kadar okuyor, onlarla yaşıyordum. Kendimi uzun süre Dulcinea olarak hayal etmiş, kurtarıcımın yel değirmenlerini yenerek gelmesini beklemiştim.
Aşkımız bitmiyor, her gün alevleniyordu. Evlendik. Beraber yaşlandık. Onunla hayat çok hızlı geçiyordu, zaman bize yetmiyor, onu durdurmak istiyorduk. Yol göstericimin, kahramanımın sözlerini ezberlemiştim, artık kitap sayfalarına bakmama gerek yoktu.
“Çevremizdeki her şey durmalı. Hızlı hızlı yürüyen kadın, elindeki kahveyi üfleyerek soğutmaya çalışan adamla çarpışmadan durmalı… Çift katlı otobüsün peşinden koşan mavi bereli genç ıslık çalmak için parmaklarını ağzına götürdüğünde durmalı… Oturduğu kafede çalan müziğe başını sallayarak eşlik eden genç adamın sevgilisini görünce yüzünde oluşan gülümsemesi uçmadan durmalı… ben onları izlerken yalnızca ikimizin hareket ettiğini fark etmeli, ânı uzatmalı, öbür fanilerin aksine ne kadar şanslı olduğumuzu düşünüp zamanı sündürmeliyiz.”
Kahvaltıdan sonra mutlaka beraber yürüyüşe çıkardık. Zayıflamak için değildi, daha fazla zaman geçirebilmek için sağlıklı olmalıydım. Havalar serinlediğinden zebercet renkli fularımı boynuma bağladı, ayakkabılarımı giydirdi, saçlarımı topladı. Tam evden çıkacakken kapı çaldı.
Kaktüs adamla gözlerden uzak mutlu mesut aşkımızı yaşarken aylardır ilk kez kapım çaldı. Günlerin, haftaların geçtiğini soğuyan evden anladım. Kim gelmişse yanlış adresti, emindim. Doğrulup yere oturdum. Kapı tekrar çaldı. Israra dayanamadım, kim olduğunu sormadan kapıyı açtım.
Ayaklarından başladım ona bakmaya, iki kitap ayracı gibi muntazaman vücuduna oturtulmuş bacaklarına. Gözlerine gelene kadar epey zaman geçti. Kasketinin altındaki dalgalı kumral saçlarının örttüğü mavi gözlerini gördüm.
“Merve Cömert,” dedi. Yavaşça kafamı salladım. Zımbalanmış kâğıtlar arasında ismimin yazdığı yeri gösterdi kalemin ucuyla. “Şuraya imzanızı alabilir miyim?”
Yatak odasının kapısı sertçe kapandı. “Cereyan yapmış olmalı,” dedi. Gülümserken gözleri küçüldü.
Kalın bileklerimden genişleyen baldırlarıma doğru, bir damla suya ihtiyaç duymadan kendi kendine büyüyen dikenlerimi gördüm. Konuştukça ağzından çıkan harfler sıralarını şaşırıp başka sözcüklere dönüştü, “Merhaba,” dedi sanki. “Sonunda geldim.”
Sarı Duvar Kâğıdı2
Yokuşun en dik yerindeyiz. Sonrası görünmüyor. Yol dar. Camdan kolumuzu çıkarsak mezarlığın duvarlarına dokunacağız. Arabanın tavanına vuran dolu tanelerinden korkuyoruz. Ellerini başının arkasında kavuşturmuş, boynu eğik, kabuğuna sığmaya çalışan kaplumbağa gibi saklandığını sanıyor.
Radyonun sesini açtım, sevdiği radyo frekansı bir numarada. Türkü kanalıyla karışıyor, ne türkü anlaşılıyor ne o son hit şarkı. Önümü daha iyi görebilmek için koltukta doğruldum. Dikiz aynasından bakıp, “Neydi o yeni öğrendiğin şarkı, bana da öğret hadi. Başla,” dedim.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
