қўлини янганинг боши узра айлантираркан, “коса борми? Узатинглар”, деди. Ташқаридан берилган пахта гулли косани қайтарди: Оддийроғи ҳам бўлаверади. Кейин ташлаб юборасиз.
− Одамдан азиз эканми? Отин ойи. Олаверинг!
Қайнанасини шаҳдам овозини Қалдирғоч эшитиб, ташқарига беихтиёр қаради ва уларга умидвор қараб турган ойиси ва қайнанасини кўрди.
− Яхши. Бўлмаса қизим, эмғични сиқинг. Сутингиз тошсин.
Қалдирғоч эплаши қийин бўлди.
Эна унинг лўппи сийнасини аявотганини сезиб, далда берди.
− Қаттиқроқ сиқинг, бошқа илож йўқ.
− Оғрияпти, ойи.
− Тортиб, тортиб эмғични учини эзғилаш керак.
Янга яна уриниб, дод деб туриб кетмоқчи эди. Эна елкасидан босди.
− Бесабр бўлманг.
Шундай деб, бош ва кўрсаткич бармоғи билан янганинг кўкрагининг эмизғичидан омбурдек қисиб олди-да: “ўзим бажармасам бўлмайди, шекилли”, деб эзишга киришди. Қалдирғоч “аҳ-аҳлаб”, пастки лабини тишлаб, кинначининг ҳаракатларини кузатар. Ром ойнасидан онаси бошини силкиганча унга ҳамдардлик билдириб турса, унинг ёнида: “шунақаям кўз бўладими, келинимни битта қарашда йиқитай деди-я, палакат, ичи қора”, деганча қудасига сўз айтаётган қайнанасини англади. Ниҳоят, кинначи эмизғични аста бураб, бошқа қўли билан Қалдирғочни оғриётган кўкрагини қаттиқ тортган эди. Янга дод деб юбордию, аммо шу пайт ўзида сут отилиб чиқди. Ҳамма чуқур хўрсиниб: худога шукр дейишди. Қалдирғоч, базўр илжайиб ойисига қаради. Ойиси бир нима дегунча, эна уни туртди.
− Сутни чиқариб ташлаш керак. Бу ёққа қаранг.
Қалдирғоч миннатдор энага ўгирилди, аммо у заррача жилмаймай, жиддий: “Энди кўкракни остидан бошлаб ғижимлаб-ғижимлаб ситинг, вақт ўтмасин ё кўрсатайми?” Эна унинг жавобини кутмай, сийнасини эзғилашга бошлаганди, косага тизиллаб сут отила бошлади.
Энани ҳақига дуолар қилиб, қўлига атаганларидан ҳам сероброқ пул тутган кампир: “Чўписхон эна юзга киринг, Оллоҳ умр берсин! Ундан ҳам ёшингиз ошиб юрсин. Сиз билганни дўхтирлар ҳам билмайди”, деганди, эна унинг сўзини кесиб, “уруш вақтида ҳамшира бўлганман, тиббиётдан хабарим бор”, деди кўча эшигига шошиб.
«Москвич»ини қиздириб турган Акобир орқа ўриндиққа эна ўтирган замон машинасига газ берди. У хотинининг дарди осон ариганидан хурсанд ҳовлиқар, кета-кетгунча энага ташаккурини айтиб борди.
Бу вақтда Қалдирғоч ичкарида, ётоқхонасида, тиғсиз, операциясиз бу дарддан фориқ бўлганига бир ишониб, бир ишонмай чўзилиб ётаркан кўкрагини, эмизғичларини ушлаб кўрар ва оғриқ сезмаётганига ишонч ҳосил қилганча димоғида ашула ижро этаркан, ойисини олдига кириб: «Хўш қизим, аҳволинг қалай? Яхши бўлиб қолдингми?» – деган саволига қўлини шипга томон кўтариб, михдек деб ишора қилди, қўшиғини узмай.
9. ҚАТТИҚҚЎЛ БРИГАДИР
Бир йиллар ўтиб, Оловиддин Политехника институтига, кечки ўқишга жойлашди.
