қолмабди-да, шу бардакка ҳам борадими одам, деди. Ўн дақиқаларда телефон қилиб, фалон банкка боринг, мен суриштирдим, у ерда фоиз-моиз деган гаплар йўқ, ишни ҳам тез битирасиз, деди. Эртаси куни ишонқирамай бордим, ҳовлисига кириш жойида фуқаро кийимидаги қўриқчи, ҳужжатни кўриб ўтказиб юборди, ичкаридаги турникет олдида мелиса, у ҳам ҳужжат кўрди, марҳамат деб ўтказиб юборди. Расмий муомала, лекин кўнгилга оғир ботмайди. Бу ерда ҳам ариза ёз, паспортдан нусха топшир. Лекин… чарчадим, ҳам кўзойнагим қолиб кетибди, десам, аҳволимга қараб, ноилождан бўлса-да, қоидани бузиб, ўзлари тўлдириб берди фариштага ўҳшаган, банки номига яраша ипакдей мулойим қизлар, мен фақат имзо қўйдим. Ўн беш дақиқага бормай иш битди. Мен унгача юмшоқ диванда дам олиб ўтирдим. Яна ўзлари чақириб, амакижон, эртага карточкангиз тайёр бўлади, дейишди, мен бугун иложи йўқми, эртага келишга чарчаб қоламан, дедим. Амакижон, унда ярим соатлар кутишингизга тўғри келади, ўтириб турасиз, майлими, дейишди. Албатта, ўтириб тураман, дедим. Ярим соат эмас, йигирма дақиқаларда яна чақириб, қўлимга пластик карточкани беришди. Карточка билан бирга шартноманинг аслини бир нечта нусха ҳам қилиб беришди, бир нусхани нашриётга топширсам, олам гулистон, гонорарим карточкага тушаверар экан.
Ўзимни одам ҳис қилиб, катта одамга ўхшаб чиқдим банкдан. Ҳа, дарвоқе, “Ахборот”даги укам бу ердаги бировга мени тайинлагани йўқ, тайинлаш шарт ҳам эмас, ҳеч ким мени танигани ҳам йўқ, таниган бўлса ҳам билдирмагандир, чунки илтимоссиз, таниш-билишсиз ҳам битадиган майда иш экан.
Бу воқеа ҳикоя бўлмайди, лекин ҳаётда ўзи бўлади, бўляпти ҳам. Ҳар биримизнинг ўзимизга инсоф берсин экан!
БИНАФША СИЁҲЛИ МУҲР
Абсурд шундоқ кўз ўнгингизда воқе бўлади, кўриб турасиз, лекин минг айлантириб қараманг, тайинини тополмайсиз, тушга ўхшайди, дош бериш учун ухлаб юриш керак. Лекин ухлаганда қизиқасиз, нимага бунақа беўхшов ҳолат бўляпти деган савол ақлингизнинг бир чеккасида туриб-туриб уйғотиб юборади. Нимасидир шундай бўлиши керакдек мантиқсизлик. Ақли салим яратган мантиқсизлик тўри. Бу тўр ичида ўша ақли салимнинг ўзи ҳам типирчилайди – мантиқсизлик қонунлашган бўлади.
Тўрт йил олдин номимдаги машинамни ўғлимга миниб юриши учун “ишончнома” (ишонч қоғози шунақа дейилар экан) қилдирмоқчи бўлдик. Шу жуда шарт экан. лекин мен тушунмайман, ўзимнинг ўғлим, бирга турамиз, паспорти ҳам шу уйда рўйхатда, машина ўзимники, у ҳам мулк сифатида ўзимга тегишли, рўйхатдаги манзили ҳам уйим, ўғлим ўн саккиздан ошган, ҳайдовчилик ҳуқуқи, яъни “права”си бор, менинг машинам ҳам уники-да, ҳайдаб юраверса нима қилади? Йўқ, алоҳида ишонч қоғози олишим керак, қоидаси шу, қатъий, ҳар тўхтатган “дан”чига отасининг ўғли экани, отасининг машинасини ҳайдаб кетаётганини исботлаб бериши керак, “дан”чи тўхтатса, ёнида шу қоғоз бўлмаса, мен борсам ҳам гапим ўтмайди – уларга одам эмас, қоғоз асос! Одам қоғоз ўрнида кўрилмайди. Хай, начора кўпга келган тўй, нотариусга бордик, ўзи шунақа расмий идоралардан юрагим
