әлі де ақылға сыймайтынын айта келіп, ол менің ауыр үрейімді барынша тыныштандыруға тырысты.
Барлық сақтық шараларын ұмытып, Мэри болған жатын бөлмеге кіріп, оны өмірге қайта әкелу үшін жүрегіме қарсы ұстап тұратын фрейдизмді игердім, оның төсегіне жақындадым. Аяғынан әкем отырды: ол маған өзінің қауырт ғазалдарының бірін бекітті, содан кейін оны Мэриге қосып, оны маған көрсеткенде маған ребук жасағысы келетін сияқты. Анам сол жерде болды; Бірақ ол мені іздеуге ұмтылмады, себебі менің махаббатымды біле тұра, ол мені жақсы ана ретінде жақсы көретін әйелді, ұлының өзін қалай шабыттандыратынын біледі.
Мен оның зұлымдықтың не екенін білуге тырыспай, оны қозғалыссыз шатастырдым. Ол ұйықтап жатқандай болды: өлі паллормен жабылған бет-әлпеті ыдыраған шашпен жарты жасырылды, онда мен таңертең берген гүлдерім қысылып қалды: келісім-шарт маңдайы азап шегетінін анықтады, ал жеңіл тершеңдік оның ғибадатханаларын ылғалдандырды: жабық көзден кірпікшелерде тоқтаған көз жасын ағып кетуге тырысты.
Әкем менің барлық азапымды түсініп, зейнетке шығуға тұрды; бірақ шығар алдында төсекке жақындап, Мэридің импульсін алып, былай деді:
«Бәрі де болды. Кедей қыз! Дәл осы зұлымдықты анасы жамандыққа ұшыратты.
Мэридің кеудесі собық түзгендей баяу көтеріліп, өзінің табиғи жағдайына қайтып келгендіктен, тек көрікті дем алған. Әкем шыққанда өзімді төсектің басына қойып, үнсіз қалған анам мен Эмманы ұмытып, жастықтан Мэридің қолының бірін алып, оны көз жасы бар ағынға шомылдырдым. Ол менің барлық қателігімді өлшеді: бұл емделмейтін ұстаманың өте жас шабуылынан қайтыс болған анасының зұлымдығы еді. Бұл идея оны бұзу үшін менің бүкіл болмысымды өз мойнына алды.
Мен сол инертті қолымда қандай да бір қозғалысты сезіндім, оған тынысым жылуды қайтара алмады. Мэри қазірдің өзінде еркін дем ала бастаған, ал оның еріндері сөзді қыдырту үшін күрескен сияқты. Ол басым салмақтан құтылуға тырысқандай, басын бір жақтан екінші жаққа жылжытты. Бір сәт демалғаннан кейін ол түсініксіз сөздерді тығырыққа тірейді, бірақ соңғы кезде менің атым олардың арасында айқын қабылданды. Мен тұрып, көзін жұлып алып, бәлкім, қолыма тым көп басылған шығар, бәлкім, еріндерім оны атаған шығар. Ол қанық жарықтан жараланғандай көзін ақырындап ашып, мені тануға күш салып, оларды маған бекітті. Жарты тұрып бір сәттен кейін «Бұл не?» – деп, мені тартып алады; «Маған не болды?» – деп жалғастырды ол анамға үндеу тастап. Біз оны сендіруге тырыстық, және екпінмен сол кезде түсіндіре алмаған қандай да бір ребук болды, – деп қосты ол. Мен одан қорқамын» деп қорқыттым.
Ол қол жеткізгеннен кейін ауырып, қатты қайғырады. Мен кешке оны көру үшін қайтып оралдым, ол кезде әкем осындай жағдайларда орнатқан этикет оған рұқсат берді. Мен оған қош келдіңіздер деп айтқанымда, қолымды бір сәтке ұстап, «сені ертең көр», – деп, осы соңғы сөзді қандай да бір кеште әңгімемізді үзген кезде қолданғандай екпіндіргенде, ол біз үшін келесі күнді асыға
