Вася Лайдачкін закахаўся. Уяўляеце?! З першага погляду. Зусім як у фільме для дарослых.
А яна вучылася ў паралельным класе. І звалі яе Маша. І больш нічога аб ёй наш Васіль не ведаў. А яна пра яго і гэтага нават не ведала. І, наогул, не падазравала аб яго існаванні, што самае крыўднае.
І вось пачаў Вася Лайдачкін думаць, што б такое гераічнае яму здзейсніць, каб потым, праз гераічны ўчынак гэты, з дзяўчынкай Машай бліжэй пазнаёміцца. Думаў ён, думаў… і нарэшце прыдумаў. Падышоў да Пеці-выдатніка, адвёў яго ўбок і шэптам свой план выклаў. А, зыходзячы з гэтага плана, павінен быў Пеця-выдатнік хуліганам зрабіцца часова і, праз гэтае сваё часовае хуліганства, дзяўчынку Машу вельмі перапалохаць. Ну а Вася Лайдачкін павінен будзе на месца здарэння своечасова з’явіцца і дзяўчынку Машу ад хулігана Пеці па-геройску абараніць.
Такі вось план атрымаўся выдатны. Геніяльны, можна сказаць, план.
Праўда, Пеця-выдатнік не адразу яго ўхваліў. Больш таго, адмаўляцца спачатку пачаў, тлумачыць, што нічога ў яго, маўляў, не атрымаецца. Але потым здаўся. Угаварыў яго Вася Лайдачкін.
І пачалі яны тэарэтычны гэты план у практычнае выкананне прыводзіць. І спачатку ўсё ў іх добра ішло, аж да таго самага моманту, калі Пецявыдатнік хулігана павінен быў са сваёй асобы часова прадставіць. А потым усё дрэнна пайшло, бо гэты самы Пеця ўсё пераблытаў. І, замест таго, каб кулакамі махаць, ветліва так у дзяўчынкі Машы спытаў:
– А можна мне вас у кіно запрасіць?
А Маша ў адказ усміхнулася яму і сказала:
– Ну, зразумела ж, можна.
А тут і Вася Лайдачкін падаспеў. І ролю сваю, дарэчы, добра вывучыў, не тое што некаторыя. Падбягае ён, значыцца, хапае Пецю-выдатніка за шкірку, каб дзяўчынку Машу ад яго абараніць… і адчувае раптам, што ляціць па паветры, нібы птушка якая. Толькі хацеў здзівіцца з прычыны такога пазапланавага свайго палёту, як у судакрананне з зямлёй увайшоў. І даволі адчувальна.
А дзяўчынка Маша яму і кажа:
– У мяне, між іншым, першы разрад па дзюдо!
А потым павярнулася яна да Пеці-выдатніка і ласкава так дадала:
– Не бойся, хлопчык, я цябе ў крыўду не дам!
А яшчэ потым узяла яго за руку і яны пайшлі. У кіно. І Вася пайшоў. У процілеглым напрамку.
І вельмі ён на Пецю-выдатніка пакрыўдзіўся. Цэлыя тры ўрокі з ім не размаўляў.
Аж да самай кантрольнай. Па матэматыцы.
Сістэма натуральнага адбору
Нарэшце я змагла добра яго разглядзець. Візуальна, я маю на ўвазе, а не праз унутраны зрок, як раней…
Аб’ект майго цярплівага чакання якраз накіроўваўся ў бок парку. Але не адзін, што было б проста ідэальным варыянтам, а ў кампаніі двух сябрукоў, самых звычайных маладых людзей, якія нічога звышасаблівага сабою не ўяўлялі. А значыцца, яны былі лішнімі тут, гэтыя ягоныя сябрукі…
Што ж, такі варыянт развіцця падзей я таксама прадугледзела загадзя. Амаль падышоўшы ўжо да паркавай брамы, іржавай і перакошанай, аб’ект раптам спыніўся (не
