i пусцiлiся бегма назад. Але нiжэйшы пачаў адставаць. Лiтавар ужо насцiгаў яго, чуў, як ён цяжка дыхае, сапе, нiбы ўдушлiвы, прысядаючы пад цяжкiм мяшком.
– Стой!.. – Лiтавар затрос вобруццю, мусiць, пабойваючыся падыходзiць блiжай да чужога чалавека.
Той зноў прыпынiўся, рукою спаднiзу паддаў на спiну мяшок i захiстаўся пад яго цяжарам.
Той, большы, ужо спускаўся з грудка ў лагчыну, мяркуючы даскочыць да нiзкiх, як кучкi гною, ялаўцовых кустоў, што расселiся ў лагчыне перад самым лесам. Гэты, меншы, самлеў ушчэнт i ледзьве ўжо iшоў подбегам. Каля яго круцiўся, як круцiцца каля раз’ятранага воўка баязлiвы сабака, Бронiк Лiтавар.
– Цуглямi яму!.. Цуглямi!
– Глядзi – уцячэ!..
– Во, ядры тваю палку!..
З крыкам сюды ўжо збягалiся ўсе начлежнiкi.
Спатыкнуўшыся ў разоры, чужы чалавек упаў на каленi, i цераз голаў яму пераляцеў цяжкi салявы мяшок. Чалавек лёгка, як спуджаны заяц, падхапiўся i, кiдаючыся ўбок, пабег даганяць таго, што схаваўся каля нiзкага маладога ялаўцу. Аддыхваючыся, цiкаваў адтуль, што будзе далей.
Першы да мяшка даскочыў Бронiк Лiтавар, цяў яго нагою, а потым пачаў абмацваць, як на торгу япрука.
– Што гэта? – сюды падаспелi ўжо ўсе начлежнiкi.
– Цi не палатно, бо куфрам пахне, – Лiтавар падняў за раз’еханую жычку мяшок, паважыў у руцэ. – Ого, з такiм ценжарам далёка не ўцячэш, – i пачаў яго развязваць.
Начлежнiкi збiлiся ў грамаду, нехта чыркнуў запалкай, зашыпеў палахлiвы агонь, затрапятаўся жоўтаясным водсветам на тварах у людзей, што стаялi, сагнуўшыся, над мяшком. I праўда, у iм было палатно – мо з дзесяць туга скручаных i выгладжаных пранiкам сувояў. Ад яго пахла затхласцю i нафталiнам.
– Гэ, патушы! – цвёрда сказаў Лiтавар ужо ў густую цемнату, што замiгцела перад вачмi, бо вецер здзьмухнуў з запалкi агонь.
Начлежнiкi жмурылiся ад раптоўнае цемнаты, церлi рукамi вочы, збiтыя з панталыку i гэтымi зладзеямi, што знянацку прыйшлi сюды, i гэтым палатном, што было ў мяшку.
– Так што, хлопцы, будзем дзялiць? – спытаў Лiтавар. Вочы яго прывыклi да цемнаты, i ён ужо бачыў белаватыя твары начлежнiкаў.
– Нягож панясём i аддамо iм, – голас у Алесiнага малацьбiта быў нейкi сухаваты i чужы – чалавека яшчэ, мусiць, калацiў страх.
Начлежнiкi пiльна азiралiся за плечы, прыглядаючыся да нiзкiх, як накiданы з воза кучамi гной, ялаўцовых кустоў. Там як нехта варушыўся. Нейкая трывога iшла з таго боку, брала холадам за сэрца. Чорны лес, далёкiя боханы грудоў гiнулi ў цёмным пачассi ночы. Пайдзi – i, здаецца, гэтая ноч будзе бэрсацца табе за ногi.
– А хто гэта быў? – спытаў нiжэйшы за ўсiх, той самы хлопец у пляскатай кепцы.
– Хто ж, як не Катэ, – капаючыся ў мяшку, азваўся Лiтавар.
– Няўжо? I ты пазнаў?
– Чорта яго ўночы пазнае. Але ж гэтакi самы дробны, як Кот.
– Хто нi ўкраў, а бабе адна бяда, – сказаў Алесiн малацьбiт, прысаджваючыся на кукiшкi i памагаючы Лiтавару выцягваць з мяшка тоўстыя белыя скруткi. – Збiрала не адзiн год, пэўна, дачцэ на пасаг…
– Няма
