эса мени елкамга уриб қўйди.
– Бу Чарли Гордон, менинг энг яқин дўстим. Унинг калласи роса яхши ишлайди ва унинг ҳаттоки лавозимини кўтаришди. Ҳозирда у жуда ҳам мураккаб хамир қоргич номли қурилма билан ишлайди. Бироз ишдан сўнг дам олишини хоҳлаяпман. Буни нимаси ёмон?
У мени Эллен томон итариб юборди. Мусиқа янгради ва биз ҳам рақсни бошладик. Бир дақиқа ичида мен уч марта йиқилиб тушдим ва нега бундай бўлаётганини ҳеч тушуна олмадим. Ҳадеб кимнингдир оёғига қоқилиб йиқилиб кетардим.
Барча меҳмонлар бизга қараб кулиб туришарди. Йиқилаётганимда улар одатдагидан баландроқ кулиб юборишди, уларга мен ҳам қўшилдим. Аммо тўртинчи марта ҳам йиқилганимда кулгим келмай қолди. Оёққа турмоқчи бўлганимда, Жо мени туртиб юборди ва яна ерга йиқилиб тушдим.
Нигоҳимни юқорига қаратар эканман, дўстимнинг юзида бир ажойиб ифода кўрдимки, юрагимга пичоқ санчилгандай бўлди.
– Дахшат, – деди турган қизлардан бири ва хо-холаб кулишда давом этди.
– О, Фрэнк, ҳақ эдинг экан, унга тенг келадигани йўқ экан, – базўр тан олди Эллен. Сўнгра: – Эй, Чарли, олма емайсанми? – деди‐да ва менга битта олма узатди.
Олмани емоқчи бўлиб тишлагандим, у ясама экан.
– Мен сенга айтгандим-ку, бу эсипаст сунъий олмани ҳақиқийсидан ажрата олмайди деб, – кулди Фрэнк.
– Охирги марта уни ташқарида ёмғир ёғяптими йўқми деб қараб келишга жўнатганимиздан бери бундай мазза қилиб кулмагандим, – деб қўшиб қўйди Жо.
Болалигимда қўшни болалар билан беркинмачоқ ўйнаганимизда уларни мен излашим керак бўлгани эсимга тушди. Бармоқларим билан ўнгача санаб, уларни қидира бошладим. Мен қоронғи тушгунча совуқда излаб юрдим, лекин тополмай уйимга кириб кетдим.
Ҳеч кимни топа олмагандим.
Фрэнкнинг гапларидан сўнг мен ҳаммасини англаб етдим. Беркинмачоқ ўйнаганимизда ҳам, биринчи марта базмга борганимизда ҳам бир хил ҳолат юз берган. Энди тушундим… Жо ҳам, бошқа дўстларим ҳам доим мени калака қилиб келган экан. Маҳалламиздаги болалар ҳам.
Мен ерда ётар эдим, улар эса бақириб устимдан кулишар эди.
– Қара, унинг башараси бўзариб кетди.
– У қизариб кетди. Халойиқ, Чарли қизариб кетди.
– Эллен, нима қилдинг унга? Биз уни ҳеч бундай ҳолда кўрмагандик!
– Эллен, офарин сенга! Бу тентакнинг адабини бериб қўйибсан!
Нима қилишимни, қаерга қарашимни билмасдим. Бирдан ўзимни қип-яланғоч ҳолда ётгандай ҳис қилдим. Бутун дунёдан узоқларга, ҳеч ким тополмайдиган жойларга беркиниб олгим келди. Хонадан югуриб чиқиб кетдим. Хона жуда ҳам баланд уйда эди. Лифтни эсимдан чиқариб қўйиб, зинапояни ҳам тополмай қолдим. Сўнг кўчаларда узоқ кезиб юрдим. Улар мени фақатгина устимдан кулиш учун ўзлари билан олиб юришлари ҳеч хаёлимга келмаган экан.
Мана энди олдинги Чарли Гордон бўлиш қандай эканлигини тушундим.
Ўзимдан шу қадар уялиб кетдимки.
Бугун
