оврўпоча ўйнайди. Байналмилаллик яхши, ким байналмилалликка қарши чиқарди, лекин ҳар бир санъаткор аввало ўз халқи санъатини улуғлаши керак. Ҳиндларнинг Вийжантимала деган раққосаси ўз халқи рақсини жаҳонга олиб чиққан. София Ротаруни олинг. Зайнаб Хонларова Озарбайжон қўшиқларини дунёга ёйди. Ўзимизнинг мумтоз қўшиқчиларимиз ўзбек миллий қўшиқлари билан халққа чинакамига муножот қилаётгани қандай яхши! Тайёр ошга баковул менимча, чинакам санъаткорлик эмасдир. Шуҳратпарастлик ва масхарабозлик! Шу йўл билан кўп имкониятларга эга бўлаётган кимсаларни биламиз. Улар ўз она тилларида ҳам сўзлашмайдилар, ўзбек тили андилар, қаланғи-қасанғилар тили, дейдилар. Ўшаларни кўрсам, қоним қайнаб кетади!
– Ў-ў, сиз жуда резкий, кечирасиз, кескин гапирар экансиз, – деди оғзи очилиб, маҳлиё бўлиб қолган Нигора. – Бундай гапларни айтишга эҳтиёт бўлинг, миллатчи деб айб қўядиганлар топилиб қолади.
– Тушунаман. Бундай тавқи лаънат кўпларнинг бўйнига осилган. Менга танбеҳ беришингиз ҳам табиий, сиз, ҳукуматимиз катталаридан бирининг қизисиз. Гапимга хафа бўлманг.
– Йўқ, хафа бўлмайман. Мен кескин, ҳаққоний гапирадиганларни ёқтираман. Ланж одамни, манфаат йўлида ҳамма томонга эгиладиганларни жиним суймайди. Сиз декабристларга ўхшайсиз.
– Унчалик эмас. Лекин тилимизни занглатиб, истеъмолдан чиқараётганларни ёқтирмайман. Санъаткор ёки адибнинг Австралия қитъасида обрў олганининг аҳамияти йўқ. Уч пул! Биринчи галда ўз юртинг, ўз халқинг эъзозласин! Мукаррамахон миллий рақсни кўтарди, у ҳам дунёни кезди. Сен, эй, ниначига ўхшаган раққоса, сен нима қилдингки, ўзбек миллий санъати сенга тасанно айтсин! Мана бу гапни айтсанг, ўша «санъаткор» сенга сиёсий айб ташлаб, бўйнингга тавқи лаънатни илмоқчи бўлади, юқори ташкилотларга ёзади. Ўшаларга қарата, сен она тилингни, она санъатингни хор қилган кимса бошқа ҳеч бир халқ санъатига вафо қилмайсан, дегим келади!
– Ўҳ-ҳў! Мен сизнинг ҳамма гапингизга қўшилмайман, лекин ўз фикр-мулоҳазангиз борлиги, қатъийлигингизни маъқуллайман, – деди Нигора Ҳабиб билан ёнма-ён музей ичкарисига кириб кета туриб. – Ҳамма ўзбек ёшлари ҳам фикрлашда сизга ўхшаганмикан?
– Биз ўз-ўзимизни танияпмиз, – деди Ҳабиб, – узоқ йиллар давомида ўзлигимизни билмаслигимиз кимларгадир кераклиги энди маълум бўлиб қоляпти. Халқ уйғоняпти. Айниқса, ёшлар, талабалар барвақт уйғонмоқда. Бу жуда яхши.
Ҳабиб ва Нигора ёнма-ён ичкарига киришди. Кенг ва гўзал залларда айланиб, мармар зинапоялардан кўтарилишди. Уларнинг икковлари ҳам ҳамон ҳаяжон оғушида эдилар.
Қандайдир қувонч Ҳабибнинг юрагини қучган, одатдагидек унча гапиролмас, ўзидан анча ёш бўлса ҳам севикли қиз олдида ҳаяжонланарди. Тавба! Ҳар куни қанчалаб одамлар ичида бўладиган, қанчалар чиройли аёллар билан гаплашадиган аспирант нечун бу қиз олдида ўзини йўқота бошлади! Таажжуб, демак, мен уни яхши кўриб қолибман, деди ўзига ўзи Ҳабиб.
– Рассом Абдувалиевлар, рассом Аҳмедов ва Аҳмаровлар жуда зўр! – деди Нигора эркаланиб. – Лекин мени
