эшитяпман.
– Марҳамат, эшитаман!
– Вақтингиз бўлса, учрашайлик. Илтимос…
– Хўп бўлади. Бугун кечқурун адамлар Москвадан келадилар, кутиб оламиз. Эртага учрашишимиз мумкин.
– Соат бирда Санъат музейи ёнида кутсам бўладими?
– Бўпти! Бўлади.
– Хайр, саломат бўлинг!
– Хайр!
Нигора очиқ кўнгиллиги, адасининг Москвадан келиши-ю, синглисининг қитмирлигигача яширмай, ҳозирданоқ яқин кишисидек муносабатда бўлаётгани Ҳабибни яна ҳам ўзига жалб эта бошлади. Ҳабиб кўринишдан сал-пал қовоғи солиқ, «илмийроқ» бола бўлгани билан аслида қувноқ, қисман муғамбир, кимдир, рақибларидан бири уни «худбин» деганича бор эди. Ҳозирги вақтда негадир худбинлик айб эмасдек бўлиб қолди. Тавба! Машинада юрадиган мансабдорларга ҳаваси келиб, шу ҳақда гапирганида уни илмий раҳбари – профессор жеркиб ташлаган. Шу калла билан жарроҳ бўлиб юрибсизми? Жарроҳлик мансабдорликка зид ҳунар, деган эди. Ҳабибнинг отаси анча йиллар аввал оламдан ўтган, онаси ва уч укаси билан қолишган. «Гул етим» бўлгани билан шу ёшигача анча қийинчиликларни кўрди, ўрта мактабни тамомлагандан кейин отасининг орзуси бўйича врач бўлишга интилди. Институтни тугаллаб, ҳозир кўкрак жарроҳлиги институтида, машҳур профессор қўлида ассистент бўлиб ишламоқда. Йигирма беш ёшга борганига қарамай, ҳалигача уйланмай юрганининг баъзи сабаблари ҳам бор; биринчидан, институтда чинакам ўқишнинг ўзи бўлмайди; лекциялардан ташқари қанча адабиёт, қанча елиб-югуришлар, маърузалар, операцияларда, кутубхоналарда бўлиш, касалхоналарга қатнаш, лабораториялар… Бунинг устига барча адабиётлар, манбалар рус тилида. Институтда ўқиб юрган чоғларида ҳам бир қизга ошиқ бўлган, ўйлаб нетгунча уни бошқа йигит илиб кетган. Ўйчи ўйини ўйлагунча, таваккалчи ишни битиради, дейдилар. Ўшанда қўлдан чиқариб юборган қиз катта даргоҳдан эканини айтган, Ҳабиб ич-ичидан куйган эди. Иккинчидан, уйида шароит ҳам йўқ, етишмовчиликлар қанча. Уй солмаган, том сувоқ қилмаган ўзбек йўқ! Ўзбекнинг қайси валломат профессори паркетли, батареяли, лифтли уйда туғилибди! Сомонли лой билан сувалган хоналарда яшаб, сандалу тунука печкада исиниб, ҳовлининг бир бурчагидаги ошхонага, яна бир бурчагидаги ҳожатхонага қатнаб катта бўлган. Зотилжам бўлиб тузалмаган бола йўқ. Оппоқ чинни тоғора – унитаз, жўмраклардан вижиллаб иссиқ ва совуқ сув тушадиган, сасийдиган лампаю шамлар йўқ чароғон электр қандилларни қайси профессор ёшлигида кўрибди? Қори Ниёзий кўрибдими? Жарроҳ академик Воҳидов кўрибдими? Ёки Берунию Сино кўрибдими? Улар шамчироқда «Бобурнома»ю «Илми ҳандаса»ни, «Ал-Қонун»ни яратишган, асрлардан асрларга ўтиб келувчи бинолар қуришган. Офарин уларга!
Ҳабиб баъзан хаёлга чўмарди. Хаёл бошқа, ҳаёт бошқа, дерди ўзига ўзи. Ҳарқалай, мана шу сабаблар ва қисман шўхлиги ҳам унинг уйланишига халақит бериб келарди. Ёшлигида бошқа болалар қатори, дарсдан ташқари вақтларида отаси, укаларига қарашарди, ғишт таширди, бели қайишиб, сомонли лойни пақирлаб томга олиб чиқиб берган. Беланги бўлиб, институтга аранг борган вақтлари ҳам бўлган.
Эртасига, соат йигирматакам бирда Ҳабиб Санъат
