Моррининг юмшоқфеъллиги мени ўзига тортади. У менга ёш боладек муносабатда бўлмагани учунми, унинг ёнида ўзимни хотиржам сезаман: каттароқ кўринишга уринмайман.
У бизга дарс берган фан ниҳоясига етгач, мен яна у дарс берадиган бошқа фанга ёзиламан. Морридан баҳо олиш осон, чунки баллар уни қизиқтирмайди. Айтишларича, у бир йили – Ветнам уруши даврида барча эркак талабаларга А(аъло) баҳо қўйиб, уларни армия чақирувидан қутқариб қолган экан.
Мен Моррига “Мураббий” деб мурожаат қила бошладим, мактабда жисмоний тарбия ўқитувчимни шундай чақирардим. Моррига бу лақаб ёқди.
– Мураббий – такрорлайди у. – Нима ҳам дердим, энди мураббийинг бўламан. Сен эса менинг ўйинчим бўласан. Ҳаётнинг мен қарилик қиладиган мўъжизакор жабҳаларида ўрнимга тўп суришинг мумкин.
Баъзида университет ошхонасида бирга овқатланамиз. Моррининг мендан баттар қўполлиги кўнглимга таскин беради. У чайнашни ўрнига жағи тинмай гапиради, оғзини катта-катта очиб кулади, тухумли салатга тўла оғзи билан жўшқин нутқлар сўзлайди, бу пайтда тишлари орасидан сарғиш тухум бўлакчалари ҳар ёққа сочилаётганига заррача эътибор берса қани.
Унинг бу қилиқлари жуда ғашимни келтиради. Танишганимиздан бери мени нуқул икки истак таъқиб қилади: уни қучоқлаб олиш ва қўлига сочиқча тутқазиш.
Синфхона
Овқатланиш хонаси деразасидан тушаётган қуёш нурлари паркет полни ёритиб турарди. Биз деярли икки соатдан бери суҳбатлашаётгандик. Телефон қайта-қайта жиринглади ва Морри ёрдамчиси Коннидан гўшакни кўтаришини сўради. У Моррининг қора рангли кичик учрашув қайдлари дафтарчасига қўнғироқ қилувчиларнинг исмларини ёзаётганди. Дўстлари. Медитация мураббийлари. Муҳокама гуруҳи. Унинг суратини журналида чиқармоқчи бўлган мухбир. Кекса профессоримдан хабар олишга ошиқаётган битта мен эмаслигим аён бўлди: “Тунги хабарлар”даги суҳбат уни машҳур қилиб юборганди. Бироқ Моррининг бунчалик сердўстлиги мени ҳайратга солди, балки бироз ҳасад ҳам қилгандирман. Талабалик йилларимизда атрофимда гирдикапалак бўлган “ошна”ларимни эсладим. Қани ҳозир улар?
– Биласанми, Мич, ўлим тўшагига михланганимдан бери одамлар менга кўпроқ қизиқиш билдириб қолди.
– Сиз ҳар доим қизиқарли инсон бўлгансиз.
– О, – жилмайди Морри. – Жуда илтифотлисан.
“Ҳечам илтифотли эмасман”, хаёлимдан ўтказдим.
– Гап шундаки, – давом этди Морри, – одамлар менга кўприк сифатида қарашади. Ҳозирги аҳволимда мени тирик деб аташ қийин, лекин ҳали ўлганим ҳам йўқ. На у ёқлик ва на бу ёқликман.
Уни йўтал тутди, сўнг яна юзига табассум югурди.
– Мен буюк сафарга отландим, одамлар эса сўнгги йўлга нималарни ҳозирлаш зарурлигини айтиб кетишимни кутишяпти.
Яна телефон жиринглади.
– Морри, гаплаша оласизми, – сўради Конни.
– Бандман, эски қадрдоним мени кўргани келган, – таъкидлади у, – кейинроқ қўнғироқ қилишсин.
