ҳаворанг «Жигули»си қаердандир топилиб, Оталар чойхонасининг кираверишига қўйиб қўйилди. Ҳатто, автомашинанинг калити, ҳужжатлари ҳам ўз жойида эди. Ғани мелиса бир такси машинасида келди-да, ҳеч кимга ҳеч гап айтмай, сўраб-суриштирмай, машинани таниб, олд ўриндиққа ўтирди-да, гур этказиб юргазиб, жўнаворди.
Марғилонда яна бир одам пайдо бўлганди. У аёл киши бўлиб, исми Ҳуснигул, бор-йўғи шаҳардаги марказий банкда инспектор бўлиб ишларди. Бироқ, у Инсон ҳуқуқларини ҳимоя қилиш, деган бир ташкилотга аъзо бўлганини пешлаб, доим сумкасига солиб юрадиган қизил гувоҳномасини кўрсатиб, Бобурхондан оширса ошираётган эдики, сира камайтирмаётганди.
Ўрта бўй, гапирганда овози хириллаганми-ей, чийиллагандайми-ей эшитиладиган, қорачадан келган у аёл ўрта махсус маълумотли бўлиб, қисқа муддатда шунча лик танилиб кетдики, одамларнинг назарида Ҳуснигул ҳар қандай битмайдиган ишни битказа оладиган бообрў одам бўлди-қолди.
Унинг иш услуби жуда оддий ва режали эди. Ҳуснигул ҳар қандай йирик ташкилот, корхона раҳбарининг қабулига дадил кириб борар, сабр билан кутиб, ниҳоят, раҳбарнинг хонасида пайдо бўлиб, ўзини инсон ҳуқуқларини ҳимоя қилиш бўйича яқинда ташкил этилган халқаро ташкилотнинг вилоятдаги ягона вакили сифатида таништирар, қўшимчасига уёқ-буёқдан ширин гаплашиб, охирида: «Шу телефонингиздан бир телефон қилиб олсам майлими?» дея рухсат сўраб, умрида инсон ҳуқуқларини ҳимоя қиладиган халқаро ташкилот ҳам бор эканидан биринчи маротаба хабар топиб, гарангсиб, анқайиб турган раҳбарнинг рухсати билан хизмат телефонидан хориждаги «Озодлик» радиостанцияси мухбирига сим қоқиб, янгиликлар борлигини билдириб, диктофонига ёзиб олган ёлғон-яшиқ хабарларни қўйиб берарди. Гарчанд, бу суҳбатлашув учун бор-йўғи 3-4 минут вақт кетса-да, «Озодлик»даги валломат, ўпкаси оғзига тиқилиб, хурсандчилик билан Ҳуснигулнинг диктофонидан қўйилаётган «янгилик»ни ўзига ёзиб олар, қарабсизки, ўша куни кечқуруноқ «Озодлик»дагилар Ҳуснигулнинг бу “янгилиги”ни қайта-қайта айлантиришни бошлашар ва бундай айлантиришлар суюнчи сўрагандек гоҳо бир ҳафтагача чўзиб бориларди.
Кейинги гал эса Ҳуснигул ҳалиги раҳбарнинг ҳузурига “махсус қуролланган” ҳолда кириб борарди. Унинг қуроллари шундан иборат бўлардики, Ҳуснигул қаерлардан бўлса ҳам, раҳбарнинг қаерда туғилиб ўсганидан бошлаб, ишхонасидаги майда-чуйда камчиликкача топиб қўйган ва унинг ҳузурида бор гапни тўкиб соларди. Табиийки, раҳбарнинг айбларини тўкиб-солишда дўқпўписа: «Сени «Озодлик»ка чиқариб юбораман, фалон ишни битирмасанг», қабилида бўлиб ўтарди. Қарабсизки, қўрқоқ раҳбар Ҳуснигулнинг оёғи тагига йиқилмайди-ю, ундан берироқ афтодаҳол алфозда, сувга тушган мушукдек ювош тортиб, олдига қўйган барча шартларини кўз очиб юмгунча бажариб берарди. Мабодо, иш битириш учун бошқача шарт қўйилмаса, йириккина пора олиш билан суҳбат тугалланиб, Ҳуснигул раҳбарнинг хонасидан силлиққина чиқиб кетарди. Кейинги сафар эса раҳбар Ҳуснигулнинг отини эшитиши билан унга қулоқ қоқмай тобелигини олдиндан изҳор қилиб турадиган бўлиб
