уйқуни уришяпти.
Оловиддин деган ҳашарчиям, рамағдажондек қотибди. Нима бало, хосхонага нега кирганини тушунмайдими? Бунақа баёв кўринмаганди.
Сўнг кампир келини тепасига борди. Бир зум кўз ташладию, ия, янги атлас кўйлак адо бўлибди-ку, деганча пайпаслаб, устки кийимига ёпишди.
− Шундай либос ғижим бўладими? Ечиб қўй арзанда келин бўлсанг ҳам. Ўзи бу намозшом атлас ҳайф сендек таннозларга.
Кампир молининг терисини шилгандек келинидан атлас кўйлакни сидириб ечиб олдиям, Қалдирғоч уйғонмади. Кўйлакни ярмидан буклаб стул суянчиғига ташлади, ортига қайтаркан, эшикдан чиқар пайтида, энди йигитга эшитиладиган қилиб аччиқ кулгида луқма ташлади.
Оловиддин, туш кўришга ҳам улгурди. Бироқ бу тушлари алаҳ-чалағ, тайинсиз эди.
Бир пайт унинг қулоғига кулги, сўнг танбеҳлар келди.
− Нега кулмай? Сени чув тушириб, ҳеч нарса бўлмагандек, пинак ургани, хуррак отишини қара, заб келиним бор-да! Сенга келсак, ҳали хом экансан. Эссиз!
У қаттиқ уйқудалигидан зўрға кўзини очди. Аввалига эриш туюлган товушлар борган сари иззат-нафсига тегиб, унинг аччиғини қўзитди.
Оловиддинни муштлари қисилди: − Кампир, мунча келинини мақтади, − деб кўз қирини янга эгаллаган кравот томонга бурдию анг-танг қотди. Сўнг миясига бир фикр келиб, ўрнидан қўзғалди. Янга тепасига бориб бир зум қараб қолди.
Қалдирғоч, атлас кўйлагидан халос қилинган (қачон чечинди, йигит сезмабди), ички кийимини ингичка тизимчаси сирғалиб нозик билаклари устида осилиб, бутунлай яланг силлиқ елкалари-ю, ўнг кўкраги, унинг қорамтир учигача яққол кўриниб, қизил рангдаги духобали кўрпа туси билан уйғунлашиб манаман деб, ойнинг хира нурларидан шуълаланар, янганинг ўзи эса донг қотиб ухларди. Оловиддин бу ҳолатни чапаничасига тушуниб улгурганди: “Ана ўзи тайёр. Ечиниб олгани, ҳаракатингни қил, галварс” дегани. Шундан сўнг бу манзарага томошабин бўлиб туришга ортиқ сабри чидамай, келин аталмишга қўлини чўзиб ёнига кирди. Эрталабки соғилган сутдан бир косасини сипқориб, қўйнига битта жайдари нон солган Оловиддин вақтлидан-вақтли далага жўнаб қолди ва кун бўйи миқ этмай, ҳеч кимга қўшилмай пахтасини териб юрди. Миясида бир фикрни пишитди. Ҳали-бери талоқ қилиш йўқ, деган ўйдан семириб кунни кеч қилди.
Ҳеч нима бўлмагандек кечки овқатга кириб келиши янга тугул, кампирни ҳам шошириб қўйди.
Аммо кампир сир бой бермай, кел, мошхўрдани шаҳарликлар хуш кўради, деб эшитганман. Ўтир, − деди.
− Ҳа, мошхўрда, яхши. Одамни танаси яйрайди, – деб Оловиддин кампирга бир зумгина ҳам нигоҳ ташламай, янгага кўзини лўқ қилиб қаради. Бир-икки қошиқ суюқ овқатдан татиб кўргач: – Эй, санъатингизга қойилман, янга. Зўр пазандаю, созандасиз-да, − деди.
Кампир ҳи-ҳилаб кулди.
− Нега созанда дейсан. Нима артистлик қилибтими келиним?
− Ўзлари билади.
− Мен билмас эканманми?
Оловидин жавоб бериш ўрнига, косани қўлига олганча ёғоч қошиқни шақиллатмай, хўриллатиб
