шунга ўхшашроқ… Чекасизми? – деб папирос узатди у.
Биз папиросни тутатиб, бир оз жимиб қолдик. Дастлаб бошқа ҳеч қандай гапимиз қолмагандек туюлди. Ҳамроҳим яна хаёлга чўмди. У бошини қуйи солиб, поезд ҳаракатига мос тебраниб борарди. У, назаримда, биринчи учрашганимиздагига қараганда жуда ўзгариб кетгандек кўринди. Анча ўзини олдириб қўйган, пешонасидаги уч қатор ажин янада ичкарироқ ботиб кирган, чимирилган қошлари эса юзига ғамгин соя солиб тургандек эди. У тўсатдан бошини кўтарди-да, қийиқ қўйкўзларини менга тикиб:
– Сиз ўшанда мендан қаттиқ хафа бўлгандирсиз-а, оға? – деб сўради маъюс жилмайиб.
– Қачон? Негадир эслолмаяпман, – мен унинг ноқулай аҳволга тушиб қолишини истамас эдим. Ростини айтганда, ўтган иш хафа бўлишга арзимасди ҳам. Лекин у менга шундай бир самимият билан тикилиб турардики, менинг тезда иқрор бўлишдан бошқа иложим қолмаган эди. – Э, ҳа… унга анча бўлдику… Арзимаган гап эди, эсимдан ҳам чиқиб кетипти. Бунинг нимаси бор экан. Йўлда ҳар хил ҳодиса содир бўлиши мумкин. Сиз ўша учрашганимизни ҳали эслаб юрибсизми?
– Бошқа вақтда бўлганда, эҳтимол, унутиб юборган ҳам бўлардим. Лекин ўша кунни унутолмайман…
– Нима бўлган эди? Бирор фалокат юз берганмиди? – деб сўрадим мен ундан беихтиёр, унинг ўша кунги машинани қандай бошқараётганини эслаб.
– Йўқ, нима десам бўларкин? Фалокат юз бермаган эди! – деди у бир оз дурустроқ сўз танлаб, сўнг кулиб юборди, тўғрироғи, ўзини кулишга мажбур қилди. – Ҳозир бўлса, истаган томонингизга машинада сайр қилдириб келар эдиму, аммо кўриб турибсиз, ўзим ҳам йўловчиман…
– Ҳечқиси йўқ, от бир босган изидан минг марта юради, дейдилар-ку, эҳтимол, вақт-соати келиб, яна йўлда учрашиб қолармиз…
– Агар насиб қилиб учрашиб қолсак, албатта ўзим зўрлаб кабинага чиқариб оламан, – деди у бошини силкиб.
– Демак, келишдикми? – деб ҳазиллашдим мен.
– Сўз бераман, оға! – деди у хурсанд бўлиб.
– Шундай қилиб, нега ўшанда мени олиб кетмаган эдингиз?
– Нега дейсизми? – деди-ю, шу ондаёқ маъюс бўлиб қолди.
У тарвузи қўлтиғидан тушгандек жим қолиб, папирос тутунини жон-жаҳди билан торта бошлади. Мен ўринсиз савол берганимни пайқаб қолиб, гапни бошқа ёққа буришга интилдим. Бироқ вақт ўтганди. У папиросини ўчирди-да:
– Иложим йўқ эди… Ўғлимни ўйнатиб олиб юрган эдим… – деди зўр-базўр ғўлдираб.
– Ўғлимни? – Ҳайрон бўлдим мен. – Каттагинами у?
– Йўқ! – дея жилмайди у, энди унинг кўзлари менга табассум билан боқарди. – Ҳали ёш, энди бешга қадам қўйди…
– Нима, у сизни бирон жойда кутиб турганмиди?
– Ҳа, довонда.
– Хўш, кейин нима бўлди? – Мен ҳали ҳам ҳеч нарса тушуна олмаётган эдим. Қизиқ, нега ўғли у ерда бўлади, умуман, боланинг бу гапга нима алоқаси бор?
– Биласизми… Гап бундай… Сизга қандай тушунтирсам экан… – деб у пешанасига сизиб чиқаётган тер қатраларини
