og‘ir tomonini ko‘tarishga urinish kabi holatlar o‘zbekning to‘yidagi og‘aynilar, qo‘shnilarning jipsligini eslatardi. Xullas, hamma o‘zini Sohibqironning uzoq ajdodi deb bilar, bu mashvaratga halol ishtirok etishni xohlardi.
Ba’zan dil tubida cho‘kib yotgan xudbinlik hislari ham jazavaga kelib qolar, o‘zaro buyuk ajdodimizni talashish, unga o‘zini bevosita «payvandlab qo‘yish»ga urinish hollari ham uchrardi. Xususan, Temurning kindik qoni tomgan tuproq, deganda Ibn Arabshohning asarida Xo‘jailg‘or qishlog‘i ko‘rsatilsa-da, bu ma’lumot nisbiy, u aslida Keshning Shahrisabz mahallasida; Oktbyar posyolkasidagi Tarog‘li qishlog‘ida; Chiroqchi-Qarshi oralig‘ida; Muborakda – Zanjirli quduqda tavallud topgan, degan da’volar aytildi, bular atrofida munozaralar bo‘ldi.
Yakkabog‘da esa bir ziyolinamo kishi hammaning diqqatini o‘ziga tortib, manbalarda Temurning barlos urug‘idan, deyilgani xato, otasi – sayidlar avlodidan bo‘lib, barloslarning piri bo‘lgan, deb qoldi (o‘zi ham sayidlardan ekan). Hatto «falon rassom katta tog‘amga qa rab Ulug‘bek suratini chizuvdi, men esa Temurga o‘xshayman» deb sha’ma ham qildi. Bunday da’volarda qancha miqdorda haqiqat bo‘lishi mumkin, lekin asosiy masalaga daxli kam.
Ehtimol, Sohibqironning tug‘ilgan joyini ignaning uchidek aniqlik darajasida topish, urug‘ini belgilash qandaydir qiziquvchilar klubi uchun kerakdir, biroq bunday ma’lumotlarning fan uchun, xususan, merosxo‘rlik uchun zarracha ham ahamiyati yo‘q, deb o‘ylayman. Mabodo, shu yo‘nalishdagi munozaralarga zo‘r berilsa, ish absurd (betamizlik)gacha – ikki qishloqning bir-biri bilan yoqalashuvigacha borishi mumkin, lekin muddao hosil bo‘lmaydi. Biroq eng katta haqiqat shundaki, Amir Temur mana shu zaminda tug‘ildi, o‘sdi, yashadi, bizga vatandosh, qondosh, dindosh.
E’tiqodni bayroq qilib, buyuk jahongir haqidagi bor gapni jamoatchilikka ma’lum qilish xizmatiga – marhamat! Qolaversa, bobomiz otining izi qolgan har bir qarich joy tadqiqotga muhtoj, negaki, u yerda tariximizning bir parchasi yashiringan. Mana, Yakkabog‘ qishlog‘idagi Yodgor Valloma(t) madrasasi xarobasi. Butun qolgan ikki koshinli minora uch xil rangda, naqshlari ham hamohang emas. G‘isht terilishi, pardozlarda nafislik yetishmaydi, loyihasi o‘ziga xos (nishablikda qurilgan). Sho‘ro davrida hammom, aroq do‘koni, voenkomat bo‘lgan yodgorlik juda ayanchli holda, madrasa hujralari buzilib ketgan, hovli tashlandiq suprindixonaga aylangan. Yakkabog‘liklar uni Temur saltanati ilk davrida (yoki undan ham oldin), hali oliy imoratlar qurish tajribasi bo‘lmagan paytda bunyod etilgan, deb hisoblashadi. Bu gapda qanchalik haqiqat bor, bilmadim. (Yana afsus: yetti asr guvohi yemirilib, yo‘q bo‘lib borayapti. Qanisiz, madaniyatga taalluqli bo‘lsa, otning taqasini ham saqlovchi xalqlar?!)
Yoki Temurning oqsoqligi haqida ham turli taxminlar aytildi. Oyoq sinishini qaroqchilikda, jangda, deb o‘qigandik, Shahrisabzda Qiyomxon hoji kitoblarda ko‘rganlari asosida Temurning oyog‘i Buxoro yaqinida xandaqqa qulab singan (o‘smirlikda) va Qalmoq degan kampirnikida yotib davolangan, shu yerda atala (shavla emas) yeb og‘zi kuygan, deb qoldilar. Yakkabog‘da esa bolaligida ham oqsoq bo‘lganini, tepaga chiqishda kimo‘zarga quvlashmachoq o‘ynashsa, orqada qolib ketar, lekin har doim qalpog‘ini otib, birinchilikni olganini, o‘rtoqlariga «bosh oyoqdan ulug‘, mening bosh kiyimim marraga birinchi keldi», deb vaj aytganini so‘zlab berishdi.
Albatta, bu hikoyalar asl tarjimayi hol oldida yolg‘on, biroq xalqning o‘z farzandini e’zozlab, shunday naqllar ijod qilgani, ularning avlodlar osha yashab kelayotgani e’tiborga molik. Holbuki, jahongir haqida yuzlab rivoyatlar, matallar to‘qilganki, ular deyarli to‘planmagan, o‘rganilmagan. Bu – buyuk ajdodimizga nisbatan sovuq munosabat, uni xalq xotirasidan o‘chirib tashlash istagining ifodasi edi. Endi aybni yuvish fursati keldi.
TEMURBEK IZLARI BILAN
…Avtobusni tog‘ oldidagi Kaltaqo‘l qishlog‘ida qoldirishga to‘g‘ri keldi. Yana homiylarimizning himmati asqotdi. Ular kuchli yuk mashinasi topib berishdi. Ma’lum bo‘lishicha, bizni lash-lushlarimiz bilan bitta mashina toqqa olib chiqa olmas ekan. Ikkiga bo‘linishga to‘g‘ri keldi. Oldinda ketdim, ertaroq borib, ul-bulni tayyorlab turish kerak.
Tog‘ yo‘li tik, o‘nqir-cho‘nqir bo‘lishdan tashqari nihoyatda tor – bir izli. Qarshi tarafdan mashina kelib qolsa, nima bo‘larkan? Motor guvillaydi, zo‘riqadi, ba’zan g‘ildirak joyida aylanib qoladi, yuragimizni hovuchlab, bortga qapishgancha yuqorilaymiz. Ha deganda, tubsiz dara, uning qa’rida oqayotgan daryo ko‘rinaveradi. «Lochin» bo‘lmasak mayli edi, ishqilib xudo asrasin. Ba’zan qisqa tekisliklar to‘g‘ri kelib qoladi, mashina g‘izillab chopadi, tog‘ shamoli sochlarni taraydi, dimoqqa ufor hidlar uriladi. Yuqorilagan sari odam yorug‘lik dengizida g‘arq bo‘layotgandek sezadi o‘zini. Tog‘larda o‘zgacha munavvarlik, musaffolik bo‘ladi. Dimoq kuyishadi, bu havoning siyraklashayotganidan, yurak tezroq ura boshlaydi.
Ko‘zlagan manzilimiz – Toshqo‘rg‘on qishlog‘i, u xuddi chinni piyolaning tubida joylashgandek. Hozir 4–5 kilometr balandlikka chiqamiz, so‘ngra 2–3 kilometr pastga tushamiz. Qishloq kunchiqar tarafda, naqd Qashqadaryo chegarasida. Nari tomon – Surxondaryo, Bovurchi cho‘qqisidan To‘polondaryo irmoqlari boshlanadi, deyishadi.
Respublikamiz xaritasida Toshqo‘rg‘on degan qishloqlar ancha-muncha. Ularning, shubhasiz, o‘ziga xos tarixi bor, lekin umumiy tomonlari bor-yo‘qligi noma’lum. Balki bu so‘z to‘g‘ri ma’nosida – «tosh aylantirilgan qo‘rg‘on» shaklida yasalgandir. Bunday joylar har qadamda uchraydi. Ikkinchi ehtimol esa bu qishloqlarning asosi bir, yagona urug‘dan tarqalgan bo‘lishi ham mumkindir, negaki, Afg‘onistonda shunday otli katta shahar bo‘lgan (hozirgi nomi – Hulm). Mana bu qishloqdagilar o‘z ajdodlarini asli Afg‘onistondan ko‘chib kelgan, deb naql qilishadi. Aholisi, asosan, o‘zbek xalqining turk-qatag‘on urug‘i, oqchepkan (oq chekman?) tarmoqchasidan.
Qishloqda juda qadimgi tarix izlari bor, masalan, toshdan ohan (metall) ajratib olishdan hosil bo‘lgan chiqindilar – g‘ovak qop-qora mux (shlak)larga har qadamda duch kelasiz.
Biz o‘rmalab yurayotgan yo‘lni tirishqoq tog‘liklar hashar yo‘li bilan qura boshlagan edi. O‘sha yil (1975) ko‘klamida vaziyat o‘zgardi – Qizilsuv qo‘riqxonasining barpo etilishi odamlarni tirikchilik vositalari (o‘tin, xashak kabi)dan mahrum qildi va ko‘chishga majbur bo‘lishdi. Shunday qilib, yaxshi niyat bilan avlodlar xizmatiga yaraydi, deb qurilayotgan yo‘ldan ko‘ch-ko‘ronlar ortib o‘tildi, qishloqning necha ming yillik tarixi bitdi. Hozir bu yerda «adashib qolgan» yigirmaga yaqin xo‘jalik yashaydi. Biz ulardan birinikida qo‘noq bo‘lamiz.
Qishloqning ekspeditsiyaga taalluqli tomoni shundaki, uning yuqorisida Amir Temur nomi bilan ataluvchi g‘or bor. U maxsus o‘rganilmagan yoki materiallar jamoatchilikka ma’lum qilinmagan. G‘orda qadimgi hayot izlari saqlangan: tosh taxlab, katta supa qilingan, zinapoyalar bor.
Shunday qilib, urush va mehnat faxriysi Bozor bobo Yorbekov xonadoniga tushdik. Otaxonning o‘n bir farzandi, ko‘plab nabiralari bor. Katta o‘g‘li Nazar – o‘qituvchi, u bizga Yuriy Arakcheevning «В поисках Апполона» degan kitobini ko‘rsatdi. Unda tabiat ishqibozining qizil xolli oq kapalak – Apollonni izlash sarguzashtlari bayon qilingan. Shu qishloq manzaralarining rangli suratlari berilgan. Tafsiloti ko‘p, samolyotga bilet olish oldi-qochdisini ikki sahifada ifodalaydi. Moskvadagi «Мысль» nashriyotidan chiqqan bu kitob pishiq qog‘ozda, chiroyli rangli muqovada bosilgan. Bizda ham shunday kitoblarni chiqarisharmikan?!
Tun fayzli o‘tdi. Ertalab g‘orga otlandik. Besh eshak va ikki otga ko‘ch-ko‘ronni yukladik. Qo‘riqxona bo‘lim boshlig‘i Yodgor va Nazar hamrohlik qiladigan bo‘lishdi. Daryo bo‘yiga tushib, toqqa o‘rladik. Bu yo‘llardan ko‘p yurganman, har bir so‘qmoq tanish. Hamrohlarda ishqibozlik oshgandan-oshgan, ko‘plariga bunday safar yangilik. Eshakka ham eplab minisha olmaydi, biroq ishtiyoq kuchli.
Gazaqo‘tonga
