– з’ехаць з Друцка!
Яна моўчкі зносіла кпіны ды знявагі іншых дзяцей за сваё цемрашальства, якое найперш увасабляла адсутнасць у яе хаця б якой-небудзь старэнькай NOKIA, няхай сабе і без фотакамеры. Мужна трывала допыты настаўнікаў, якім заўсёды нешта ад яе было трэба – што дакладна, яна доўга не разумела, бо кожны патрабаваў нешта сваё…
Дома таксама Ірка цяпер затрымлівалася болей чым на ноч, хоць і без асаблівай ахвоты, рабіла нешта па гаспадарцы. Нават Віцёк, здаецца, цяпер чапляўся да яе меней.
Але ўсё гэта было толькі ўдалай маскіроўкай. Ірка не ведала гэтага слова, але цудоўна разумела сэнс таго, што і дзеля чаго робіць.
Вельмі хутка яна адчула, як трэба паводзіць сябе з настаўніцамі, каб ім падабацца. Аказваецца, дастаткова толькі ветліва пасміхнуцца і прывітацца раніцою з любой з іх, нават з самай злой матэматычкай, Ганнай Анатольеўнай, каб табе ўжо не паставілі менш за траяк!..
Можна было б сказаць, што жыццё наладзілася, але неяк непрыкметна, калі Ірка была ўжо ў восьмым класе, калі заставалася пратрымацца не болей чым паўтара года, Віцёк запіў… Прычым як адзначыў Новы год, так і не спыняўся.
У доме зноў стала немагчыма знаходзіцца: цыгарэтны дым мяшаўся з перагарам, маці і айчым няспынна сварыліся, перапалоханы маленькі Саша пастаянна плакаў…
Цяпер Ірка нават шкадавала малога, ці не ўпершыню ад часу яго нараджэння ставілася да Сашы як да браціка: карміла раніцою, адводзіла і забірала з садка, імкнулася паболей быць з ім на вуліцы, каб не палохаць малога хранічным гармідарам, які панаваў у іхнім доме.
Неяк у канцы сакавіка, калі Ірка вярнулася са школы, у хаце быў адзін п’яны айчым, які, як звычайна, сядзеў ля тэлевізара ў дымавой смузе ад смярдзючых танных цыгарэт і бяздумна пераключаў туды-сюды каналы. Калі дзяўчынка ціхенька прашмыгнула ў свой пакойчык, каб пераапрануцца ў хатняе, зусім неспадзявана следам увайшоў Віцёк. Яна сцялася, бо была пераканана, што той зараз пачне крычэць, нечым папракаць ці патрабаваць, каб яна штосьці зрабіла. Але той, няўпэўнена трымаючыся на нагах, моўчкі падышоў ушчыльную да Іркі. Яна адчула, як брыдка ад яго смярдзіць перагарам, цыгарэтным дымам ды нямытым целам. Нейкі невядомы раней страх перад айчымам варухнуўся недзе ў глыбіні Ірчынай душы: што ён надумаў? Біцца будзе?
На твары Віцька з’явіўся абсалютна незнаёмы дзяўчынцы выраз: вусны расцягнуліся ў кволае падабенства ўсмешкі, карыя вочы касавурыліся некуды ўбок, шырокія ноздры трымцелі ад частага дыхання…
Раптам ён абхапіў правай рукой Ірчыну шыю, а левай пачаў абмацваць яе грудзі. У дзяўчынкі ад спалоху падкасіліся ногі. Ён не ўтрымаў яе, выпусціў з рук, і яна бязвольна павалілася на падлогу.
– Якая з цябе яшчэ дзеўка?! – неспадзявана папракнуў п’яны вылюдак васьмікласніцу. – Дошка-дошкаю! Бірубалка! У мяне цыцкі і то большыя! Смаркачка ты яшчэ, Ірка! А то ходзіш тут, задам круціш… Што ты – што ты!..
Ён выйшаў з яе пакойчыка, а яна яшчэ
