Ben Sensiz Büyüdüm. Ataman Kalebozan

      Tutmadan dileklerimi

      Kaydıkça yıldızlarım

      Karanlığa kesmiş gecelere

      Akide şekerimi özledim

      Çocukluğumun

      Ninnisini özledim

      Sırtımı yasladığım dağlar

      Çekip gittiğini söyledi kuşlar

      Uçurtmaların takıldığım

      Esrik kuyruğunu özledim

      Rüzgârımın

      Son şarkısını özledim

      Gökyüzüm durduğunda borana

      Biliyorum, uzansan

      Dokunacaktın ahlarıma

      Ey ayrılık

      Sen söyledin artık türkülerini

      Sıra ayrılıkta

      Ben

      Dostlarımı özledim

      Yitip gidenimin

      Gözlerindeki gülüşlerini özledim

      Tutmadan dileklerimi

      Kaydıkça yıldızlarım

      Karanlığa kesmiş gecelere

      Ben elim koynumda

      Özledim

      Örüldüğünde dolunay

      Yıldızların vefasız ışığına

      Bir sevda vuruldu hiç yoktan yere

      Kasvetli küpeştelerde

      Örükler çözüldükçe çözüldü

      Kanarak

      Denizin mavisine

      Şairin dediği gibi

      “İşte o ara

      Yaşadık biz

      Selâlalar okunmadıkça.”

      Sen kokan yağmur

      Düştükçe toprağa

      Bir sevda vuruldu hiç yoktan

      Gelin kuşağının alkımında

      Renkler kibirle soldu

      Bakarak

      Cam çiçeğinin hüzünlü yaprağına.

      Şairin dediği gibi

      “İşte o ara

      Yaşadık biz

      Selâlalar okunmadıkça.”

      Ad koyamadım

      ya da isim bulamadım

      her neyse işte o;

      hayat

      huylu muydu huysuz muydu

      bana

      bir türlü anlayamadan

      ben

      bu hayattan

      fena kıllandım ha deyip

      es geçesim varken

      vazgeçtim

      oturup karşısına

      dikip gözlerimi

      tam da

      kaşlarının arasına

      öldürdüm

      isteye isteye

      istenmeyen yanlarını

      heveslice

      oh canıma değsin hayat

      dedim

      dedemin sağır kulağına.

      Yarı yolda bırakılmış

      Sadakatsizliklerden düştüm

      Kırıldı akort edilemeden sol yanım

      Durduk yere

      Yen bulunamadı o saatte

      Uğursuzluğunu çaldı baykuş

      Gecenin adabı muaşeretine

      İki kırık sevda yalpaladı

      Durduk yere

      Karanlığımın koton perdelerine

      Lâkin tutunamadı

      On dört taksim tecahülü arifaneye

      Ajans, sona erdirip

      Durduk yere

      Musiki fasıllarımı

      Haber geçti kaybolmuş on beş yaşımı

      Kırasım varken

      Şehrin tüm camlarını

      Oturup bir güzel ağladım

      Durduk yere

      Sokak lambası ardımdan teneke çaldı

      Güldü şehrin

      Uyku tutmamış bir iki işkembecisi.

      Karanlıktan korkan kız çocuğu büzüştü

      Kırağıya düğümlendi “anne” sesi

      Durduk yere

      Bir kadın bu denli

      Yalnız bırakılmazdı ki

      Sessizce

      Sehpanın tozunu aldım

      Durduk yere

      Baharlar bitmek üzere sevgili

      Ağır aksak bir nağmenin

      Yolculuğu istasyona vardı varacak

      Kısa tümcelerin

      Yorgun imlerle

      Sonlandırılma vakti geldi çattı artık

      Geç açan çiçeklerin

      Çatık yüzleri ile

      Ağaç diplerine dökülen sevgilerin ardından

      Ölüm şarkıları söyleme zamanıdır artık

      Toprak bilindik karılmalarla

      Üzerime örtüleceği vakit için tempo tutuyor

      Ağıt ağıt beni süreceği

      Yalnızlığımın bir başınalığına

      Gün yazlarında

      Kavrulma vaktidir artık sevgili

      Hani diyorum

      Tutunsam şu uçurtmanın yalnız esrikliğine

      Alır götürür mü acep beni

      Öne eğilen utangaç bakışlarımın eskidenliğine?

      Bulutlar

Скачать книгу