Mesnevi`den Seçmeler. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

      Sağırın Hasta Ziyareti

      İyi kalpli sağır bir adam, bir gün komşusunun hasta olduğunu öğrenir. Kendi kendine:

      “Komşum hastalanmış. Onun ziyaretini yapmam, hâl ve hatırını sormam lazım. Ama ben sağır bir adamım, o da hasta, sesi çıkmaz. Zaten hastaya malum şeyler sorulur, malum cevaplar alınır. Ben, nasılsınız diyeceğim, o, iyiyim, teşekkür ederim, diyecek. Ne yiyorsun desem elbet bir yemek ismi söyleyecek, ben de afiyet olsun derim. Doktorlardan kim geliyor, diye sorarsam bir doktor adı verecek. Ben de iyi doktordur derim, olur biter.” diye düşünür. Hastayı ziyarete gider, baş ucuna oturur:

      “Nasılsınız?” diye hâl hatır sorar. Hasta inleyerek:

      “Ölüyorum!” diye cevap verince sağır adam:

      “Oh oh, çok memnun oldum!” diye karşılık verir.

      Hasta:

      “Bu ne demek? Adam ölümüme memnun oluyorum diyor!” diye kızar.

      Sağır tekrar sorar:

      “Ne yiyorsunuz?” Hasta kızgınlıkla:

      “Zehir!” der. Sağır onun bir yemek ismi söylediğini sanarak:

      “Afiyet olsun!” diye karşılık verir. Hasta büsbütün çileden çıkmıştır. Sağır adam sormaya devam eder:

      “Tedavi için doktorlardan kim geliyor?”

      Hasta:

      “Hadi be defol! Azrail geliyor!” diye cevap verir. Sağır:

      “Çok bilgin, tecrübeli bir doktor. İnşallah yakında çaresini bulur!” deyince hasta dayanamaz:

      “Kahrol!” diye bağırır. Sağır ise komşuluk hakkını yerine getirdiği için ziyaretten çok memnun ayrılır.

      Gönül Aynası

      Sultanın sarayında bir gün Çin ressamları: “Biz Türk ressamlarından daha ileri, daha hünerliyiz.” diye bir iddiada bulunurlar. Buna karşılık Türk ressamları: “Hayır, biz daha üstünüz. Bizim hünerimiz daha ileridir.” diyerek bu iddiaya karşı gelirler. Bunu işiten sultan, ressamları imtihan etmeye karar verir. Her iki memleketin ressamları hazırlanır, karşılıklı fakat birbirine bakan iki ayrı odaya çekilirler. Çin ressamları, kendilerine ayrılan odanın duvarlarını renk renk resimlerle donatırlar. Türk ressamları ise odanın karşısına gelen kendi odalarının duvarlarını sadece cilalar, ayna gibi parlatırlar. Öyle ki, Çin ressamlarının yaptıkları resimler, Türk ressamlarının odalarının duvarına daha parlak bir görünüşle aksetmektedir.

      Sultan, önce Çin ressamlarının odasına girer, resimleri beğenir. Sonra da Türk ressamlarının odasına girince aynı resimleri daha parlak, daha güzel görür ve Türk ressamlarını takdir eder.