нарса бўлмагандай, жилмайишиб қўйди. Ҳалиги семиз киши атрофга аланглаб бошини чайқади-ю, чўнтагидан дастрўмолини олиб юзларини арта бошлади…
Илгари ҳам самолётга бир марта тушганман. Лекин бундай бўлмаган эди. Унда ёнимда ойим билан дадам бўлгани учунми, билмадим, ҳеч нарса сезмаган эдим. Бу гал бир ўзим кетяпман. Ҳозир шу кетишда Нукусга қўнамиз. Кейин яна бошқа самолётга миниб Орол денгизига қараб учаман.
Ҳамма гапни ўша Маҳфуза қақилдоқ бошлади. Қаёқдаги гапларни топиб юради. У десанг бу дейди, бу десанг у дейди, айтганини қилдиради. Бундан бир ҳафта илгари мажлис бўлди. Ўша мажлисда баҳорги каникулимиз режалари муҳокама қилинди. Режа бўйича мактабимиз орқасидаги чала стадионни битирадиган, атрофига кўчат ўтқазадиган бўлдик. Розиқ деган ўртоғимиз алгебрадан чорак якунида икки олиб қолган эди. Бир-иккита бола Розиқ билан шуғулланадиган бўлди. Ниҳоят, охирги масала синфимиз сафига фахрий аъзо қабул қилиш эди. Фахрий аъзо энг донгдор кишилардан бўлиши керак экан. Кейин бу ишни то битмагунча ҳеч ким: на ўқитувчиларимиз, на синф раҳбаримиз, на етакчимиз билмаслиги керак экан. Борди-ю, биров билиб қолса, болаларнинг айтишича, қизиғи қолмайди. Бу тўғрида Маҳфузанинг ўзи гапириб, кимни фахрий аъзо қиламиз, деб қолди. Ўринбой деган бир озғин, найнов синфдошимиз қўлини кўтариб ўрнидан турди. Бўйи синф шифтига сал етмай турарди.
– Менда таклиф бор, – деб болаларга бир-бир қараб чиқди. – Анави Чиннихон опани… Механизатор, бу йил бир юз олтмиш тонна пахта терди. Қалай?
– Бўлмайди. Биласанми, қаҳрамон бўлиши керак.
Бирдан баҳс бошланиб кетди:
– Қаҳрамон бўлиши шарт эмас.
– Тўғри, яхши меҳнат қилаётганларнинг ҳаммаси қаҳрамон. Бугун бўлмаса эртага қаҳрамон бўлади.
– Тўғри, ҳали номи чиқмаган қаҳрамонларни топишимиз керак.
– Чиннихон опамга мен қарши эмасман. Бироқ…
– Нима бироқ?
– 7-«Б» дагилар у кишига аллақачон эга чиқишган. Ундан кейин мактабимиздаги ҳамма фахрийлар пахтакорлардан. Пахтачиликдан бошқа соҳа йўқми? Чорвачилик-чи?
– Балиқчилик-чи?
– Ҳа, рост-а! Балиқчилик-чи?
Гап шу ерга келганда мен жим туролмадим. Қўлимни кўтардим.
– Гапир, Соғиндиқ, – деди Маҳфуза.
Томоғимни қириб, гапни узоқдан бошладим.
– Гўзал Қорақалпоғистонимиз «оқ олтин»и, қоракўли, ундан кейин, – деб яна бошқа соҳаларни ўйлаб турган эдим, Самар қув гапимни оғзимдан юлиб олди:
– Опқоч, шоир! Мўйнаси, балиғи… – деб кулди.
Маҳфуза уни жеркиб берди.
– Нима, мўйнаси, балиғи ёмонми? – дедим қизишиб. – Мўйнасини палтонгизга ёқа қиласиз, балиғини маза қилиб ейсиз… Мен, яқинда Қаҳрамон бўлган Қалли ота Шомуродовни фахрийликка тавсия қиламан.
Ҳамма болалар бир-бирларига қараб, жимиб қолишди.
– Балиқчими?
