki qüvvəm çatmırdı. Qadınlarn gözü qabağında “kişilik qürur”nu sındırmaq da olmazdı. Hərdən yavaşca deyərdim: “Dadaş əmi, vay belim”. Dadaş əmi tez səhəngləri yoxlardı. Bay, su qızıb ki, – deyərdi, – səhəngi boşaldıb mənə verərdi, yüyür bulağa, yavaşca qulağıma deyərdi, “tələsmə, bulaq üstündə bir az otur, dincini al”. Yaxşılar yaxşılıq edərdi, amma özlərini gözə soxmazdılar. Onlar insan taleyinin keşiyində durmağı vəzifələrinə daxil xidmət sananlardı. Yaxşılar birinci əl uzadarlar, əldən tutanlar, həmişə zamanı çiynində aparanlardı.
Yaxşılar hərəsi bir cürə yaxşı,
Hər zaman yaxşını yetirə bilmir.
Nadanlar külüngü, pislər yağışı,
Yaxşının yerini itirə bilmir.
Yaxşılar sırasında bizim üçün yaxşıların yaxşısı nənəm idi. Kiçik oğlunu müharibədə itirmişdi, ortancıl oğlunu da xəbərsiz-ətərsiz aparmışdılar. Ona heç cür “xalq düşməni” sözünü xırdalayıb başa salmaq olmurdu. Nənəm deyirdi:
– Mənim ocağımda haram tikə bişməyib. Oğlum niyə qonum-qonşuya düşmən olmalıdı? Bizimlə qoynu-qoltuğu dolu açıq-aşkar əlaqəsi olan bu ipək qarı oğlunun bəraət alıb qayıtdığı günü görmədi, onillik həsrətə hamımız dözdük, bircə nənəm dözmədi.
Bioqrafiyamda bu məsələni gizlətmişəm. Deyə bilməmişəm, deməyə utanmışam ki, atam “xalq düşməni”dir. Pis adamlar baxışları ilə yanıq verən əda ilə bu “günahı başıma çırpıblar, yaxşı adamlar sifətimdən bu xəcalət əlamətini çox incəliklə – araya başqa söz qatmaqla, söhbətin axarını hansı ikinci dərəcəli səmtə dəyişiblər…
Qış günləri evdə eşitdiyim cəhrə səsi, bayatı yanğısı, holavar zümzüməsinin həzin musiqisi idi.
Şaxtalı günlərdə soyuq siniflərdə dərs öyrəndiyim, aylı gecələrdə kəndin sakit həyatına “daş atdığım” günlər az olmayıb. Müharibənin son illərini yaxşı xatırlayıram.
