одатдагидек чиройли жилмайиб қўйди.–Қалинлашиб деган нарсани нотўғри тушунаркансиз.
– Нега энди? Биз бир-биримизга эски таниш чиқиб қолганимиз, бир-биримизга юрагимизни бемалол ёзиб ўлтирганимиз ҳисоб эмасми? – Йўқ. Ҳисоб эмас,–деди Тахмина менга яна хиёл синовчан назар билан, ҳамон ширин табассумда боқиб.–Бизда қалинлашиш деган гап бошқача маъно беради.
– Тушунмадим… – ўзимни яна жўрттага гўлликка соламан.
Бироқ Тахмина мени яхши тушуниб турипти. Ўртамизда бўлаётган гапларнинг ҳаммасини элакдан ўтказиб турганлигимни ҳам, бироқ унга билдираётган муносабатимнинг чиндан ҳам самимий эканлигини, мен унга қандайдир яхшилик истаётганим, ўзига оид саволларим эса ана шу яхшилик учун зарурлигини ҳам билиб турибди.
Фақат ундаги ёввойи табиат, одамга, ҳаётга нисбатан қон-қонига сингиб кетган ишончсизлик, дағаллик ва андишасизлик хислатлари, қолаверса, кетма-кет бўшатилган қадаҳларнинг ҳамон эҳтирослар торини чертиб турганлиги уни беихтиёр чалғитиб қўймоқда.
– Сиз ўзингизни гўлликка солманг, – хотиржам жавоб берди у. – Юрагингиз гумириб турибди, мени билмайди дейсизми…
– Бу гапни қўй, Тахмина.
– Йўқ. Сиз ким бўлсангиз ҳам, барибир эркак кишисиз. Ёш эркаксиз. Томирларингизда эркаклик қони оқаётган бўлса… – у энди қиқирлаб кулиб қўйди.
– Сен ўзингча ҳақсан, албатта. Лекин мен ўз эҳтиросларимни жиловлаб олган эркакман.
– Тавба, мен бунақасини энди кўришим, – Тахмина шундай дея ёстиққа бош қўйиб, оёқларини баҳузур узатиб юборди. Шунда халат этаклари бирмунча йиғиштирилиб қолиб… мўъжиза гўзаллик яна манаман дея кўзга ташланди. Сиз мендан нимадир сўрамоқчи эдингиз… – Сен ҳали уйимизга ҳамма касофатларни дяд Доник бошлаб келди дединг…
– У дўзахини тилга олмаган яхши, – сўзимни бўлди Тахмина.–Қўйнимизга илон бўлиб кирган экан у.
Мен уни қўшимча савол билан чалғитиб қўйишдан чўчиб, сукут сақладим.
VIII
– Дони дастлаб кириб келган куни ҳозир ҳам ёдимда, – сўзида давом этди чалқанча тушиб ётган Тахмина энди мен томонга ёнбошлаб. Шу аснода у очиқ қолган сонларини халатининг пеши билан ёпиброқ қўйди. – Ярим кечада аям иккаласи жудаям маст дадамни кўтаркўтар қилиб олиб келишди. Ўзлариям маст, оёқда зўрға туришибди. Аям уни менга «дяд Доник» деб таништирди. У одам мени, жудаям ширин қиз экан, деб мақтади. Чўнтагидан битта бели букилмаган юз сўмлик чиқариб, қўлимга тутқазди (дадамнинг бир ойлик иш ҳақи!) Нима қиларимни билмай турувдим, аям: «Бери, бери. Отныне дяд Доник наш близкий друг, не надо стесняться», деди.
Шундан кейин аям унга шу ерда тунаб қолишни таклиф қилди. Лекин дяд Доник рози бўлмади.
– Бугун эмас. Келгуси сафар албатта қоламан, – деди у менга зимдан кўз қирини ташлаб қўяркан. – Собир жўрамни эҳтиёт қилинглар. Эртага ўзим ундан хабар оламан.
Янги танишимиз қайтиб чиқиб кетаркан, аям унга яна эргашди: – Сизни кузатиб қўяман.
– Йўқ, йўқ, сиз
