Olan işdi. Василий Иванович Белов

      – Başın ki, ağrıyır?

      – Elə ağrıyır, – deyə Mişka etiraf elədi və pilləkəndə oturdu. – Araq öldürmək, sənət deyil. Sənət deyil…

      – Dostunu neylədin, elçini?

      – Eh, heç demə! Elçi, nə elçi… – Mişka ürəyi gedənə qədər güldü, sonra boğula– boğula öskürdü. –

      Eh, arvadlar, bir görəydiniz, bizi… nədir o… diversantlar kimi…

      – Yaxına qoymadı?

      – Qovdu! Tutqacnan… İndi də dirsəyim ağrıyır. Necə itələdisə, biz raket kimi uçduq… pilləkəndən.

      Elə bil bizi külək üfürdü. Danışmasam yaxşıdır…

      Mişka yenə də oskürəkdən boğula-boğula qəhqəhə çəkdi, amma arvadlar əl çəkmədilər.

      – Bəs ikinci dəfə cəhd eləmədiniz?

      – Nə danışırsan? Bir dəfə də bəsdi. Ayılandan sonra fikirləşdik ki, görən, nə edək? At evə əkilib, bizsə şaxtada dayanmışıq. Mən dedim: “Gəl, İvan Afrikanoviç, hamama gedək, səhərə kimi başımızı qatarıq”… Fikirləşirdim ki, Nyuşkayla pərqu yorğan-döşəkdə gecələyəcəm, amma hər şey tərsinə

      oldu”. Getdik, hamamı tapdıq…

      – Kimin hamamıydı? Onların?

      – Elədir! Hələ soyumamışdı, bir-iki vedrə də su vardı. Deyirəm ki, İvan Afrikanoviç, elçilikdən bir şey çıxmadı, heç olmasa qaynanamın hamamında çimək.

      – Lap şeytandı e! Buna bax, sən allah! – Arvadlar gülə-gülə əl çaldılar.

      – “…Köynəyini soyun, – deyirəm, – İvan Afrikanoviç, – günahımızı yuyacağıq”. O isə fors edir, dirəşir: bel sürtən yoxdu, bəsməkan yoxdu. “Məni, – deyir, – Moskvada üç evdə tanıyırlar. Mən, –