я, здаецца, штосьці ўспомніў! – прагаварыў Скрайф павольна. – Дзікія кошкі Барсума… ну, вядома ж, я пра іх чуў! Жанчыны-амазонкі?
Холін сцвярджальна кіўнуў.
– Амазонкі, ніндзя, суперагенты… як іх толькі не называюць… Самі ж яны называюць сябе – «дзікімі кошкамі».
– Яны што, любяць драпацца? – пажартаваў Скрайф, але Холін, не прымаючы жарту, адмоўна матлянуў галавой.
– Не ведаю, як драпацца… але ў баявых адзінаборствах ім няма роўных ва ўсёй нашай Федэрацыі!
– Так ужо і няма! – Скрайф недаверліва ўсміхнуўся.
– Няма! – упарта паўтарыў Холін. – Яны з самага ранняга дзяцінства пачынаюць авалодваць гэтым майстэрствам. Адзіны іх занятак – сакрэтныя аперацыі найвышэйшай складанасці. За вялікія грошы іх наймаюць дзеля гэтага ўрады асобных планет альбо тыя ці іншыя карпарацыі. І заўсёды – стопрацэнтны вынік! Праколаў у іх практычна не бывае!
– І што ж гэта за аперацыі? – з цікавасцю спытаў Скін. – Забойствы?
– Не толькі… – Холін крыху памаўчаў. – Яны могуць, да прыкладу, выкрасці кіраўніка карпарацыі… Удвух, утрох… нягледзячы на сотню целаахоўнікаў! А могуць, наадварот, вызваліць яго з палону. Зняць копіі сакрэтнай дакументацыі… ды ці мала падобных сітуацый можа ўзнікнуць у жыцці. І заўсёды стопрацэнтны вынік, уяўляеш!
– Сур’ёзныя дамачкі! – Скоайф памаўчаў крыху, асэнсоўваючы толькі што пачутае. – І што, гэтая жанчына…
– Яна з «дзікіх кошак»!
Нейкі час абодвы маўчалі.
– Гэта сур’ёзна, Скін! – ціха прагаварыў Холін, упершыню ён назваў Скрайфа не па прозвішчу. – Трэба штосьці рабіць!
– Трэба! – згадзіўся Скрайф. – Дарэчы, дзякуй, што напомніў!
Ён націснуў сярэднюю з клавішаў і правы экран засвяціўся, на ім з’явіўся твар аднаго з дзяжурных.
– Хто-небудзь з рамонтнікаў ужо вярнуўся? – спытаў Скрайф і дзяжурны згодна кіўнуў. – Пашліце іх да таго фермера, які быў у мяне сёння. Пашліце зараз жа!
– Яны ўжо вылецелі, містэр Скрайф! – паведаміў дзяжурны. – Яны ўжо павінны быць там!
– Вось бачыш! – Скрайф паглядзеў на Холіна. – Рамонтнікі ўжо там… сітуацыя пад кантролем! Якая гэта брыгада? – зноў звярнуўся ён да дзяжурнага.
Дзяжурны на імгненне задумаўся.
– Пятая, містэр Скрайф! – Пятая? – Скрайф усміхнуўся. – Гэта тая, дзе пілотам Карантышка Джон?
– Яна самая! – дзяжурны таксама дазволіў сабе нясмелую ўсмешку. – Брыгадзір – Алаф Свенсан, аператар – Лэслі…
– Вельмі добра!
Скрайф зноў націснуў клавішу і твар дзяжурнага знік.
– Вось бачыш – усё ў парадку! – Скрайф пазяхнуў, потым устаў, як бы паказваючы гэтым, што размова закончана. – Хутка яна зноў забудзе, што калісьці жыла ў палацы. Хутка яна зноў стане ранейшай паслухмянай рабочай жонкай…
«Напіцца б зараз! – тужліва падумалася яму. – Не так, як заўсёды, а па-сапраўднаму!
