ο δάσκαλος.
'Oταν τελείωσα αυτό το μικρό μου έργο, άφησα το τετράδιο για διόρθωση και όπως όλα τα άλλα παιδιά έφυγα για το σπίτι. Την ίδια μέρα θα γινόταν μια συνάντηση γονέων στο σχολείο, και περίμενα με ανυπομονησία, πότε θα έρθει σπίτι η μάνα μου. 'Oταν επέστρεψε, με δάκρυα στα μάτια με ρώτησε:
– Λένα, τί έχεις γράψει;
– Μανούλα, είπαν κάτι κακό για μένα; Ρώτησα εγώ με τρόμο.
– 'Oχι αγάπη μου! Εκεί στη συνέλευση, η δασκάλα σου διάβασε μπροστά σε όλους τους γονείς την έκθεση σου και όλοι συγκινήθηκαν πολύ ακούγοντας την κι εγώ πιο πολύ από όλους!
– Αχ μανούλα, κι εγώ νόμιζα ότι θα μου βάλεις τις φωνές, είπα εγώ.
– Τι λες κορίτσι μου γλυκό, γιατί να σε μαλώσω, αφού εσύ είσαι ένα τόσο καλό κι έξυπνο παιδί. Καρδούλα μου εσύ! Αγκάλιασε με, είπε η μαμά.
Φυσικά τότε ακόμα, δεν είχα ιδέα, ότι αυτή η μικρή μου δημιουργία θα ερχόταν στη ζωή μου, πολλά χρόνια αργότερα με μια άλλη μορφή…
Το Μυστήριο του κλειδιού
30 χρόνια αργότερα…
Κάποτε ένας σοφός άνθρωπος είπε: “Άμα δεν έχεις βιώσει κάτι, τότε δεν μπορείς να το μεταφέρεις στους άλλους”.
Κάποτε που χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο θυμάμαι ότι βρισκόμουνα ξαπλωμένη και ακίνητη στο δωμάτιο και βλακωδώς κοίταζα στο ταβάνι. Οι νοσοκόμες κάνοντας μια τελευταία στάση πριν φύγουν, μου είπαν καληνύχτα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλές και διάφορες τρελές σκέψεις δεν με άφηναν να ξεκουραστώ. Ο ορός με ενοχλούσε καθώς δοκίμαζα να γυρίσω στο πλάι. Δίπλα μου, άκουγα ένα συνεχόμενο βογκητό από μια ηλικιωμένη γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη στο άλλο κρεβάτι, και αυτός ο θόρυβος δε με άφηνε να κοιμηθώ με ηρεμία. Η αδυναμία μου όμως και η κούραση, κάποια στιγμή με νίκησαν και αποκοιμήθηκα.
Μέσα στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Και τί έγινε, θα μου πείτε. 'Oλοι οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα. Αυτό όμως δεν ήταν ένα απλό όνειρο! Αυτό ήταν ένα προφητικό όνειρο, ένας Οιωνός από τον Ουρανό. Αργότερα, έτσι θα άρχιζα να το ονομάζω: Οιωνός από τον Ουρανό. Αυτό το όνειρο, τόσο πολύ μπήκε στη μνήμη μου, που αν και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, το θυμάμαι πολύ καλά μέχρι και σήμερα.
Στον ύπνο μου, λοιπόν, διάλεγα ένα διαμέρισμα και μιλούσα με μια αόρατη ανδρική φωνή που ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Ήξερα, ότι θα αγόραζα το διαμέρισμα που βρισκόταν στον πρώτο όροφο. Εκτός από το διαμέρισμα, υπήρχε και μια μικρή αποθήκη με γκαράζ. 'Oλα μαζί είχαν τιμή τις εβδομήντα χιλιάδες. Είδα ακόμα, ότι μέσα στο διαμέρισμα υπήρχε παντού φως και αυτή η Ανδρική Φωνή από Ψηλά με ρώτησε:
– Σου αρέσει;
– Ναι, εδώ μέσα έχει πολύ φως, απάντησα εγώ.
– Η Φωνή με ρωτάει ξανά:
– Σε τί χρώμα θα ήθελες να είναι βαμμένοι οι τοίχοι;
– Καλύτερα να είναι σε χρώμα μπεζ ή ροδακινί, απάντησα εγώ.
Μετά η Φωνή με ρώτησε ακόμα μια φορά:
– Ποια κουζίνα θα ήθελες να έχεις;
– Σαν εκείνη που είχα κάποτε,
