Гэта выратавала хударлявую сінявокую дзяўчынку, што яшчэ нядаўна падтрымлівала сваіх братоў. Яна змагла зачапіцца рукамі за рабро адной з трэшчын і адчайна змагалася за сваё існаваньне. На той час у залі, якую «вычышчалі» асэнізатары, у жывых засталіся толькі я і яна. Жаль працяў мне сэрца, пасьля зьмяніўся на гнеў, калі я ўявіў, што за сьмерцю людзей па экранах назірае купка нягоднікаў, а зь імі мая каханая…
Завіруха бэтоннага пылу і плястмасавых акраўкаў панавала ў прасторы, замінаючы глядзець.
Я прыхіліўся да трэшчыны, за якую трымалася дзяўчынка.
Рашчэпіна была даволі шырокая, і як я здагадаўся, ішла па шве калідора. Я падпоўз да дзяўчынкі, разарваў алюміневую фольгу, што блішчэла паміж вострых плястыкавых краёў. За разрывам, як я і меркаваў, адкрылася міжтунэльная прастора, настолькі вузкая, што ў яе магла праціснуцца толькі яна.
– Залазь! Хутчэй! Пакуль яны будуць займацца мной, ты пасьпееш схавацца.
Дзяўчынцы было гадоў дзесяць-дванаццаць. Яна была настолькі худзенькая, што без праблем пралезла ў пралом у падлозе.
– А вы?
– Калі зможаш, дабярыся да паўночнай штольні. Пад плітой са сьпіральнай драпінай ёсьць лёх, за ім жыве народ вемасуты. Ён прыме цябе. Скажы, што Дяляшорзах ідзе па Шляху.
Яна паглядзела мне ў вочы:
Калі ты ў мяне, закаханая,
Калі ты ў мяне, закаханы… —
паўтарыла яна словы з маёй вершаванай замовы….
– Лезь хутчэй! – я зьвёў за дзяўчынкаю акрайцы тоўстай фольгі, каб неяк замаскаваць прарыў.
А мой шлях – растрэсканая плоская падлога – выглядаў як стромкая скала, па якой я абавязаны ўзьбірацца.
ХХ
Здавалася, струмень яшчэ ўзмацніўся, а пасьля сьціх.
Плястмасавы сьнег-сьмецьце ўпаў на падлогу, цалкам засыпаўшы мяне. Задыхаючыся, я ледзьве выкараскаўся з сумёту.
Пачуў сьмех Упляйка, узмоцнены празь мікрафоны. Ён адмыслова прыпыніў машыну, каб бачыць мяне.
Зароў матор. Гострыя аскепкі паляцелі на мяне.
Што ж, няхай. Барацьба!
Я адзін супраць войска і пачварнай машыны.
Падцягнуўся. Паставіў ногі ў шчыліну, знайшоў для рук новы выступ. Зноў падцягнуўся.
Прапоўз такім чынам тры мэтры. Спыніўся адпачыць.
Туніка, мокрая ад поту, прыліпла да цела.
Далей пралягала зусім гладкая падлога, ніякіх зачэпак.
Трэба караскацца да іншага краю.
Я трошкі разьвярнуўся… Зрабіў неасьцярожны рух, і мая нага сарвалася. Я павіс (павіс на падлозе!) на адной руцэ.
Акpаек трэшчыны ўпіўся ў фалянгі пальцаў.
І пальцы ня вытрымалі, я паляцеў!
Страшна, калі не валодаеш сваім целам, калі яно бездапаможна борсаецца ў даўкай плыні, што нясе на жахлівую сьмерць, ад якой ня выратуе нават чароўная мудрасьць старога мысьляра. Майму «Я» проста ня будзе куды вяртацца. Пачвара нічога не пакіне ад майго цела.
Падзеньне
