Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

      малятка Бэнджы

      гжэчны фікус Бенджаміна

      жыве на нашым падваконні

      прачынаецца а палове на пятую раніцы

      калі сонца цалуе ягоныя рукі

      і поіць смачным цёплым малаком

      малятка Бэнджы

      расце па гадзінах

      чым шторазу ўражвае гаспадыню

      калі сонца заходзіць

      малятка Бэнджы

      нягучна плача ў калысцы-вазоне

      чуеш дачушка

      шшшшшшш

      цішэй і цішэй

      шшшшш

      зусім перастаў

      малятка Бэнджы

      болей не плача

      ён заснуў

      і ты малюска

      бяры прыклад з Бэнджы

      яшчэ нядаўна мы былі дзецьмі

      а неўзабаве ты будзеш маці

      час частуе нас хлебнымі крышкамі

      за бяседным сталом

      седзімо бліжэй да дзвярэй

      праз якія бачна дарогу

      і ўсім вядома

      што чакае наперадзе

      але мы яшчэ

      на парозе

      дзе ў прысадах з каштанаў падаюць,

      нібы перапаленыя агромністай плойкай,

      скурчаныя цынамонавыя кудзеры;

      двухпавярховыя дамы з пячным ацяпленнем

      і паедзенымі моллю ўспамінамі на гарышчы;

      выспы прыватнага сектару,

      дзе здані свабодна блукаюць

      між ценяў гаспадароў,

      ажывае мой дзіцячы сусвецік.

      невялічкі раённы цэнтр

      ужо выцер з памяці рысы твару,

      а дарожны пыл не памятае маіх ступакоў.

      я даўно ўзяў за правіла:

      не шкадаваць учора.

      а ўласна і не шкадую;

      толькі счэсваю голкі з каштана аб крайку,

      і, зрабіўшы мячык, б’ю аб асфальт.

      ён цмыгае па дарожцы і знікае з вачэй.

      без найноўшых тэхнічных прыладаў,

      тэлепортаў, машыны часу

      кожны вяртаецца да сваіх падворкаў,

      садоў, узбярэжжаў, прыстанкаў.

      мае каштанавыя прысады

      таксама застануцца са мной.

      …і апоўначы ў вокнах тваіх не патухне святло

      дзесь на ўсходзе сталіцы, на сёмым паверсе

      трое ў белых адзеннях збяруцца ў цябе за сталом,

      як сказана ў адной з распаўсюджаных версій

      звяжуць рукі за спінаю, і, невядома чаму,

      на пытанне імя ты адкажаш: Марыся

      дадасі, што Язэп сышоў яшчэ год таму —

      не паверыў, што сын ад святога з’явіўся;

      і цябе забяруць на малочна-чырвоным аўто,

      бо такую адну пакідаць небяспечна…

      па-ранейшаму ў вокнах тваіх не патухне святло

      будзе лялька ў калысцы спяваць: «Святы вечар…»