ҳамшираси… доимо кўз-қулоқ бўлиб турсанг…
– Бўлмасам-чи, бутун диққатим ўшанда.
– Ҳозир туғриқдаги аёллар ўлими жуда кўпайган. Бунинг устига, Ҳилола жуда кам овқат ейди, қони кам… Яна… катта ёшда фарзанд кўраяпти…
– Э, ака, шуларниям ўйлайсиз-а, кўнглиз хотиржам бўлсин. Бу ёғини ўзимга қўйиб беринг.
– Отамга қийинчилик туғилмаяптими ишқилиб?
– Отамни биласиз, жуда хурсандлар.
– Энди Карамгулга рақобат йўқ. Тузук эътибор бермайдими, деб ташвишдаман.
Рақобат хусусида Роҳила ўйлаб кўрмаган эди, буни хаёлига ҳам келтирмаган. Акасининг ташвиши унга ҳам юқди. Шундай эса-да:
– Отамни биласиз-ку, ака, уни ўз ихтиёрига ташлаб қўймайдилар, – дея акасини тинчлантиришга уринди. Дастакни қўйганидан кейин кўнгли алланечук бўлиб, хуноби ошди: “Ҳа, акамни ташвишида жон бор. Аввал Ҳилолани ёмон кўрсатиш учун у отам теварагида парвона бўларди. Энди… Хабар олиш зарур…”
Аслида у бугун Ҳилолага кўриниш бермоқчи, Ҳабибанинг фикрини унга етказмоқчи эди. Ҳабиба билан муроса қилиш қийин кечди. У сўзида қатъий туриб олди. Фақат бош ҳовлида яна маслаҳатга йиғилишни, бу муаммони кўндаланг қўйишни кейинроққа қолдиришга аранг кўндирди. Вазиятга қараб иш тутилади. Шундан кейин Роҳила шаҳарга ўтиб, оғайниларини “кўрди” бобида огоҳлантирдию куёв бола хусусида миқ этмади. Энди қишлоқдагиларни хабардор қилиш…
Дарвоқе, отасининг ёнига қуруқ борадими? Ёнидаги бор пулини сарфлаб бўлган. Эридан пул сўраш… э, йўқ, маошчи бўлатуриб, ҳамма оғирликни унга юклайвериш – яхши эмас. Лекин…
Худди шу чоғ дераза ортидан машинанинг оҳиста тўхтагани эшитилди. Роҳила нечундир қувониб кетди, эшик дастаги тортилмасданоқ уни ўзи очдию кириб келган эрининг авзойига қаради. Негадир Рауф хомушдай туюлди.
– Ҳа, отаси, ишни мазаси бўлмадими? – сўради у эри дастурхон рўпарасига ўтирганидан сўнг. Дастурхон одатдагидан ғариброқ – чой, нон, зардолидан бошқа ҳеч нарса йўқ эди.
– Ҳамма кирачи бўлиб кетган, – деди жаҳлланиб Рауф. – Машина кўп, йўловчи кам. Бирор кимса кўринса, ҳаммамиз ўшанга таъзим қиламиз.
– Ишқилиб, кунлик тушум бўлдими, отаси?
– Унчалик эмас. Бозорга келувчилар кам. Одамлар арзон автобусда юради…
– Бўлиб қолар, шуниям ўйлаб ўтирасизми, отаси. Бир кун ундай бўлса, бир кун бундай. Мен ҳам ишга киришсамми, деб турибман.
– Иш? Қанақа иш? Ишлаб турибсан-ку! – қўлидаги пиёлани ерга қўйиб, Рауф хотинига саволомуз қаради.
– Дежурликдан келганимдан кейин икки кун уйда бўламан. Майда-чуйда олиб берсайиз, ҳарна-да. Писта яхши кетаркан, бизни шаҳримизда.
Рауф масхараомуз кулди:
– Хотинини боқолмай семичка сотишга чиқарибди, деган иснодга қолайми?
– Ҳозир кимларни хотини бозорга чиқмаяпти! Ҳеч ҳам уяти йўқ. Ахир ўғирлиқ қилмаймиз-ку.
Рауф шаштидан тушиб, бошини қуйи эгди, бошқа муносабат билдирмади.
– Майда-чуйда харажатлар учун қачонгача
