усталига ўтириб, менга қараб нима гап деб чимирилди, илтимосимни айтсам, чўчиб кетди: йў-ў, йў-ў, Ҳашаротхон опамнинг қоғозларига тегинишдан қўрқаман! Кетиб қолди! Э-э, бу қанақа гап, бошлиққа кирсам ишим битар, икки оғиз аччиқ гапимни ҳам айтаман, деб қабулхонага кирсам, капалакдай котиба расмий истеҳзо табассум билан бошлиқланинг ҳали тушлик қайтмаганларини маълум қилди. Капалакнинг юзига қараб, қачон қайтади деб сўраш мутлақо бефойдалигини тушундим. Осмон узоқ, ер қаттиқ, яна одамга бегона бўлиб кетган бир банкнинг ичида юрибман. Ё ўзим одам эмасманми деган гаплар келади хаёлимга.
Ҳали ҳам суҳбатлашиб ўтирган ҳалиги икки акахон пенсионернинг олдига бориб ўтирдим. Гурунглари ўша-ўша бир зайлда. Улар ҳам бошлиқни кутяпти экан. Бошлиқни кутяпти эканлар. Пенсиясини нақд олиши фақат бошлиқнинг имзоси билан экан. Кутяпсизми, десам, бошқа нима иложимиз бор, мана, шунча одам кутяпти-ку, дейишди. Кутишнинг машқини роса олган кўринадилар. Оббо, дедим, битта чидамаётган ўзим эканман-да.
Кўзим ҳалиги икки болали аёлда, чақалоғи ингиллайди, терга пишиб кетган она тебратади, силкитади, қани овуна қолса, каттаси онанинг қўлидан тортади, кетайлик деб.
Мижоз камайгани йўқ, бирови усталда ўтирганларнинг олдида, бировлари ўриндиқларда, ҳаммаси ниманидир кутяпти, жим. Бирон одамдан садо чиқмайди. Битта мен олабўжи бўлиб кириб-чиқиб, асабим ўйнаб юрибман.
Яна икки марта Ҳашаротхонни йўқлаб кирдим, хонадагиларга балодай кўриниб қолдим. Сўкиб беришлари ҳам мумкин эди-ю, лекин ёшим, кейин, “протокольний” кийинганим сури босди. Айтиб бўладими, галстук таққан одамдан ҳар бало кутиш мумкин. Қўлидан бало ҳам келмайди-ю, лекин кайфиятни бузади. Ҳа, Ҳашаротхон азада экан, нимага тушунмайман! Таксида келаётган эдт-ку, шунақаси азага ўтиб кетибдими, деб сўрай дедим-у, тилимни тийдим.
Шанба куни бўлгани учун банкнинг иш вақти учда тугар экан, уч ҳам бўлди. Мен ҳам ҳолдан тойиб тамом бўлдим. Э-э бор-э, пластик карточкасининг ҳам падарига лаънат, деб чиқиб кетаётган эдим, мелиса йигит тўхтатди. Ана, Ҳашарот опа келдилар, деб шивирлади. (У ёқ-бу ёққа юравериб бунинг ҳам кўзига қадалиб қолган эдим-да. Кейин чиқаётганда жилмайиб хайрлашганидан англадим, бошдан тусмол таниган, айтмаган.) Толиққанимни ҳам унутиб, долонда икки ҳатлаб Ҳашаротхонга етдим. Менга қаранг, Ҳашаротхон сизми, дедим. Ҳа, мен, деди Ҳашаротхон, менга савол беришга ҳадди сиққан бу ким бўлди экан деб синовчан тикилди. Азадан келаётган аёлга ҳеч ўхшамади, юриши саллона, ясан-тусани ёшига яраша, рисоладагидек. Қаерда юрибсиз, дедим. Аёл қошини кериб, таажжубланди, мен сўраб кетганман, деди. Кимдан, дедим, мендан сўрамадингиз-ку. Ҳашаротхон ким эканини ўзи айтар деб, сукут қилди. Қўрқманг, мен юқоридан эмасман, текширишга келганим йўқ, лекин қаерга кетганингизни мен билишим керак, чунки мижозман, дедим. Сизни икки соатдан бери пойлаяпман, азада, дейишди, ҳеч қанақа азага бормагансиз, зиёфатдан келяпсиз ё дўкон айлангансиз,
