шубҳалангунча.
− Бир балоси бўлмаса, шудгорда қуйруқ на қилур, деган ўзбек мақоли бор. Тўғрими? − деб яна Ринат ҳужумга ўтди.
− Эй, сенларни. Ундан кўра, юз грамм қуйларинг. Борми, ўзи?
Оловиддиннинг бу саволига дядя Толик жонланиб деди:
− Ҳозир карта чийлаймиз, ким ютқазса бориб келади. Сен эса пулинг бўлса чиқар.
Оловиддин уларнинг оғзини ёпиш учун бақувват пул ташлади.
Хурсанд бўлиб кетган шериклари кулишди:
− Энди бека билан истаганча юравер, биз қаршилик қилмаймиз.
− Ҳей, аблаҳлар. Ҳеч гап йўқ, ахир.
− Ўзингни оқлагунча, қаддингни ур шоввоз! Токи, кейин армон бўлиб юрмасин, − деб учинчи шериги гапни нуқталади.
Оловиддин ҳанг-манг бўлиб ўйга тушди: шерикларим вино ичиш билан овора, ҳеч нарсадан хабари йўқ деса. Балони билишаркан.
Пешиндан ўтганда кампир тушликка чақириб кетди.
Шериклари туртиб: бор тутинган ўғил. Биз кўрмаган иззатни сен кўр, − дейишди ҳингиллаб. Оловиддин бориш, бормаслигини ҳам билмасди. Одамгарчилик юзасидан чақиришяпти. Тўғри, хизматларини қилди, лекин ҳақини тўлашди. Ҳадеб суллоҳдек бораверса, яхшимас деган ўйда, ҳужрадан чиқиб, бостирма тагида тўхтади. Атрофга назар солди. Симиллаб ёғаётган ёмғирни кузатди. Ҳаво тоза, лекин бироз совуқроқ. Осмонга қарасанг, тунд, қора манзарани кўрасан. Тизиллаб кетма-кет тушаётган томчилар, квадрат уялаб экиладиган чигитлар каби ерда тўр ҳосил қилаяпти. Ана пуфакчалар ҳам бир хил оралиқда тарқалиб ёриляпти. Шуни кашф қилгандек, у такиллаб ерга тегаётган томчиларни бетўхтовлигига маҳлиё туриб қолди.
Сўнг, уй тарафга қаради. Ромли айвонда кампир қўлини силкиб келинига нимадир деди, шекилли, Қалдирғоч ўрнидан туриб ташқарига чиқди. У ошхонага яқинлашганда, Оловиддинни кўриб тўхтади. Бошига қизил гулли таги кўк рўмол танғиган, эгнида охори тўкилмаган шойи халат.
Энди бормаса бўлмайди, йигит юришини тезлатди.
− Кирмайсизми? Қайнанам сўраяптилар, − деди Қалдирғоч паст овозда.
− Янга-чи? − деди Оловиддин паст овозда, нигоҳини четга буриб.
Қалдирғоч индамади. Бошини эгиб, бепарво тусда гапирди:
− Ҳозир, беш дақиқада ошни сузаман.
Дастурхонда аччиқ-чучук, турп тарелкаларга солинган, нон бурдаланган, қўл сочиқлар тахт.
Кампир уни тўрга ўтказди.
Ош келди. «Мазали бўлибди», деб мақтаб ейилди.
− Тўй Тепанинг гуручи ширали. Оши яхши чиқади, − деди кампир. − Тошкентда ҳам бу гуручдан ишлатишадими?
− Ярим Тошкент шу гуручга маҳтал-ку.
− Шунақами? Лекин мошни ҳам кўп ейсизлар, шекилли.
− Ким мошни хушламайди. Мошкичири, мошхўрда, мошқовоқ, мошугра. Жони дилимиз.
Ўртада қандайдир ноқулайлик зоҳир эди. Кампир, буни сезиб, аҳамиятсиз гаплардан сўзлаб, аввалгидек ҳазил-ҳузулли даврани ҳосил қилмоқчи бўлардию, барибир гап-сўз қовушмасди.
Бир
