Pobudka zbiorek poezji. Adam Asnyk

      Precz ze zwątpieniem, co łamie

      I męskich pozbawia sił-

      Niech targa skrwawione ramię

      Łańcuch, co w ciało się wpił.

      Precz z małoduszną rozpaczą,

      Niewolno rozpaczać nam!

      Niech myśli zuchwale skaczą

      Do niebios zamkniętych bram!

      Niech biegną, jak hufce zbrojne

      I sztandar rozwiną swój,

      Niech śpieszą na świętą wojnę,

      Na wielki o prawdę bój.

      Niechaj nas klęski nie straszą,

      Niech hasło bojowe brzmi:

      Za naszą wolność i waszą

      Za przyszłych braterstwa dni!

      Choć jeden za drugim pada

      Z czcicieli duchowych zórz,

      Choć przemoc, odstępstwo, zdrada

      W ich łonie zatapia nóż,

      Choć twierdza w gruzy się wali,

      Choć płonie nad głową dom-

      Nie dajcie, zakuci w stali,

      Przystępu rozpaczy łzom!

      Lecz oręż dobrawszy świeży

      W obronie człowieczych praw,

      Ostatnia garstko rycerzy,

      Do końca swe czoło staw!

      Duch ludzki wszak nie na wieki

      W krwiożerczych zatonął snach

      I szydząc z jutrzni dalekiej,

      Uwielbił przemoc i strach.

      Nie zawsze narodów pycha

      Bezmyślna władania chuć,

      Przed siłą ugnie się cicha,

      By w oczy ofiarom pluć;

      Nie zawsze na cudze chciwa

      Będzie wśród przekleństw i skarg

      Kuć drugim kajdan ogniwa,

      Aż własny zakuje kark.

      Powoli światło się wciska

      I dalej posuwa w głąb…

      A jak Jerycho w zwaliska

      Od dźwięku runęło trąb,

      Tak runie w świetlanej zorzy