ёзмоқ… катта қалам… кичик олтин қалб… туморча… ип… ҳаммаёқ қонга беланган… ҳамма устимдан куляпти… туморнинг ипи… айланяпти… қуёш нурлари кўзимни оляпти… туморча айланиши менга ёқяпти… бармоғимга ўралиб қолди… менга бир қиз қараб турибди.
Унинг исми мис Кин… – унинг исми Ҳарриет.
– Ҳарриет, Ҳарриет, биз ҳаммамиз Ҳарриетни яхши кўрамиз.
Ва яна ўша мен ўрганган бўшлиқ.
Кинниан хоним гоҳ-гоҳи менга қараб қўйиб, ҳисоботни ўқияпти.
Сўнгра биз омилар мактабида бўлиб қолдик. У менинг иншо ёзишимни кузатиб ўтирибди.
Менинг мактабим ўрнида бирдан 13-мактаб пайдо бўлиб қолди. Мен ўн бир ёшдаман, Кинниан хоним ҳам ўн бир ёшда, лекин у ортиқ Кинниан хоним эмас, у ёноқларида икки кулгичи бор, узун оқ-малла сочли қизча эди. Унинг исми Ҳарриет. Биз ҳаммамиз Ҳарриетни яхши кўрамиз. Бугун 14 февраль, авлиё Валентин куни.
Мен эсладим…
Эсладим… Нега мен 13-мактабдан 222-мактабга ўқишимни кўчиришим керак бўлганини эсладим. Ҳарриет туфайли.
Ўн бир ёшли Чарли кўз олдимда намоён. Унинг кўчадан топиб олган тилла тумори бор эди. Туморнинг ипи йўқолганди ва ўзи уни оддий ипга осиб олганди. Туморни қўлида тинмай айлантиришни яхши кўради. Тумор ипи қўлига ўралиб қолиб, кейин яна ўз ҳолига келади. Тумор қуёшда жуда ҳам чиройли ялтираяпти.
Баъзида мактабдаги болалар унга ҳам ўзлари билан ўйнашга рухсат берадилар. Масалан, «ушлаб ол» ўйинида Чарли ҳаттоки ўйин марказида бўлади ва коптокни бошқалардан олдин тутиши керак. Ҳеч қачон коптокни ушлай олмаса‐да, у ўйин марказида бўлишни ёқтиради. Бир сафар у коптокни ушлаб олганди, лекин болалар унинг қўлидан коптокни олиб қўйиб, Чарлига уни отишга рухсат беришмади. У яна ўйин марказида коптокни ушлашга мажбур бўлди.
Ҳарриет ўтиб кетаётганда, барча болалар ўйнаётган ўйинларини унутиб, унга маҳлиё бўлиб қолади. Ҳамма Ҳарриетга ошиқ. Бошини қимирлатса, жингалак малла сочлари силкиниб кетади, ёноқларидаги кулгичлари эса одамни ақлдан оздиради. Чарли нега ҳамма болалар Ҳарриетга мубтало бўлиб қолганликлари ва ҳар доим у билан гаплашгиси келганликлари сабабини тушуна олмайди (у яхши футбол ўйнаган бўларди). Ҳамма болалар Ҳарриетни севиб қолган, Чарли ҳам.
У ҳеч қачон Чарлини калака қилмайди, Чарли бўлса, у учун ҳамма нарса қилишга тайёр. Ўқитувчи синфхонада эмаслигида у хонада югуриб юради, ойнадан ўчирғичларни отиб юборади, бўр билан деворларга чизиб ташлайди. Ҳарриет унинг қилиқларини кўриб кулиб қўяди.
– Эҳ, Чарли! Жуда ҳам ажойибсан‐да! Тентаквой!
Бугун авлиё Валентин куни. Синфдаги болалар Ҳарриетга нима совға қилишни гаплашишяпти ва Чарли:
– Мен ҳам унга бирон нима совға қиламан, – деди.
Ҳамма кулиб юборди, Барри эса:
– Қаердан оласан совғани? – деб сўради.
– Мен унга роса чиройли нарса совға қиламан. Ҳали кўрасизлар.
Лекин Чарлининг бир чақаси ҳам йўқ эди
