ён яшчэ падыдзе да мяне? – спыталася Святлана.
– Што я чую?! – шчыра здзівілася Наташка. – Ты ж ісці не хацела! – нагадала, але, убачыўшы, як нахмурылася сяброўка, паспяшалася падсаладзіць пілюлю. – Зразумела, падыдзе. Нездарма ж з усіх абраў цябе!
– Вось гэта і дзіўна, – задумалася Святлана. – Гэтулькі маладзенькіх вакол, а ён мяне запрасіў…
– Нічога дзіўнага, – паціснула плячыма Наташка. – Вытанчаная натура мастака беспамылкова разгледзела сапраўднае сярод падробак.
– Што ты такое кажаш?! Якіх падробак? – не зразумела Святлана, а потым, нібы апамятаўшыся, прамовіла: – Пачакай, пачакай, ты што, хіба ведаеш яго?..
– Ну, так, ведаю, – неахвотна адказала Наташка. – Ён у Доме культуры працуе рэжысёрам. Прыслалі па размеркаванні пасля ўнівера. Творчы чалавек, між іншым. Так што невыпадкова ён да цябе падышоў. Ты ж прыгажуня. Да мяне вось ніхто не падыходзіць.
– Наташа… – пагладзіла сяброўку па галоўцы, як маленькую, Святлана.
– Ды жартую я, – усміхнулася Наташка, – хутка ад ахвотнікаў адбою не будзе.
Нібы ў пацверджанне яе слоў, да століка падышоў нейкі мужчына і выцягнуў Наташку, як рыбку з сажалкі, са свістам, на сярэдзіну залы. Святлана танчыць не пайшла, не любіла дрыгацца пад незразумелыя «тыц-тыц-тыц». Яна зняла пінжак, бо зрабілася горача, і павесіла яго на спінку крэсла, запраўленую ў штаны блузку адпусціла навыпуск, гальштук сарвала і засунула ва ўнутраную кішэню пінжака, некалькі верхніх гузікаў на блузцы расшпіліла: стала лягчэй.
Святлана сядзела за столікам адна. Яе спадарожніцы танчылі ў паўколе, «трудавік» сышоў курыць на паветра. Вачамі яна шукала маладога чалавека, з якім танчыла, але знайсці не змагла. Дзіўнае пачуццё закралася ў душу жанчыне. Ёй было крыўдна за сябе. За тое, што засталася адна, калі іншыя весяліліся. Так, яна не любіла хуткія рытмы і эпілептычнае торганне пад іх, але ён мог хаця б для выгляду запрасіць… Якая лухта… Пра што яна думае? Ды ён падышоў да яе, хутчэй за ўсё, з ветлівасці ці паспрачаўшыся з кімсьці на яе, або Наташка загадзя папрасіла, бо знаёмая з ім ужо… Так, безумоўна, гэта Наташчыных рук справа.
– Не перашкоджу? – раптам пачула над самым вухам аксамітавы барытон Святлана.
– Што? – быццам спалохалася чагосьці, знізу ўгару (малады чалавек схіліўся над ёй, абапіраючыся адной рукой аб стол, іншай трымаўся за спінку яе крэсла) паглядзела яна, але імгненна заўважыла позірк суразмоўцы, накіраваны ў выраз яе блузкі. Грудзі ўсё-ткі выглядалі «апетытна» і яшчэ маглі зводзіць з розуму нават такіх юных прадстаўнікоў мужчынскай паловы чалавецтва. – Прабачце, – усміхнулася Святлана і рукой паказала, што той можа сесці насупраць, усё адно пакуль нікога няма.
– Міхал маё імя, – сказаў малады чалавек, як толькі зручна размясціўся на крэсле. – А вы?
– Святлана, – адказала жанчына.
– Можа быць, вып’ем на брудэршафт, – прапанаваў Міхал, – і пяройдзем на «ты»?
– Навошта? – неахвотна супраціўлялася
