тайёр бўлади. Сиз учун энг яхши ошпаз чақиртирганман, ўшанда бу ошнинг кўча ошхоналариникидан фарқини билиб оласиз.
Шу пайт хонага қирқ ёшлардаги семиз, дўмбоққина аёл ва чамаси йигирма ёшлар атрофидаги қизи билан кириб келишди
– Танишинг, Ибрат, менинг оилам Дилдорахон, меҳр-муҳаббат билан йигирма йилдан буён хонадоним чироғини ёқиб турибди, бу эса қизим Алфия – институтда ўқийди, молияга қизиқади. Ўғлимиз Фарруҳ ҳали кичкина, гимназияда ўқийди. Бу киши эса сизларга гапириб берганим Ибрат Сафо бўладилар. Биз қисқа фурсатларда дўстлашдик ва у ўзининг олижаноблиги, камтаринлиги, билими билан қалбимни забт этди. Мен уни ҳурмат қиламан, – ҳурмат сўзига алоҳида урғу берди, бу билан у ҳар қандай одам билан оғиз-бурун ўпишавермайман, писанд қилавермайман, тан олмайман, демоқда ҳам эдики, таг маъносини Ибрат тўла тушуниб кулимсиради.
– Раҳмат, раҳмат, сизлар билан танишганимдан жуда хурсандман. Бахтли оилаларни кўрсам ўзимни алланечук кўкда, булутлар оша учиб юргандек енгил ва ажабтовур ҳис қиламан. Шундай оилалар кўпайиши, барча-ни бахтли ва хаётидан мамнун яшашини кўриш қандай яхши.
– Жуда романтик экансиз, – деди аёл.
– Ҳа, бир вақтлар шеър ёзардим, ўзимча қўшиқ ҳам хиргойи қилардим. Балки адабиёт ўқитувчимизни жуда яхши кўрганлигим сабаб бўлган бўлса керак.
– Буни қаранг-а, бўлиши мумкин, бўлиши мумкин, – аёлнинг бирдан Ибрат бўйнидаги медальонга кўзи тушди, – бу киши онангизми?
– Ҳа, – чуқур хўрсинди йигит, – бу онам, иккинчи томонидаги эса синфдош қизим, юрагимнинг энг қадрдон инсонлари.
– Чиройли қиз экан синфдошингиз, уни севармидингиз, – Алфия нигоҳини узоқдан суратга қадаркан сўради, – отасининг ранги негадир ўзгариб кетди, табиийки, қизининг бу саволи ва қизиқаётган мавзуси ҳақида гап кетишини сира хоҳламаётганди шу топда. Қизининг соддалиги, бўшлиги унинг ғашини келтирди, меҳмоннинг ўзи учун ёқимсиз хотираларни қўзғатиб қўйганлиги учун хотинига ўткир маъноли қараб қўйди. Хотини сезди, эри ёқтирмайдиган ва ҳатто кераксиз деб ҳисоблайдиган мавзу ҳақида гап кетаётганди. Бироқ уни тўхтатишга илож бўлмай қолди.
– Нимасини айтасиз, – йигитнинг кўзлари фавқулодда аллақандай ўтдан чақнаб кетди. Гўё узоқ ҳижрон ва соғинчлардан толиққан ва кейинги пайтлар умидсизликлардан руҳсизланган кўзларига шу саволнинг ўзи ҳам гўёки нур бергандек эди. Ҳатто суҳбатдошига бу саволнинг берилгани учун миннатдорона боқаётган ҳам эди. Қиз томон ўгирилиб очиқ чеҳра билан боқди.
– У менинг энг яқин дўстим эди. Қўшни турардик. Жуда гўзал эди у. Қалби тоза, раҳмдил ва самимий. Кўзлари шунақанги тиниқ ва мусаффо эдики, бу кўзлар ҳозиргача мени қудратда тутиб туради, курашувчанликка чорлайди, ғойибона куч бағишлайди.
– У… У ўлганми?
– Йўқ, йўқ, – гўё бу сўзлар рўёга айланишидан ваҳимага тушган йигит бир қалқиб кетди, – йигирма йил бўлди кўришмаганимизга. Бунинг тарихи жуда узоқ. Яқинда тоғдаги уйимизга боргандим,
