ты з-за бэзу?! – З дакорам і недаўменнем глядзела на цётку. І ўсё зразумела позна вечарам, калі ўжо ляглі спаць.
– Га-алю, – адазвалася цётка, – не спіш?
– Не. Прывыкаю да тваіх падушак.
– Ну прывыкай… – І тут жа праз кароценькую паўзу: – Чуеш мяне, Галю… А чаго гэта ў вас з Віцькам дзяцей няма?! Ужо даўно трэба, каб быў нехта.
– Давай будзем спаць, цётачка, – адказала Галя.
– Не-е, выспацца паспееш. Калі дзеці, гэта ўжо сям’я… А без іх… Тут мне, ведаеш, сны дзіўныя пачалі сніцца. Ты ўсё па сваёй кватэры там, у Мінску, з нейкай падушачкай хадзіла… І я побач была. І ўжо гляджу: няма ў тваіх руках падушачкі той… Бо-о, Галю, пытаюся, а дзе ж падушачка?! А ты адказваеш: украў нехта, во-о, проста тут… на вачах!
Галя прытаіла дыханне, слухала, а цётка Маня працягвала:
– Ну і што ж ты маўчыш, не пытаешся, да чаго гэты сон можа быць?! А пэўна ж, цікава… Дык я табе патлумачу… Падушачка тая – Віця твой. Добра табе з ім жылося, мякка, але…
Галя ажно засмяялася:
– Табе б філосафам, цётка Маня, быць. Але ж да мяне з Віцем тваю філасофію ніяк не прывяжаш. Адна я ў яго, цётка, адна! І давай спаць будзем.
Яна, Галка, тады нават і падумаць не магла, наколькі памылковымі былі тыя ейныя словы. Але падсвядома штосьці рупіла, і ўжо назаўтра пачала яна збірацца назад, у Мінск. Паехала не на электрычцы, як заўсёды гэта рабіла, а на аўтобусе. Думала: «Хай сабе ледзь не сярод ночы ў Мінск прыеду, але затое хутчэй!» Нешта нібыта гнала яе, прыспешвала. Дамоў Віктару званіць не стала. Як толькі прыехала ў Мінск, адразу ж узяла таксі, ведаючы, што познім вечарам грамадскі транспарт ходзіць рэдка. З бярэмам ужо прывялай чаромхі ўвайшла ў кватэру. Віктар насустрач ёй не выйшаў. «У ваннай», – падумала яна, там цурчэла вада. Прайшла на кухню і… знерухомела ў парозе. Каля пліты стаяла амаль дзяўчынка, але не надта разгубленая. Праўда, пераставіла патэльню з гарачай канфоркі на незапаленую і з цікавасцю разглядвала Галку, з рук якой выпадала чаромха – галінка за галінкай…
Потым, калі Галка шмат разоў згадвала гэты момант, здзіўлялася самой сабе, таму, што яе абурыла не сама прысутнасць гэтай жанчыны-дзяўчынкі ў ейнай кватэры, а тое, што яна была ў ейным, Галчыным, халаціку, накінутым на джынсы і топік. З ваннага пакоя выйшаў Віктар, сказаў з усмешкай, але яна была нібы прыклееная на твары:
– Галік, бачыш, у нас госці. Вы яшчэ не пазнаёміліся?
Жанчына-дзяўчынка адвярнулася і адазвалася, хмыкнуўшы:
– Ты не да месца прыдурваешся. Не рабі з сябе ідыёта!
«З характарам яна», – падумала Галка, не зважаючы на чаромхавыя галінкі, якія ўсё падалі і падалі… Віктар пачаў паднімаць іх, а потым проста згроб і шпурнуў у сметніцу.
– Пройдзем у спальню, – сказаў ён Галцы. – Пагаворым.
Яна паслухмяна пайшла за ім. Кінулася ў вочы, што пасцельная бялізна, якую яна старанна прасавала тыдзень таму назад, на ложках была ўся скамечаная. Але гэта не бянтэжыла
