de, kötü günde gönlümde ve gönlündeki çiçeği hiç solmayan fedakâr eşime ithaf ediyorum.
Adnan Şimşek
1 Temmuz 1956 tarihinde Hakkı Bey ve Hilmiye Hanım’ın üçüncü çocuğu olarak Kosova/Priştine’de dünyaya geldi. Aynı yıl, Türkiye’ye ailece hicret gerçekleşti. Üniversite öncesi tahsil dönemini Sakarya’da tamamladı. Sonradan adı Yıldız Teknik Üniversitesi olan İstanbul Devlet Mimarlık Mühendislik Akademisi’nden (İDMMA) Elektrik Mühendisi diploması almaya hak kazandı (1980).
Askerlik görevi öncesi ve sonrasında, iş hayatında çeşitli şirketlerin kurucu ortağı oldu ve bazılarında yönetici olarak görev yaptı. İstanbul Üniversitesi’nde lisans sonrası işletme eğitimi programına katıldı (1983). Mesleki çalışmalarının yanı sıra, gece bölümü ikinci öğretim işletme yüksek lisans eğitimini 1996-97 döneminde, “Vakıflarda Toplam Kalite Yönetimi” konulu tez çalışması ile Sakarya Üniversitesi’nde tamamladı. Halen iş hayatındaki çalışmalarını sürdürmektedir.
Öğrencilik yıllarında ve sonrasında Sinan BENGİSU müstear adıyla hazırladığı yazıları çeşitli dergi ve gazetelerde yayımlandı. Yazılarının bir kısmı derlenerek, Cihan İlim-Araştırma Merkezi Yayınları arasında yer aldı (İlimlerden Açılan Pencere, Yeni Bir Ufuk: BİYONİK, Esrarengiz Program).
1986’da Semra Hanım’la birlikte inşa ettikleri gönül bahçelerinde Mehmet Şamil ve Zeynep, dünya hayatına “merhaba” dedi.
Hayykitap’tan yayımlanan kitapları:
‘Bir’ Kalbin Var Unutma!, Haziran 2020
80 Dakikada Devr-i Âlem, Mayıs 2020
Geçmişe Takılanın Geleceği Olmaz, Şubat 2020
Hayat Farkından Sonra Başlar, Haziran 2019
“Dünya’da kendim kadar az bildiğim başka hiçbir şey yok”
Giriş
Bazen beklenmedik şeyler olur hayatta. Acı veya tatlı sürprizlerle karşılaşılır. 1995’te J.D. Bauby’nin karşısına çıkan acı bir sürprizdi. Çok ciddi bir kaza yaşamıştı. Haftalarca komada kaldı. Komadan çıktığında vücudu “kilitlenme sendromu” etkisindeydi.
Kaza sonrasındaki gelişmeler, dünyada geniş yankılar uyandırdı. Birçok insan merak ediyordu:
İnsan ölümcül bir kaza neticesinde, vücut azalarından hiçbirini kımıldatamaz hale gelirse neler hisseder?
Parmağını bile kımıldatamaz, burnuna konan sinekten rahatsızlık duyar fakat onu kovamayacak durumda kalırsa neler düşünür?
Konuşulanları işitir fakat konuşamazsa derdini nasıl söyler?
Düşünür ve hayaller kurar, tek gözüyle görür ve sadece bir göz kapağının hareketiyle insanlarla iletişim kurarsa, neler anlatır?
Bauby, kaza öncesi pek çok insanın özendiği imkâna sahipti. Hazlarının peşinden koştuğu bir yaşam tarzını seçmişti, birçoğumuz gibi. Manevi değerleri umursamayan alaycı bir yapısı vardı. Her şey yolunda gibi görünüyordu. Tâ ki, başına bu kaza gelene kadar…
Kazadan sonra hasta yatağında kendini dalgıç elbisesi içinde, hiç hareket edemeyen biri gibi hissetmektedir. Konuşma, yemek yeme, nefes alma fonksiyonlarını kaybetmiştir.
Düşünce ve hayalleriyle ise bir kelebek gibidir. İşitir, sorgular, üzülür ve sevinir. Tek göz kapağı ile hasta bakıcısıyla iletişim sağlar. Göz kapağını bir sefer kapamak “evet”, peş peşe iki sefer kapamak “hayır” demektir. Alfabe harfleri söylendiğinde, göz kapağı işaretiyle onayladığı harflerle kelimeler, cümleler kurar.
Kımıldamadan ve konuşmadan yattığı hasta yatağında insanların merak ettiği soruların cevabını verir. Göz kapağı işaretleriyle, duygu ve düşüncelerini iletir. Bütün zor şartlara rağmen pes etmez.
Hangi durumda olursa olsun insanın yapabileceği bir şeyler vardır. Komadan çıktıktan kısa bir süre sonra kitap yazmaya karar verir. Bazı zamanlar ter döken bir halterci gibi gözkapağı yorgun düşse de, gayret eder. Hissettiklerini, düşünce ve hayallerini, yüreğini, kitabıyla paylaşır.
Cesaret, azim ve sabır bir sene sonra meyvesini verecektir. Kitap yayınlanır. Milyonlarca insana ulaşır. Işık tutan ve ibretle düşünmeye sevk eden mesajı vardır.
İç muhasebeye davet ederken der:
– Simsiyah bir sinek burnuma konuyor. Uçsun diye kafamı sallıyorum. O ise daha sıkı tutunuyor. Olimpiyat oyunlarında seyrettiğim güreş müsabakaları bile bu denli zorlu değil.
Fransa’nın önde gelen gazetelerinden Le Figaro, Bauby’nin kitabını göklere çıkardı… Her şeye rağmen, hayata göz kırpabilmek, zorluklarla baş edebilmek, olağanüstüydü gerçekten.
Bir ara küçük bir gelişme gördüklerinde doktorlar heyecanla etrafına toplanmışlardı. “Bir mucize bu” diyorlardı.
Jean’ın yaşadıklarını ilgiyle takip eden ve ders çıkaran dünyanın dört bir yanındaki insanların birçoğu düşündükçe ve kendi bedenlerine baktıkça binbir mucizenin varlığını hatırlıyordu. Kimisi de yeni yeni farkına varıyordu. Bir onu, bir de kendilerini düşünüyorlardı. Nefes almak bir mucizeydi. Bir lokmayı yutmak, bir parmağı kımıldatmak, yürümek, koşmak, konuşmak. Her biri gerçekten birer mucizeydi. Esen rüzgâr, yağan yağmur, açan çiçek, düşen yaprak… Işıl ışıl göz kırpan bir yıldıza göz kırpabilmek.
Beyin, kalp gibi hayati organlar bir yana, bir göz kapağı bile mucizeydi.
Bilmek yetmiyordu. Hatırlamak da gerekiyordu. Bauby’nin yaşadıkları, her şeye rağmen yaşanmaya değer bir hayat olduğunu diğer insanlara ibretle hatırlatmıştı.
Hatırlamak ve farkında olmak, körleşmekten sıyrılmaktı… Bazen bir kelime yetiyordu hatırlamak için. Bazen, musibetin keskin ışığı gerekiyordu. Sadece bir tek gözün açılması bile… Yetiyordu bazen…
Hangi şartlar içinde olursak olalım, hayatın yaşanmaya değer olduğunu fark ettikçe hissediliyordu mutluluk.
Bauby, kitabının yayınlanmasından on gün sonra dünyadan ayrıldı. Geride milyonlarca insanı düşündüren ibretli anılar kaldı…
“Televizyondaki bir reklam şu soruyu soruyor ve cevap vermemizi öneriyor: zengin olmak için mi yaratıldınız?” diyordu kitabında.
Kitabını noktaladığı veda cümlesi düşündürücüydü:
– “Acaba bu evrende beni bu dalgıç hücresinden kurtaracak bir anahtar var mıdır? Ya da son durağı olmayan bir metro? Peki özgürlüğümü geri alabileceğim, satın alabileceğim bir para? Sanırım başka yerde aramam gerekiyor bunları. O zaman ben gidiyorum.”
Hepimiz gideceğiz bir gün, er veya geç. Şimdilik buradayız ve elimizde fırsat var. Görüyor, koşuyor, hayaller kuruyor, öğreniyoruz. Öğrenmek, yaşamaktır. Öğrenmek ve farkında olmak…
Ne kadar farkındayız kalbimizin?
Sadece sahilinde dolaştığımız bir okyanusun, yani beynimizin.
İç
