асабісты доктар. Да шостага – Жыля Арто – з гэтага моманту быў прыпісаны Андрэй.
Першым па спісе значыўся Мілаш Любіч – румынскі нацыяналіст, вельмі расісцкіх поглядаў. Чалавек з досыць няўстойлівай псіхікай. Узровень нянавісці ў крытычныя перыяды дасягае дзевяці з паловай пунктаў па шкале Релтіга. Для Любіча характэрныя рэгулярныя прыступы злосці, падчас якіх тэмпература цела пачынала падвышацца, што часам правакавала ўнутранае ўзгаранне з наступным выдзяленнем дыму. У выніку аднаго з такіх вострых прыступаў скура Мілаша набыла шакаладнае адценне, і цяпер яго складана было адрозніць ад мулата. Наступны прыступ ледзь не прывёў Любіча да смяротнага зыходу. Штомпка адзначыў, што калі б не прымусовае лячэнне, ад яго ў хуткім часе засталіся б адны вуглі. Таму можна лічыць, што Любічу вельмі пашанцавала. Гэта асабліва цяжкі пацыент, які патрабуе пастаяннага нагляду, бо трэба не прапусціць пачатак чарговага прыступу і своечасова пакласці яго ў ванну з лёдам, каб спыніць імклівае падвышэнне тэмпературы цела.
Магчыма, штуршком да ўзнікнення і развіцця псіхічных адхіленняў стала раскрыццё таямніцы яго нараджэння. З дзяцінства Любіч рос без бацькі. Маці – Адрыяна Любіч – сцвярджала, што бацька – дзяржаўны служачы, які быў вымушаны час ад часу наведваць з дыпламатычнай місіяй іншыя дзяржавы, падчас адной са службовых паездак нібыта памёр ад невядомага захворвання. Пазней, калі Любіч вучыўся ў духоўнай семінарыі, ён выпадкова высветліў, што нарадзіўся праз два гады пасля смерці Міхая Любіча – мужа Адрыяны. Маці спрабавала растлумачыць такую сітуацыю памылкай у дакументах, але ў рэшце рэшт не вытрымала ціску Мілаша ды вымушаная была прызнацца.
Пасля смерці мужа Адрыяна стала вельмі набожнай і часта хадзіла ў царкву. Аднойчы яна затрымалася дацямна пасля доўгай малітвы, а па дарозе назад, амаль каля самага дома, на яе напаў ды згвалціў цыган. Ён прыставіў ёй да горла нож, Адрыяна нават не магла крычаць. Праз некаторы час яна даведалася, што цяжарная, але як верніца прыняла рашэнне пакінуць дзіця. Гэтым немаўлём і стаўся Мілаш.
Такое адкрыццё шакавала Любіча. Таямніца нараджэння прывяла да глыбокага ўзрушэння, якое перавярнула ўсе ягоныя прынцыпы, перакананні і ідэалы. Ён сышоў з семінарыі, пакінуў родны дом, і Адрыяна больш ніколі не бачыла сына. Доўгі час Мілаш падпрацоўваў рознарабочым, пакуль не сустрэў Мікалая Кадрану, які пазнаёміў яго з румынскімі анархістамі. Яны праз некаторы час прыцягнулі Любіча да агітацыйнай дзейнасці. Але анархісты не зусім адпавядалі поглядам маладога чалавека. У далейшым ён змяніў яшчэ некалькі палітычных груповак, пакуль не ўступіў у «Вялікую Румынію». Дзейнасць і ідэалогія арганізацыі адпавядала ягоным нацыяналістычным і атэістычным памкненням. Добрыя арганізатарскія здольнасці, жывы розум і здольнасць да публічных прамоваў спрыялі таму, што Любіч імкліва падняўся па іерархічнай лесвіцы партыі. Праз два гады ўжо займаў вядучую пазіцыю ў гэтай структуры. Вакол маладога нацыяналіста сфармавалася вялікая група прыхільнікаў.
Адчуванне
